แด่ดวงยิหวา"อารี พยุหธรรม"

ขาว-กรมท่า

คนเราหนีไม่พ้น  ความตาย
ว่าแต่ไร้คู่กาย        ช่างเศร้า
ถวิลสุดบ่เลือนหาย  เทพแกล้ง
ใจห่างห่วงแต่เฝ้า   อยู่ได้ฉันใด
    
    ทำให้จากรักแท้   รักมั่น
เธอหลับอยู่นิรันดร์   ดับแล้ว
หมายอยู่คู่ด้วยกัน     ผิดหรือ
จึงพรากเธอคลาดแคล้ว  แต่ทิ้งกายา
  
     รู้จักกันครั้นแต่   เยาว์วัย
ไฉนนางมีอายุขัย     แค่นี้
ทิ้งร่างยอดดวงใจ      ให้กอด
กรรมเคราะห์ใดให้ลี้  จากหล้าสู่ฟ้า
   
     เสียใจสุดโศกเศร้า อาดูร
หาจะลืมสาญสูญ           ไม่ได้
ยิ่งนานยิ่งทวีคูณ       คร่ำครวญ
แล้วที่สัญญาไว้         ต่อแต้มได้ไย

      จักยังคงรักพร้อม  ปฏิญาณ
ว่าจะรักชั่วกาล            ไม่ทิ้ง
ต่อให้นานแสนนาน    ชั่วกัลป์
จะมั่นคงอยู่หิ้ง             ติดตั้งในใจ

      แม้นคู่ในภพนี้      ไม่ได้
ขอโปรดส่งผลไป          ภพหน้า
และขอติดชิดใกล้         ตลอดกาล
แม้นร่างเปลี่ยนเป็นบ้า เทพไท้โปรดยอม
  
    อาลัยเรื่องรักเร้า    เศร้าใจ
อาวรณ์สุดห่วงใย       แบบบ้า
อาดุรเพราะพิสมัย      ทุกครา
อารีที่รักข้า              สู่ฟ้าสุขาวดี
  
    อุบัติเหตุพรากข้า   จากเธอ
รู้ข่าวถึงพร่ำเพ้อ        ร่ำไห้ 
แต่ดีที่ยังเจอ             ช่วงท้าย
แต่หลังเธอไปไซร้   โกรธแค้นชะตา

    ชะตาเหมือนกลั่นแกล้ง สองเรา
ดอกรักถึงคราเฉา        เหี่ยวแห้ง
เหมือนกับที่ข้าเศร้า      เพราะเธอ
อดปลูกต่อปล่อยแล้ง     เพราะต้องร่วมใจ
 
   ปาฏิหารย์จงเกิดประจักษ์นี้
โอ้อารี พยุหธรรม ยอดรักฉัน
จักไม่ลืมอดีตที่ร่วมกัน
จากคู่หมั้น นรินทร์ คนนี้เอย...