ใครเล่า เราคอย

คนกรุงศรี

	
เมื่อใจเหงา เราเอ๋ย นั่งเฉยนิ่ง		
มิสุงสิง กับใคร เหมือนไหม้หมอง
คิดถึงคน อยู่ไกล ที่ใฝ่ปอง			
เคยเคียงครอง สองเรา ว่าเข้าใจ
		
เมื่อคืนก่อน ตอนวัน ที่จันทร์ผอม		
เอาแขนอ้อม โอบเจ้า รั้งเข้าใกล้
ยังชวนชี้ ชมจันทร์ อันอำไพ			
แล้วลาไป ปล่อยเรา หยอกเย้ากัน
		
ค่ำนี้จันทร์ นั้นดับ ลับไปแล้ว		
ลมเหนือแผ่ว โชยมา พาหนาวสั่น
มิเพียงกาย ใจเล่า หนาวอนันต์			
เธอคนนั้น อยู่ไหน ให้เราคอย
		
อยากจะกู่ ก้องฟ้า ว่าคิดถึง		
หวังวันหนึ่ง ตัวเรา คลายเศร้าสร้อย
คืนนี้ฝาก คำฟ้า พาล่องลอย			
แต่กลับหงอย เหมือนว่า มิปรานี
		
ดาวกระพริบ หยิบไหว คล้ายเย้ยยั่ว		
ฟ้ามืดมัว พาเรา เหงาเหลือที่
ขลุ่ยบรรเลง เพลงเศร้า ร้าวฤดี			
ฟังดนตรี ใครครวญ รัญจวนจริง

ก็แล้วใคร ไหนหนอ เรารออยู่		
เธอจะรู้ ไหมเล่า เจ้ายอดหญิง
ลืมความอุ่น เคยแนบ ครั้งแอบอิง			
ฤๅเจ้าทิ้ง คำว่า... สัญญากัน

  คนกรุงศรี ฯ
กลุ่มวรรณกวีศรีอยุธยา