ณ เส้นขอบฟ้า

ขุนเขายะเยือก

ณ เส้นขอบฟ้า  ยามราตรีอันดึกสงัดเงียบจากเสียงสรรพสิ่ง  ในความมืดที่ไม่เห็นแม้แต่ลายมือตัวเอง  ไอแห่งความหนาวสะท้านไปทุกรูขุมขน   ฉันเดินไปบนถนนสายช้างเผือกที่ทอดยาวไปไกลสุดตา  ฉันแหวกผ่านความมืดไปได้สักพัก  แสงสว่างจากดวงดาวเริ่มทอดแสงนำทางฉันไปเรื่อยๆ   
          ฉันพบที่พักรุ่งกินน้ำที่หลับใหลอยู่อย่างสงบในยามหลับใหลนั้นรุ่งกินน้ำไม่ได้มีเจ็ดสีอย่างที่ฉันเคยเห็น  ยามที่รุ่งกินน้ำหลับใหลนั้นรุ่งกินน้ำมีสีขาว  ฉันไม่อยากจะรบกวนรุ่งกินน้ำมากนักหรอก   เพราะว่าฉันไม่ได้เห็นรุ่งกินน้ำบ่อยๆเหมือนตอนเป็นเด็ก สงสัยรุ่งกินน้ำคงจะเหนื่อยละมั่งเลยไม่ค่อยออกมาให้ฉันเห็น   
           ฉันเดินมาไกลมากแล้วรู้สึกหิวน้ำ  ฉันเอามือของฉันวักน้ำจากก้อนเมฆขึ้นมากดื่มดับกระหาย  แต่ก็ต้องบ้วนน้ำทิ้งไปเพราะน้ำนั้นมีสิ่งสกปรกอยู่มาก  อีกทั่งรสชาติก็เปรี้ยวด้วย  ฉันรู้สึกแสบแปรบๆที่ปาก  ฉันสงสัยมากเพราะตอนเป็นเด็กฉันก็เคยดื่มน้ำฝนก็ดื่มได้แถมมีรสอร่อยด้วย  ฉันเหนื่อยแล้วหละฉันมองดูทุกอย่างมันมีแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปจากเดิม   
          ฉันได้ยินเสียงใครร้องให้.....ฉันเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆ  เสียงนั้นใกล้เข้ามา  ใกล้เข้ามา.....  ... ฉันแปลกใจ  พระจันทร์ร้องให้   พระจันทร์บอกฉันว่าพระจันทร์เหงามากเพราะทุกวันนี้พระจันทร์ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางท้องฟ้า  เพราะว่าแสงไฟจากเมืองใหญ่ไปบดบังกีดกันไม่ให้พระจันทร์ได้ พบกับดวงดาว   พระจันทร์ร้องไห้อยู่เดียวดายบนฟากฟ้า   
         ฉันเศร้าใจมากที่เห็นทุกๆอย่างเปลี่ยนไป  และบางอย่างก็ค่อยๆหายไป   โดยที่ฉันไม่เคยสังเกตเลย   โอโซนก็มีช่องโหวมากมาย   อากาศก็ร้อนขึ้นทุกที   ฉันมองไปเบื้องล่างผู้คนกำลังเร่งรีบที่จะออกจากบ้านเพื่อไปเผชิญชีวิตบนแท่นคอนกรีต   รถราขวักไขว่ไปหมดฉันเหนื่อยแล้วหละฉันอยากพักแล้ว  แต่โลกพักไม่ได้  โลกพักไม่ได้   และโลกไม่เคยและไม่มีโอกาสที่จะได้พักเลย......
         ฉันเห็นทุกอย่างพังพินาศลงแล้ว     ทุกอย่างตายหมด  โลกเหลือแต่ความว่างเปล่าไม่มีต้อไม่สีเขียว  มีแต่ผืนดินที่แตกระแหง   ซากศพเกลื่อนพื้น  โลกกำลังจะตาย..................

         ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุก