เมื่อคืนเพ็ญ เพียงเรา นั้นเปล่าเปลี่ยว

อยู่คนเดียว ใต้เงา สะเดาขม

เย็นลมเหนือ เมื่อผ่าน ราญระบม

เคยนั่งชม จันทรา คราวันวาน

                   คืนนี้ไร้ ใครเคียง อยู่เคียงข้าง

                   สุดอ้างว้าง ในใจ เกินไขขาน

                   ยังหวนคิด คำนึง ถึงเหตุการณ์

                   แม้เลยผ่าน นานแท้ แต่ไม่เลือน

เก็บความหลัง ฝังใจ เอาไว้มั่น

หาสุขสันต์ วันนี้ มิมีเหมือน

ทุกข์ที่กัก เก็บงำ คอยย้ำเตือน

คอยบิดเบือน กลบหม่น เมื่อคนมอง

คนใจรัก อักษรา มานานเนิ่น

ออกก้าวเดิน แต่ยัง เมื่อตั้งไข่

มีโยกเยก โอนเอน คะเมนไป

ลุกขึ้นใหม่ เกาะแจ กระแตเวียน                       (ใครรู้จักกระแตเวียนบ้าง)

                  ค้นตำหรับ จับตำรา หาความรู้

                  ผิดเป็นครู มิคร้าน เรื่องอ่านเขียน

                  การศึกษา ไม่มาก แต่พากเพียร

                  ค่อยเริ่มเรียน แล้วนำ จดจำเอา

ใจยึดมั่น ฉันทลักษณ์ ตามหลักกฏ

ตามกำหนด เนิ่นนาน โบราณเขา

ท่านสรรสร้าง อย่างยิ่ง จึงพริ้งเพรา

แล้วฤๅเรา จะแผลง แปลงตำรา

                 บันไดดาว ก้าวย่าง แต่ช่างยาก

                 แสนลำบาก แม้ใจ มิใฝ่หา

                 ด้วยใจภักดิ์  รักรส พจนา

                 จึงไขว่คว้า หาไต่ บันไดดาว

ขั้นเท่าไร ไม่รู้ อยู่โดดเดี่ยว

ไร้คนเหลียว แลคว้าง อยู่กลางหาว

บางครั้งตรม ก้มหน้า น้ำตาพราว

จะปวดร้าว แต่ใจ นั้นไม่ท้อ

                อยากมีใคร สักคน บนโลกฝัน

                ร่วมรังสรร สร้างงาน ช่วยสานต่อ

                อนุรักษ์ หลักการ ให้นานพอ

                พบไหมหนอ สมหวัง ที่ตั้งใจ

อยากเขียนกลอน อ้อนใคร ให้สงสาร

แต่ไม่หวาน กินใจ ไพเราะหู

เดินตามคำ ครรลอง ของคุณครู

พออ่านดู แปร่งแปร่ง แข็งพิกล

                     อาจเป็นคน อาภัพ และอับโชค

                     อยู่ในโลก เดียวดาย ไร้เหตุผล

                    แอบหนีห่าง ร้างไป ไกลผู้คน

                    จึงกมล ทนเปลี่ยว แสนเดียวดาย

หวังสักคน สนใจ ไมตรีมอบ

แม้มิชอบ อย่าชัง หวังมุ่งหมาย

มิถึงขั้น ร่วมเรียง เคียงคู่กาย

เพียงทักทาย ไต่ถาม ความเป็นไป

                       อยู่กับเหงา เราเอ๋ย แสนเคยคุ้น

                        ความอบอุ่น  สักที จะมีไหม

                       เฝ้าเหลียวมอง ปองหวัง จากบางใคร

                       แบ่งเศษใจ ให้ด้วย ช่วยเมตตา

ปล่อยใจว่าง วางปากกา ยลฟ้าหม่น

เคยเป็นคน เขียนกลอน ที่อ่อนหวาน

ก่อนขยัน หมั่นเพียร เขียนกลอนกานท์

ตั้งดวงมาน สานฝัน วรรณกรรม

มาวันนี้ หนีหาย เหมือนตายจาก

เหตุมันมาก หลากผล เกินบ่นพร่ำ

นักเลงกลอน นอนกร่อย ไร้ถ้อยคำ

 อยากน้อมนำ ผลงาน ลานวลี

เหมือนหิวโหย อาหาร มันหวานหอม

อยากดมดอม ยลยิน แสงกลิ่นสี

อยากจารจด บทถ้อย ร้อยกวี

กลั่นวลี เป็นกลอน อ้อนบางใคร

อดมิอยู่ ดูเรา เล่าก็เห็น

เขียนกลอนเป็น เข็นหนอ ก็พอไหว

มิหวานฉ่ำ ฉอเลาะ เกาะกินใจ

คงจะไม่ ขายหน้า อายฟ้าดิน

หยิบปากกา หากระดาษ วางมาดมั่น

สมองมัน ห่อเหี่ยว เรี่ยวเรงสิ้น

เหมือนหูอื้อ ตาลาย มิได้ยิน

จะตั้งจินต์ ตั้งใจ อย่างไรกัน

ค่อยขยับ ท่านั่ง ตั้งสติ

สมาธิ เรียกกลับ ยามคับขัน

หลับตานิ่ง เงียบให้ หายงงงัน

จึงค่อยสรร สานถ้อย เรียงร้อยกรอง

 นิทานเก่า เล่ามา ตาจำได้

 พอตกบ่าย บินอ้อม มาพร้อมกัน

 จากไพรวัลย์ ลงทุ่ง มุ่งหากิน

                สามัคคี มีอยู่ หมู่คณะ

                แบ่งภาระ ร่วมกัน มิผันผิน

                เป็นตัวอย่าง ให้คน น่ายลยิน

                เมื่อโบยบิน พร้อมเพรียง หลบเลี่ยงภัย

พรานวางข่าย ผืนใหญ่ ไว้ยอดหญ้า

 ฝูงนกมา ติดมัน มิหวั่นไหว

ต่างก็รวม ร่วมพลัง อย่างตั้งใจ

  ยกข่ายไป ติดบน ต้นไม้พลัน

                 ก็หลุดรอด ปลอดภัย ได้ทุกหน

                    อยู่มาจน วันหนึ่ง จึงเปลี่ยนผัน

                   เกิดแบ่งพวก แบ่งคณะ ทะเลาะกัน

                สามัคคี ขาดสะบั้น สัมพันธ์จาง

   เป็นเสื้อเหลือง เสื้อแดง ต่างแบ่งแยก

     มันผิดแปลก จากเดิม ที่เริ่มสร้าง

     อัธยาศัย ไมตรี มีเบาบาง

  เหมือนว่าต่าง พงศ์เผ่า ต่างเหล่ากอ

              เมื่อติดข่าย นายพราน เข้าวันนี้

               มิบินหนี กลับเถียง เกี่ยงกันหนอ

                นายพรานเขา คอยจ้อง มิต้องรอ

                  ตะหลบห่อ ทั้งฝูง มุ่งกลับเรือน

คนกรุงศรี ฯ