2 ตุลาคม 2547 13:31 น.
ขุน
ฝนตกเป็นสาย
ความรักห่างหายร่วงหล่น
นั่งมองหน้าต่าง........น้ำตาเอ่อล้น
คิดถึงใครบางคนที่อยู่ใกล้
...ลมพัดไหวหวิว
เส้นผมปลิวอ่อนไหว
อยู่ไหนนะความอบอุ่นของคนใกล้
เมื่อไหร่นะจะได้เจอกัน
...คิดถึงเธอมากมายแล้วตอนนี้
มองดูเมฆเคลื่อนที่........จางหาย
เหมือนความรักที่ร่วงหล่น..หายไป
เหมือนความไกลที่ค่อยๆแทรกผ่านมา
...ความห่างระหว่าง........สองใจ........
ความไกลระหว่าง..........สองเรา......
ห่างกันเท่าไหร่ใจก็ยิ่งเศร้า
คิดถึงเรื่องราวเมื่อวันวาน
1 ตุลาคม 2547 10:52 น.
ขุน
สัญญาได้ไหม........
ว่าจะไม่มีใครมาแทนฉัน..........
ในยามที่เราต้องไกลกัน..........
เธอจะยังมีฉันอยู่เท่าเดิม...........
และไม่ว่าเวลาจะผ่านไป........
จะไม่ให้ใครมาเพิ่ม........
เธอจะยังรักฉันเท่าเดิม......
และจะคอยเติมวันที่ขาดหายไป...........
28 กันยายน 2547 12:30 น.
ขุน
เราจากกันทั้งที่ยังเข้าใจผิด
ต่างทิฐิคะนองทั้งสองฝ่าย
เรื่องทั้งเรื่องประติ๋วนักพารักคลาย
ผลสุดท้ายจาบัลย์ทั้งฉันเธอ
หากปรับความเข้าใจเสียใหม่แล้ว
คงไร้แววซอกช้ำน้ำตาเออ
คงจะมีแต่สุขทุกข์ไม่เจอ
ไม่ต้องเพ้อเหม่อคว้างอย่างเดียวดาย
อยากคุกเข่าตรงหน้าบอกว่ารัก
ใจก็มักหมองมัวกลัวแพ้พ่าย
เผยใจตัวกลัวรับความอับอาย
ทั้งที่คล้ายดวงใจมิใยดี
เก็บความทุกข์ซุกอกเกินยกออก
ครั้นจะบอกเกรงจักเสียศักดิ์ศรี
แกล้งปั้นหน้าว่าชังกันทั้งปี
แต่ใจสิแอบสะอื้นทุกคืนวัน.
24 กันยายน 2547 12:03 น.
ขุน
คิดถึงเธอมากจนอยากร้องไห้
ปล่อยน้ำตาไหลเหมือนสายฝน
ความรู้สึกเงียบเหงาและคิดถึงเธอ
อยากเจอหน้าเธอคนอยู่ใกล้
เธอจะรู้สึกเหมือนฉันบ้างหรือเปล่า..............
เคยได้รับข่าวคราวจากฉันบ้างไหม
ฉันเองไม่รู้ว่าเธอคิดถึงใคร
แต่ที่แน่ๆ ...........ใจฉันคิดถึงเธอ
23 กันยายน 2547 13:00 น.
ขุน
ก็เคยรักกันหมดใจ
ไม่ได้เรียกร้องให้เธอกลับมารัก.....
แค่อยากให้ทักเมื่อเราพบหน้า
อย่าทำหมางเมินอย่างน้อยก็เคยรักกัน
อย่าคิดมากน่ะ.....
อย่างน้อยก็เพื่อนกัน
ไม่ได้เรียกร้องให้กลับมาเริ่มใหม่
แค่อยากให้ทักทายเมื่อเธอเจอฉัน
ไม่เห็นต้องหมางเมินแม้วันนี้ไม่ได้รักกัน
แต่อย่างน้อยในหนึ่งความส่งจำที่ดีมีให้กัน......
หน้าส่วนตัว
650
