20 ธันวาคม 2544 12:28 น.
คงอักษร
ณ ขอบโค้งฟ้าครามสยามประเทศ
อาณาเขตแดนดินถิ่นสดใส
สงบร่มรมรื่นชื่นหัวใจ
มาบัดนี้ที่เปลี่ยนไปไม่ได้การ
ท้องฟ้าครามยามนี้เป็นสีเลือด
สิ่งเสพติดพิษเดือดเลือดพุ่งพล่าน
ต้องผจญทนสู้เจ้าหมู่มาร
ที่คอยผลาญเผาชาติน่าหวาดกลัว
19 ธันวาคม 2544 16:48 น.
คงอักษร
บนถนนหนทางที่ว่างเปล่า
สุดเปลี่ยวเหงาเฝ้าคอยใจลอยหา
คนที่พรากจากไปลับสายตา
ยังไม่หวนคืนกลับมาพาเศร้าใจ
แหงนมองดาวมองเดือนเป็นเพื่อนปลอบ
หัวใจปอบบวมดำน้ำตาไหล
เดือนกับดาวสกาวฟ้านภาไกล
ฤาปลอบได้เท่าคนเคยค้นใจ
19 ธันวาคม 2544 16:04 น.
คงอักษร
ลูกเกิดมาพ่อแม่ฮักบักหลาย
เลี้ยงให้กลายเป็นคนจนได่
แต่บัดใหย่ลูกคือถิ่มแม่ไป
แม่ฮ้องไห่นำลูก ทุกข์อีหลี
บักหล่าเอ๊ย
19 ธันวาคม 2544 15:50 น.
คงอักษร
อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก
แต่ลมปากขัดหูมิรู้หาย
โดนสาวด่าแสบสะเทือนสะท้านกาย
ป่วยเจียนตาย 3 4 คืนฟื้นระทม
19 ธันวาคม 2544 12:57 น.
คงอักษร
หากเป็นนกจะผกผินเที่ยวบินว่อน
ไม่อาวรไม่สนใจไม่ไฝ่หา
จะเที่ยวผินบินไปในพนา
ให้แสนสุขสมอุราไม่อาทร
หน้าส่วนตัว
931
