เย็นยะเยียบ เงียบเหงา สุดเปล่าเปลี่ยว

ตัวคนเดียว ไร้ทาง ที่ข้างหน้า

ตะวันลอย ลับหาย จากสายตา

สิ้นทิวา ราตรี มีเพียงเรา

รัตติกาล กรีดกราย ไปทั่วทิศ

มันมืดมิด วังเวง ดังเพลงเหงา

ดาวกระพริบ ลิบไกล ไร้แสงเงา

ซุกกายเข้า ข้างพง คงอุ่นกาย

แว่วเสียงเพลง ภูตไพร มันไขขาน

บอกร้าวราญ หัวใจ ไร้จุดหมาย

เหมือนโหยหวน ครวญตอน ก่อนวางวาย

ฟังแล้วคล้าย ชวนเชิญ ให้เดินทาง

รออรุณ จะรุ่ง วันพรุ่งนี้

อยากจะมี ชีพอยู่ ดูฟ้าสาง

แต่ว่าหวัง ดูเหมือน จะเลือนลาง

จะก้าวย่าง ต่อไป ได้ไหมเรา

คิดถึงใคร คนหนึ่ง คิดถึงมาก

จะเอ่ยปาก ออกไป ให้ขวยเขิน

มันอัดอั้น ตันใน ใจเหลือเกิน

จึงเผชิญ ทุกข์ตรม ขมขื่นทรวง

คิดถึงเพื่อน ร่วมทาง ผู้สร้างฝัน

เพราะห่างกัน พาให้ ใจเป็นห่วง

ฝากเดือนดาว ผ่านฟ้า มาถามทวง

ว่าทุกห้วง แห่งวัน เรานั้นคอย

คืนขึ้นค่ำ เดือนเสี้ยว ซีดเซียวผอม

เหมือนตรมตรอม ฤทัย ให้เหงาหงอย

คนใต้ฟ้า อย่างเรา เฝ้ารอคอย

อยากฝากถ้อย ให้จันทร์ นั้นส่งไป

บอกเธอว่า ข้าคนหนึ่ง ซึ่งห่วงหา

อยากรู้ว่า มีสุข ทุกข์ไฉน

คำเก่าเก่า เฝ้าถาม ตามห่วงใย

เพราะเหตุใด ไหนเล่า ...คิดเอาเอง