23 มิถุนายน 2549 14:29 น.
คนทะเล
ทำอะไรให้ขึ้งจึงเงียบหาย
หรือเบื่อหน่ายทุกข์ท้อขอไถ่ถาม
หรือเจ็บช้ำลำบากอยากทราบความ
อยากติดตามเรื่องราวข่าวของเธอ
สิ่งใดกลุ้มรุมเร้าเล่าได้ไหม
ยังห่วงใยเฝ้าดูอยู่เสมอ
อยากไปหาแสนยากแม้นอยากเจอ
ได้แต่เพ้ออยากเห็นความเป็นไป
มีอะไรในชีวิตให้คิดหนัก
มีอุปสรรคจงฝ่าฟันอย่าหวั่นไหว
สิ่งใดรกตกค้างระหว่างใจ
บอกได้ไหมบอกสักหนเถิดคนดี
อยากเห็นเธออารมณ์ดีมีความสุข
ก้าวพ้นทุกข์พ้นหมองใจผ่องศรี
มอบรอยยิ้มพิมพ์ใจให้ทั้งปี
ขอเธอมีความสุขกายสบายใจ
30 พฤษภาคม 2549 10:56 น.
คนทะเล
หากเปิดอกคุยกันแล้ว...มีแววเจ็บ
จะทนเก็บในอุราอย่าเปิดเผย
เจ็บแล้วจำ...คำนี้ไม่มีเชย
ทำเฉยเฉยสักพักรักคงจาง
คำสัญญาลมปากเธอฝากไว้
จะตัดใจลืมรักเก้อเธอเมินหมาง
รู้ความจริงยิ่งหม่นในหนทาง
ปล่อยใจสางรักเศร้าด้วยเวลา
เท็จหรือจริงรู้ได้ใจตนรู้
ยอมหดหู่เมื่อรักโรยไห้โหยหา
รับความจริงคนช้ำกินน้ำตา
คำสัญญาว่าไว้..ใจไม่จำ
ใจหนึ่งรัก...ใจหนึ่งเจ็บแสนเหน็บหนาว
คิดถึงคราวทำเก่งกาจจึงพลาดถลำ
เจ็บซ้ำซ้ำบ่อยบ่อยหลงรอยคำ
คนที่ทำให้เจ็บนั้นคือฉันเอง
แม้คร่ำครวญเรื่อยไปเธอไม่สน
จำต้องทนตีหน้าว่าฉันเก่ง
ปล่อยให้ทุกข์สารพันร่ายบรรเลง
ในใจเคว้งดวงนี้ที่เธอลืม
4 พฤษภาคม 2549 15:25 น.
คนทะเล
ค่าคะนึงณใจฤทัยประจักษ์
มิลืมละเลยผิว์เคยละรัก
ตระหนักใน
รักพิสุทธิ์มิร้างกระจ่างวิไล
ถนอมเพาะบ่มภิรมย์ไฉน
ณ ใจเรา
มอบฤดีมิห่างบ่บางบ่เบา
กมลผลิรักสลักเสลา
จะเฝ้าตาม
ดอกชบา ณ บ้านจะบานจะงาม
สะพรั่งอุราผกาสยาม
ณ ยามมอง
23 มีนาคม 2549 14:45 น.
คนทะเล
เมื่อลมร้อนพัดผ่าน ดอกคูณบานเหลือไสว
สงกรานต์นัดสรงใจ เตรียมกลับไปเยี่ยมบ้านตน
มีนาผ่านลาล่วง ช่อมะม่วงต้องน้ำฝน
รุ่มร้อนแต่ใจคน ค้นหาฝันนั้นไม่เจอ
รักเอยเคยฝากน้อง จนสนองตามเสนอ
หมดหนาวยังรักเธอ เสมอไปไม่เปลี่ยนแปลง
ร้อนเอยร้อนในอก คิดเวียนวกถูกหน่ายแหนง
น้ำคำพร่ำแสดง มิได้แจ้งใจคนเลย
ลมร้อนมีนาผ่าน ใกล้สงกรานต์แล้วใจเอ๋ย
ปีนี้ไม่เหมือนเคย คำรักเอ่ยนั้นจางลง
หวังยิ้มตอนคิมหันต์ กลับสะบั้นเลิกรักหลง
รดน้ำแล้วต้องปลง ขอสาปส่งความรักลวง
สงกรานต์พาลพบโศก ลมพัดโบกรักข้าหวง
พรากคนเคยคู่ควง แม้ห่วงรักจักทำใจ
สายลมร้อนต้อนรัก เมื่อประจักษ์อกสั่นไหว
แต่นี้ไม่มีใคร มาอยู่ใกล้ให้เคลียคลอ
17 มีนาคม 2549 15:54 น.
คนทะเล
อย่าครวญคร่ำร่ำไรให้สงสาร
อย่าประจานวอนว่ามันน่าเบื่อ
อย่าปล่อยให้ให้กลัดกลุ้มหรือคลุมเครือ
อย่าให้เหลือสิ่งที่ว่ารอยอาลัย
เมื่อใจเกิดแผลเป็นเซ่นความรัก
เมื่อชนักทิ่มกมลเกินทนไหว
เมื่อสัมพันธ์ไร้วันหวนควรตัดใจ
เมื่อคนไกลจากลาอย่าอาวรณ์
รู้ทุกอย่างแก่ใจอย่าไห้หา
รู้ด้วยว่าเจ็บใจเกินไถ่ถอน
รู้เอาไว้ไม่ห่วงหาและอาทร
รู้ค่าตอนรักสลายจึงสายเกิน
เธอหมดค่าต่อไปต่อใจนี้
เธอไม่มีสิ่งใดให้สรรเสริญ
เธอจะเพ้อตัดพ้อต่อก็เชิญ
เธอจะเมินจะลาไม่ว่ากัน
หน้าส่วนตัว
1947
