14 กุมภาพันธ์ 2550 09:56 น.
ขาว-กรมท่า
ถ้า ชะตาไม่แกล้ง สองเรา
เธอ จักพาไม่เศร้า เยี่ยงนี้
ยัง ให้รักไม่เฉา ยังมั่น
อยู่ คู่เงาอย่างงี้ อยู่ได้ฉันใด
เธอคนแรกที่ได้ เริ่มรัก
และท้ายที่ประจักษ์ รักแท้
ทว่าชะตามาดัก กลั่นแกล้ง
ซึ่งสุดสายเกินแก้ ร่ำไห้ให้ลั่น
เธอทิ้งกายให้กอด ร่ำร้อง
น้ำตาตกไหลนอง ยากสิ้น
หมายหมั้นเป็นคู่ครอง แลกรัก
สุดท้ายเธอด่วนทิ้ง ทุกข์นั้นหนักหนา
ปาฏิหารย์ที่ได้ ศรัทธา
อยากรักดวงยิหวา ชั่วฟ้า
ทว่าที่ประจักษ์ตา อาเพศ
ได้โปรดเห็นใจข้า ซึ่งสิ้นสุขสันต์
ขอให้เจอกันอีกแม้นในฝัน
ขอให้ได้ร่วมขันกันอีกรั้งครา
ขออย่าได้จากอีกนะแก้วตา
ขออย่ามาเกิดซ้ำเรื่องช้ำใจ
ถามไถ่ทั่วโลกหล้าช่วยเฉลย
เรื่องรักเอยนิยามว่าฉันใด
ทั้งสามโลกใครช่วยแถลงไข
ไฉนให้ใจเราสุดถวิล
แก้วตานั้นไม่ได้รักเท่าฟ้า
หรือเหนือหล้ากว่าใครในแดนดิน
แต่นางนั้นก็คือดวงชีวิน
ที่คงพิงอิงฉันนิรันดร ...
เธอเป็นหญิงคนแรกในวัยเดียวกันที่ได้รู้จัก
เธอเป็นคนสุดท้ายที่ได้ประจักษ์คำว่า รักแท้
จึงให้เกิดข้อความในใจเราว่า...
"เราไม่รักนางเท่าชีวิตหรือเหนือฟ้าหล้า
ทว่า...นางคือชีวิตของเรา"
สุดท้ายเธอให้เราร่ำไห้ที่ไม่ได้ครองคู่ในชาตินี้
หากชาติหน้ามีจริงและสองเรายังคงร่วมขัน
ขอปาฏิหารย์ได้ประจักษ์สองเรา
ให้เราได้ครองคู่ ชั่วกัลป์
รักนะ อารี พยุหธรรม หรือ แอนจัง
ผู้เป็น อาจารย์และคนรัก ...