15 เมษายน 2549 21:23 น.

ฝนโปรยปราย ... ใจร้อนรน

ขุนเขาในเงาน้ำ

ฟ้าเบื้องบนส่งฝนโปรยโรยหยาดใส
แต่เพลิงใจกลับร้อนรุ่มกลุ้มกลัดหนอง
โอ้ตัวเราเศร้าตรมมิสมปอง
น้ำตานองอาบหน้าโทษฟ้าดิน

ไยลิขิตชีวิตเราให้เหงานัก
ปัญหาหนักรุมรังแกเกือบแดดิ้น
หาคำปลอบประโลมใจไป่ได้ยิน
ตราบชีพสิ้นคงไร้สุขทุกข์ทรมาน

จะมีแรงสู้ไปไหวหรือนั่น
เสียซึ่งขวัญโศกรัดประหัตประหาร
มรรคามืดมองมิเห็นเช่นวันวาน
ดังขอทานพเนจรร่อนเร่ไป

เพียงสักคำย้ำเราให้เศร้าสร่าง
เพียงสักมือชี้ทางสว่างไสว
เพียงสักคนร่วมทางอย่าห่างไกล
เพียงสักใจเห็นค่าอย่าหมางเมิน

สายฝนลับสุริยามาแทนที่
สายนทีล้นหลั่งหลังตื้นเขิน
เกิดเป็นคนล้มแล้วลุกทุกทางเดิน
มุ่งเผชิญฝ่าฟันภยันตราย

-----------------------------
พอดีฝนมันตกง่ะ

11 เมษายน 2549 13:32 น.

ขุนเขาในเงาน้ำ

ดอยสุเทพแข็งแรงแหล่งขุนเขา
พินิจเงาผ่านอ่างแก้วแล้วสงสัย
ณ ผืนน้ำภาพยอดเขาอ่อนละไม
ความยิ่งใหญ่กลับกลายคล้ายอ่อนโยน

คือ หน้ากากบังความจริงสิ่งเที่ยงแท้
คือ พักตราอ่อนแอแพ้หัวโขน
คือ ผ้าขาวรายล้อมย้อมสีโคลน
คือ ทโมนเล่นไปใช่ตัวเรา

ยิ้มสดใสแต่ข้างในใจร้องไห้
รู้มากมายแต่ข้างในใจโง่เขลา
เหมือนมีสุขแต่ข้างในใจมืดเทา
ไร้ความเศร้าแต่ข้างในใจทุกข์ทน

เห็นเงาตัวสงสัยใครกันนั่น
สิ่งใดฝันหรือจริงยิ่งสับสน
เราเกิดมาทำไมในร่างคน
ตอบตัวตนไม่ได้ไร้ปัญญา

ง่วนงมเข็มในสมุทรสุดยากยิ่ง
แต่ความจริงจนใจหากใฝ่หา
ใครคือเราเราคือใครในโลกา
วิสัชนาสิ้นชีพไปไป่เจอะเจอฯ

11 เมษายน 2549 13:29 น.

คืนนี้ที่ทนทุกข์

ขุนเขาในเงาน้ำ

ดวงอาทิตย์ลับลงตรงขอบฟ้า
ผืนนภากลายกลับสลับสี
วิหคหวนรังใหญ่ในไพรี
เริ่มราตรีเดือนขับประทับจันทร์

ตัวเรานี้เหนื่อยหนักอยากพักผ่อน
หลังจากรอนแรมไกลตามใจฝัน
แต่หนทางสร้างไว้ไยตีบตัน
มิให้ฉันประสบพบทางไป

เดือนดวงดาวดาราข้าอยากถาม
เที่ยวเดินตามใต้กรอบเจ้าชอบไหม
วงโคจรกำหนดหมดทางใหม่
คือกลไกกีดฝันตามมรรคา

อธิษฐานผ่านคืนนี้ที่ทนทุกข์
ได้โปรดปลุกปลอบขวัญที่ฝันหา
เติมความหวังกำลังใจใส่ชีวา
ผลักดันข้าให้อยู่และสู้ทน

ทินกรร้อนแรงเปี่ยมแสงสี
เหล่าราตรีเคลื่อนกลับลับไพรสนณ์
สกุณาเริงรื่นชื่นกมล
เฝ้าบอกตนต้องก้าวไปไม่หยุดยอม...

4 สิงหาคม 2547 14:43 น.

ฝนโปรยปราย ... ใจร้อนรน

ขุนเขาในเงาน้ำ

ฟ้าเบื้องบนส่งฝนโปรยโรยหยาดใส
แต่เพลิงใจกลับร้อนรุ่มกลุ้มกลัดหนอง
โอ้ตัวเราเศร้าตรมมิสมปอง
น้ำตานองอาบหน้าโทษฟ้าดิน

ไยลิขิตชีวิตเราให้เหงานัก
ปัญหาหนักรุมรังแกเกือบแดดิ้น
หาคำปลอบประโลมใจไป่ได้ยิน
ตราบชีพสิ้นคงไร้สุขทุกข์ทรมาน

จะมีแรงสู้ไปไหวหรือนั่น
เสียซึ่งขวัญโศกรัดประหัตประหาร
มรรคามืดมองมิเห็นเช่นวันวาน
ดังขอทานพเนจรร่อนเร่ไป

เพียงสักคำย้ำเราให้เศร้าสร่าง
เพียงสักมือชี้ทางสว่างไสว
เพียงสักคนร่วมทางอย่าห่างไกล
เพียงสักใจเห็นค่าอย่าหมางเมิน

สายฝนลับสุริยามาแทนที่
สายนทีล้นหลั่งหลังตื้นเขิน
เกิดเป็นคนล้มแล้วลุกทุกทางเดิน
มุ่งเผชิญฝ่าฟันภยันตราย
------------------------------------------
พยายามเติมพลังให้ตัวเองอยู่ครับ ทุกข์ใจแต่ไม่มีใครรู้หรอก
หวังว่าคงจะผ่านมันไปได้ในเร็ววันครับ