อยากจะลืม วันเก่า ที่เราชื่น

อยากจะคืน ภาพฝัน อันสุขสม

ลืมวันเก่า เราเอ๋ย เคยรื่นรมย์

เพราะโศกซม เมื่อวัน เธอผันแปร

หรือเพราะเรา เขลาขาด จึงพลาดพลั้ง

มิเคยฟัง คำใคร ไม่แยแส

คนซื่อใส ใจยัง โดนรังแก

จนดวงแด เดียวดาย เจียนวายปราณ

อยู่กับเหงา เขาเมิน เดินหนีจาก

มิเหลือซาก ความหลัง ครั้งหอมหวาน

สัญญายัง จำมั่น เมื่อวันวาน

ทุกเหตุการณ์ ในใจ ไม่อยากจำ

อยากจะลืม รอยหมาง ล้างรอยหม่น

ให้หลุดพ้น มนต์ร้าย ที่กรายกล้ำ

ใต้สำนึก จิตนี้ เป็นสีดำ

แต่จะทำ ใจได้ หรือไม่เรา

อยากตะโกน ก้องฟ้า ว่าคิดถึง

ใครคนหนึ่ง ที่เรา เฝ้าห่วงหา

จำมิเลือน เหมือนเคย เอ่ยสัญญา

วันเวลา เปลี่ยนใจ หรือไรกัน

จำได้ไหม ใครเอ๋ย เคยปลุกปลอบ

หลายคำมอบ ตอบกลับ เพื่อรับขวัญ

ใครคอยซับ น้ำตา เมื่อจาบัลย์

เขาคนนั้น วันนี้ อยู่ที่ใด

ลืมเดือนเสี้ยว เกี่ยวฟ้า เวลาค่ำ

หลายถ้อยคำ สัญญา ว่าไฉน

พอเดือนลับ ลมเหนือ หนาวเหลือใจ

ผ้าคลุมไหล่ ใครเล่า ห่มเจ้านาง

เดือนดวงผอม ตรอมใจ หรือไรนี่

ดั่งคนนี้ ที่ตรม ซมไม่สร่าง

เมื่อเดือนลา เรไร คล้ายครวญคราง

ตาสองข้าง ชลนัย เริ่มไหลริน

ลืมหรือยัง ครั้งหนึ่ง เคยซึ้งจิต

ได้ผูกมิตร เพื่อนรัก ชาวนักฝัน

จดหมายส่ง คงย้ำ ความสัมพันธ์

แต่ว่าวัน นี้เหมือน ร้างเลือนไป

งานที่หนัก มากล้น เป็นต้นเหตุ

หรือว่าเจตนา เลิกปราศรัย

หรือจดหมาย ฉบับนั้น เป็นหมันไป

จึงมิได้ ตอบถ้อย คนคอยรอ

ลมหนาว ร้าวจิต คิดถึง

ตราตรึง ฤทัย ไฝ่ฝัน

ฟากฟ้า คืนนี้ มีจันทร์

ผ่องพรรณ พร่างพราว ดาวราย

ฉันยืน มองผ่าน ลานฟ้า

น้ำตา หลั่งเห็น เป็นสาย

ขาดตน แลเหลียว เดียวดาย

สุดท้าย หมองหม่น ทนรอ

ผ่านวัน และคืน ขื่นขม

ตรอมตรม ทุกข์ยิ่ง จริงหนอ

หวาดหวั่น ระคน ปนท้อ

วอนขอ เดือนเด่น เห็นใจ

มิหมาย มาขอ ข้าวแกง

พลอยแดง มากค่า มาใส่

แค่เพียง ฝากคำ อำไพ

ถึงใคร คนหนึ่ง ซึ้งทรวง

เธอจง อยู่ดี มีสุข

สิ้นทุกข์ พ้นภัย ใหญ่หลวง

ฉันจะ ไม่ตาม ถามทวง

แค่ห่วง ครวญหา อาทร

ลมพลิ้ว พัดล่อง ท่องฟ้า

น้ำตา ไหลแต้ม แก้มอ่อน

ปวดเจ็บ เหน็บหนาว ร้าวรอน

ฝากกลอน จากแด แด่เธอ

สัจธรรม นำพา ให้มาถึง

พบวันหนึ่ง ซึ่งที่ มีความหมาย

เราถึงกับ สับสน ปนวุ่นวาย

ยากบรรยาย ว่าสุข หรือทุกข์ใจ

ร่วมก่อร่าง สร้างมา เมื่่อคราก่อน

หลากขั้นตอน หลายยุค ทุกสมัย

แม้ว่าวัน นั้นเรา ยังเยาว์วัย

แต่ฝักใฝ่ เรียนรู้ ต่อสู้มา

วันนี้หมอง ต้องลา พ้นหน้าที่

ดังสุรีย์ ใกล้ดับ ลับถูผา

แม้ดวงใจ ข้นเข้ม เต็มอัตรา

แต่กายา อ่อนแอ แพ้ภัยพาล

อยากรับใช้ นายท่าน จวบวันสิ้น

เคยตั้งจินต์ เอาไว้ ใคร่สืบสาน

มิสมหวัง ดังใจ ในดวงมาน

จึงกราบกราน ขอพัก รักษาตน

ขอบพระคุณ เจ้านาย ให้ชีวิต

จึงมีสิทธิ์ ก้าวไป ในทุกหน

ครอบครัวดี มีสุข ทั่วทุกคน

ระลึกจน นิรันดร์ จวบวันวาย

เมื่อจากลา หาได้ ไกลกันนัก

พบทายทัก สักนิด มิตรสหาย

ถ้าชิงชัง ครั้งก่อน จงผ่อนคลาย

ถึงบั้นปลาย ชีวิต ปิดตำนาน