29 มิถุนายน 2548 16:07 น.
ขุน
มองสายฝนนอกหน้าต่าง
ช่างไม่ต่างอะไรกับฉัน
หัวใจหยดรินเป็นสายน้ำพร่ำรำพัน
สะอึกสะอื้นทุกคืนวันเพ้อหาเธอ
ความโศกเศร้าอัดแน่นอยู่ภายใน
แต่สีหน้าดูเหมือนไม่มีอะไรอยู่เสมอ
อยากร้องไห้แข่งกับสายฝน ให้ความเศร้านั้น
พร่าเบรอ
แต่ที่ทำได้คือร้องไห้ให้กับเธอ อยู่ข้างใน
เจ็บปวดเหลือเกิน รู้หรือเปล่า
เจ็บจนไม่มีน้ำตาพร่างพราว โหยไห้
และเธอคงไม่รู้สึกอะไร
เมื่อเธอเห็นฉันไม่แสดงอาการร้องไห้ คร่ำครวญ
มองสายฝนนอกหน้าต่าง
เพลงอ้างว้างลอยมาให้ใจปั่นป่วน
เธอผูกมัดฉันไว้ด้วยโซ่ตรวน
ใจฉันมันพ่ายแพ้และแหลกรวน เพราะเธอไม่แคร์
29 มิถุนายน 2548 15:51 น.
ขุน
เมื่อจำพราก พรัดจาก ยากเรียกกลับ
เฝ้านั่งนับ วันเวลา ที่ผ่านพ้น
จากอดีต จนวันนี้ สุดจะทน
ดั่งสายฝน โหมซ้ำ ย้ำเตือนใจ
อกกระอัก รักพราก จากจรสิ้น
จิตถวิว ร่ำเรียกหา น้ำตาไหล
เจ็บเอ๋ยเจ็บ เจ็บกาย ไม่เท่าไหร่
แต่เจ็บใจ นี้ปวดแสบ แทบสิ้นลม
หมดแล้วหรือ "รัก" คำนี้ที่มีให้
หมดแล้วหรือ ความห่วงใย ใฝ่ใจสม
มาวันนี้ มันคงล่อง ตามสายลม
ที่ผสมกับ คมหอก บอกเลิกลา....
-----เจ็บ---
บอกได้ว่า เจ็บ เจ็บ ปวดใจเหน็บ
มันปวดเจ็บ เกินที่ จะเยียวยา
เมื่อคำว่า "รัก" มันจบ สิ้นไร้ค่า
เป็นเพียงหมา ขี้เรื้อน ที่เธอมอง
21 มิถุนายน 2548 15:06 น.
ขุน
ถึงจะมาหาไม่ได้
แต่ส่งความห่วงใยมาให้เสมอ
ในความรู้สึกยังคงมีเธอ
แม้ไม่ได้พบเจอกันแสนนาน
ยังคงเป็นคนเดิมที่ห่วงหวง
แม้เวลาจะล่วงเลยผ่าน
ฉันยังเป็นฉันเหมือนวันวาน
คนที่มีเธอตลอดการในใจ
หน้าส่วนตัว
1517
