14 ตุลาคม 2545 22:48 น.
ขุนหาญ
ความเงียบเป็นหนึ่งในข้อโต้เถียง ที่ยากที่สุด ที่จะโต้แย้ง
14 ตุลาคม 2545 21:50 น.
ขุนหาญ
ชีวิตนี้มีต่อสู้เป็นเดิมพัน
เติมชีวันอันเหี่ยวแห้งให้แกร่งกล้า
อุปสรรคขวากหนามคือตำรา
ชี้มรรคาไปสู่ประตูชัย
ล้มลงบ้างบางคราอย่าไปท้อ
ลุกขึ้นต่อด้วยรอยยิ้มอันสดใส
หยิบเอาความผิดพลาดที่พลั้งไป
เป็นบทเรียนครั้งใหม่ให้แก่ตน
ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน
คืนและวันแปรปรวนล้วนมีผล
ความสำเร็จใช่วัดค่าความเป็นคน
อย่าหลงกลไกโลกจะโศรกตรม
........สู้ต่อไป ไอ้มดแดง........แอ่น....แอน....แอ้.........น
10 ตุลาคม 2545 22:23 น.
ขุนหาญ
โอ้ย....เหงาจังเลย
ไม่ได้เห็นหน้าคนคุ้นเคยอย่างนี้
ปิดเทอมแค่เดือนเหมือนเป็นปี
จะทนคิดถึงอย่างนี้อีกเท่าไร
หยุดแค่เสาร์อาทิตย์ก็แทบแย่
ตั้งสองวันแต่ก็ยังพอทนไหว
หยุดเป็นเดือนเหมือนจะขาดใจ
เธอจะรู้บ้างไหมว่าใครรอ
กลัวว่า...ความห่างเหินทำใจเหินห่าง
กลัวว่า...เธออ้างว้างและเหนื่อยท้อ
กลัวว่า...หนุ่มอื่นเข้ามาพะเน้าพะนอ
กลัวว่า...ใจนวลละออจะลืมกัน
กลัวว่า...เธอจะเหงาไม่มีเพื่อนคุย
กลัวว่า...เธอหลับปุ๋ยไม่ฝันถึงฉัน
กลัวว่า...เธอร้องให้คิดถึงทุกวัน
กลัวว่า...ความผูกพันธ์สองเราจืดจาง
คิดถึงมากนะ...อยากให้เธอรู้
ที่เป็นอยู่อย่างนี้มิได้แอบอ้าง
มีแต่เธอ มีแต่เธอ ในทุกเส้นทาง
เพราะหัวใจฉันอ้างว้าง....ไม่มีใคร.
10 ตุลาคม 2545 16:46 น.
ขุนหาญ
ลูกเกิดมามีเพียงตัวกับใจ พ่อแม่ให้ไว้เป็นสมบัติ
เป็นทุนสืบสร้างสาระพัด รู้จัดรู้แปลงแต่งการงาน
ท่านสร้างท่านเลี้ยงเราจนเติบใหญ่ สรรพวิชาท่านมอบให้ได้สืบสาน
ส่งเสียให้ได้เรียนให้ได้งาน จ่ายทรัพย์ไม่อั้นเพื่อลูกรัก
เฝ้าพร่ำสอนสั่งให้เด่นดี สืบศรีสืบวงศ์คงศักดิ์
ลูกเจ็บท่านเจ็บยิ่งนัก ดั่งใครควักดวงหทัยบีบเคล้น
ความรักท่านรักเรานั้น คงมั่นไร้ฝั่งหยั่งเห็น
เพื่อลูกเป็นสุขทั้งเช้าเย็น บ่เว้นบ่วางสร่างฤทัย
หาไหนในหล้าฟ้านี้ จะมีใครสักคนไหม
รักเรายิ่งพ่อแม่เหนือใคร ให้อภัยเราได้ทุกครั้ง
ท่านเกลียดกว่าเกลียดปรากฏ ยังมีรสแห่งรักเกินหยั่ง
ท่านโกรธกว่าโกรธประดัง ความรักท่านยังมากล้ำ
ท่านเลี้ยงเราเลี้ยงท่านตอบ นบนอบขวัญเกล้าทั้งเช้าค่ำ
สืบกิจสร้างกิจคิดทำ เทิดคุณท่านล้ำอื่นใด
คือเทพเหนือเทพทุกสรวงสวรรค์ คือบูรพาจารย์เหนืออาจารย์ยิ่งใหญ่
คือชีพเหนือชีพเทิดไว้ คือดวงใจเหนือดวงใจลูกยา
รอยเท้าท่านเหยียบผืนทราย กราบไหว้เป็นมิ่งขวัญหล้า
เป็นอุดมมงคลแก่ชีวา ควรลูกบูชานิรันดร ฯ
10 ตุลาคม 2545 16:23 น.
ขุนหาญ
รอยยิ้มพิมพ์ใจเธอให้เขา
ถ้อยคำที่เธอกล่าวกับเขานั่น
สายตาเธอที่มองเขาอย่างผูกพันธ์
รู้ไหมมันทำร้ายใจใครบางคน
เขาคนนั้นแอบหวั่นไหวในส่วนลึก
ด้วยรู้สึกชื่นชมเธอถึงเพ้อบ่น
แต่ไม่เผยให้รู้ซึ้งถึงใจตน
ได้แต่ทนแอบปลื้มเธอเสมอมา
อยากพูดคุย อยากทายทักเธอสักครั้ง
ก็แค่หวังถึงสุดท้ายใจไม่กล้า
กลัวว่าเธอกับเขาต้องร้างลา
( กลัวเขาว่า...หน้าด้าน สันดานทราม )
ได้แต่แอบปลื้มเธอเพ้อในอก
อาจตลกอาจจะบ้าดูน่าขำ
แม้เธอไม่รับรู้ซึ้งถึงถ้อยคำ
ใครคนนั้นยังคงพร่ำร่ำหาเธอ ฯ
หน้าส่วนตัว
1420
