8 พฤษภาคม 2548 14:35 น.
คนคุก
เย็นวันหนึ่งยกหูโทรศัพท์
เธอคอยรับอยู่ปลายสายนั้นใช่ไหม
คิดไตร่ตรองแล้วรีบกดเบอร์ไป
หากผู้ใหญ่รับแล้วจะรีบวาง
แต่วันนั้นไม่เป้นดั่งที่คิด
เธออยู่ติดโทรศัพท์มิอยู่ห่าง
ยกหูขึ้นรีบรับบอกปัดพราง
คิดหาทางแก้ไขให้ทันการ
รวบรวมจิตรวมรวบใจรวมความกล้า
ที่โทรหาเพราะใจนั้นอาจหาญ
เมื่อวันนั้นพบกันในอาคาร
เป็นเหตุการณ์ตราตรึงกับจิตใจ
คราก่อนนั้นสองเราอยู่เคียงคู่
รู้ทั้งรู้ว่ารักนั้นยิ่งใหญ่
ไมวันนี้เธอบอกว่าจะไป
ไปให้ไกลให้ใจนั้นลืมเลือน
เหตุการณ์ผ่านนานวันใช่แปรผัน
ยังรักมั้นในใจไม่คราเคลื่อน
ยิ่งจากกันยิ่งรักไม่บิดเบือน
จึงเอ่ยเอื่อนบอกคำตามสายมา
หากวันนี้ในใจไม่มีรัก
ขอให้ปักหัวใจดั่งหินฝา
ปากเอ๋ยคำว่ายังจะจากลา
ไม่ต้องมาให้เห็นให้ช้ำใจ
คำตัดสิ้นครั้งนี้ถือสิ้นสุด
หากให้หยุดก็หยุดพร้อมจากไป
บอกว่ารักก็รักไม่มีใคร
สิ่งยิ่งใหญ่คือหัวใจฮันมีเธอ
8 พฤษภาคม 2548 14:15 น.
คนคุก
อุธาหรณ์สอนใจคนรุ่นหลัง
จงระวังคำพูดของหญิงสาว
รูปร่างดีผิวสวยขนตายาว
บอกเรื่องราวภาคในใจก่อนจากกัน
ตอนยังรักรักมากมากที่สุด
ไม่มีหยุดทุกสิ่งร่วมเติมฝัน
แต่ตอนนี้สมครวเลิกคบกัน
เธอกับฉันเธอนั้นดีเกินไป
หน้าส่วนตัว
637
