**ถามใจ คราไกลกัน**

คนกุลา

  ๐ ฝนเบาบางพร่างโปรยโรยฟ้าฉ่ำ
เมฆหม่นดำมืดมิดราวปิดฝัน
แสงเพ็ญลอดลงมาต้องตาพลัน
ค่ำคืนนั้นพลันหม่นเพราะฝนปรอย

  ๐ ความมืดเงียบเยียบยังคลุมทั้งฟ้า
เมื่อตั้งหน้าฝ่าไกลไยท้อถอย
เมือความหวังยังเพริศแสนเลิศลอย
ราวถักร้อยสร้อยขวัญของวันวาน

  ๐ มองออกไปไพรเขาที่เนาเนิ่น
คงนานเกินเก็บเห็นเป็นหลักฐาน
คงได้แต่จดจำเป็นตำนาน
สอนสั่งผ่านผู้เฒ่าคอยเล่าความ

   ๐ เพราะภูเขาเนาเลียดเสียดฟากฟ้า
เรื่องสูงกว่าพนาใดเกินไถ่ถาม
จึงได้ชื่อลือไกลให้เป็นนาม
คำนิยามตามรอยเขาสอยดาว

   ๐ ผู้ที่ผ่านย่านถิ่นดินแดนนี้
ในฤดีมีไหมใคร่สืบสาว
ยามฟังจากปากคำย้ำเรื่องราว
ตำนานชาวจันทบุรีคราที่เยือน

   ๐ มากี่ครั้งยังซึ้งคำนึงหมาย
ฟ้าระบายคล้ายใจให้เสมือน
ยามจากลามาไกลหวังใจเตือน
คราพรากเลือนคนึงนางที่ร้างมา

    ๐ แม้นมากมายหลายเพื่อนฤๅเหมือนนุช
เพราะแสนสุดห่วงผู้อยู่เคหา
เก็บใจเหงาเศร้าล้ำวันอำลา
ในยามล้าคราคืนหวังชื่นใจ

   ๐ หวังน้องน้อยคอยพี่อยู่ที่บ้าน
คอยดูแลเรือนชานแต่งบ้านใหม่
ความคิดถึงจึงมากยามจากไกล
หนึ่งฤทัยคนึงพี่มีไหมเอย


.................

คนกุลา
ในวสันต์  



เครดิตภาพจาก http://www.chomthai.com