17 กันยายน 2546 00:59 น.
ข้าวปล้อง
เธอเคยบอกกับฉันว่า
วันใดที่ฉันเหนื่อยล้า ขอให้ฉันอย่าร้องไห้
ขอให้ฉันนึกเสมอว่ามีเธอ รับรู้อยู่ไม่ไกล
และจะไม่มีเรื่องใดสำคัญกว่าเพราะว่าฉันมีค่าเกินกว่าจะร้างไป
นี่ใช่ไหม? คำว่าเพื่อน
คำ ๆ นี้ใช่ไหมที่ไม่เหมือน คำไหน - ไหน
นี่ใช่ไหม คือความรักและทั้งหมดของความเข้าใจ
ที่ไม่มีคำ ๆ ใดใดจะยิ่งใหญ่เกินไปกว่าคำๆ นี้ที่ค้นเจอ
และข้างในหัวใจฉันมันบอกว่าอบอุ่น
กับความรักของเธอที่ยังคงคุ-กรุ่นในใจฉันเสมอ
ถึงไม่เหลือใครอีกแล้วในโลกนี้ แต่ฉันรู้ ฉันมีเธอ
แม้ในวันที่แพ้พ่ายฉันก็ยังมั่นใจอยู่เสมอ ว่ายังมีใครคนหนึ่ง ไม่ทิ้งไป
16 กันยายน 2546 00:01 น.
ข้าวปล้อง
ชอบรอยยิ้มของเธอที่น่ารัก
ชอบฟังเสียงทายทักของเธอที่สดใส
ชอบถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากหัวใจ
ชอบยิ้มหวานละมุนละไมนั้นของเธอ
ชอบดวงตาเล็กหยีเวลายิ้ม
ชอบปากอิ่มที่แย้มเยื้อนมาหาฉันเสมอ
ชอบลักยิ้มบนแก้มซ้ายนั้นของเธอ
ชอบพบเจอใบหน้าเธอทุกคราไป
ชอบอะไรทั้งหมดที่เป็นเธอ
ชอบเสมอไม่ว่าเวลานี้เธออยู่ไหน
ชอบจนกว่าดินจะสูงฟ้าจะต่ำตลอดไป
ชอบหมดเลยหมดหัวใจฉันชอบเธอ
14 กันยายน 2546 21:31 น.
ข้าวปล้อง
อย่าทำอย่างนี้อีกเลยฉันขอร้อง
อย่าจ้องมองด้วยสายตาแบบนั้นจะได้ไหม
สายตาเธอเย็นชาเหมือนว่าเราเป็นคนที่ห่างไกล
ได้โปรดเถอะมองฉันด้วยความรักล้นใจ อย่างเคยนะ..คนดี
ที่ผ่านมาฉันผิด ฉันขอโทษ
อยากให้เธอหายโกรธและอภัยให้กับฉันคนนี้
กลับมาเป็นเหมือนเดิมที่รักกันได้ไหมนะคนดี
สัญญานะว่าต่อไปนี้จะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ
12 กันยายน 2546 15:04 น.
ข้าวปล้อง
ห้องนอนของฉันทาสีนวล
สีเหมือนชวนให้คนนอนพาใฝ่ฝัน
แต่ถ้าลองได้เข้ามาเป็นอันว่ารู้กัน
ว่านี่มันห้องเก็บของของบ้านเรา
เตียงนอนฉันเป็นพื้นไม้สีน้ำตาล
ผ้าปูหรือก็ไม่หวานอย่างใครเค้า
สีชมพูสำหรับฉันมันหวานเกิน ฉันไม่เอา
คนอย่างฉันต้องสีขาวลายการ์ตูน
ตู้หนังสือไม่มีหรอก มีแต่ชั้น
เป็นขั้น ๆ วางเรียงกันเหมือนสวยหรู -----> (คิดเอาเอง)
โต๊ะเครื่องคอมฯวางเคียงกัน ช่างน่าดู
ไม่ต้องบอกทุกคนรู้นี่ล่ะค่ะมุมโปรดเรา
ตู้เสื้อผ้าก็มีนะอยู่ข้างเตียง
ตั้งคู่เคียงกันสองใบค่อนข้างเก่า
ส่วนด้านข้างเป็นตู้โชว์ของของเรา
จับนู่นนี่เอาไปใส่พวกของขวัญเพื่อนให้มา
พวกตุ๊กตุ่นตุ๊กตาเต็มไปหมด
ไม่เคยลดมีแต่เพิ่มเต็มข้างฝา
วางสลอนเกลื่อนกลาดเค้าให้มา
ของล้ำค่าที่รักมากล้วนถูกใจ
ส่วนทีวีเครื่องเล่นอยู่มุมห้อง
ทุกคืนวันนั่งจดจ้องหน้าจอไม่ไปไหน
พวกเครื่องเสียงวางคู่เคียงอยู่นั่นไง
ซีดีเกลื่อน เทปให้กลาด กระจัดกระจาย
มอง ๆ ดูรอบห้องแล้วก็เศร้า
นี่ห้องฉันทำไมรกมากอย่างนี้ทนไม่ไหว
แต่ช่างเถอะห้องนอนฉัน ฉันอยู่ได้ ไม่เป็นไร
ปิดเอาไว้อย่าให้ใครเข้ามาดูก็คงพอ
10 กันยายน 2546 14:14 น.
ข้าวปล้อง
เธอจะรู้อะไรบ้างรึเปล่า
ว่ามีคนขี้เหงา รอเธออยู่ตรงนี้
รีบกลับมารับขวัญกันหน่อยนะคนดี
อย่าปล่อยให้คนคนนี้ คอยเธอนานจนเกินไป
ก็พรุ่งนี้มันเป็นสิ่งไม่แน่นอน
หัวใจมันอาจสั่นคลอน เมื่อมีคนมาสั่นไหว
แล้วถ้าฉันเกิดจู่ ๆ อยากเปลี่ยนเจ้าของใจ
ตัวเธอล่ะจะทำไง ถ้าต้องมาอกหักเพราะฉันทำ
รู้อย่างนี้ ก็รีบกลับเร็ว ๆ นะ
จำไว้ล่ะ ฉันมันคนอ่อนไหวมาก อยากจะย้ำ
ห่างตั้งไกล ใครจะบ้านั่งรอเธอ คนใจดำ
ย้ำอีกคำ ว่าจะรออีกครั้งเดียวเท่านั้นนะ พ่อตัวดี
หน้าส่วนตัว
917
