14 กันยายน 2548 22:45 น.
ขาว-กรมท่า
อย่า ภัยหมายมุ่งร้าย ท้าแทรก
อยู่ สุขเป็นเป้าแรก มุ่งไว้
อย่าง ทิ้งทุกข์ที่แจก อย่างรับ จับจำ
อยาก ก่อสันติสุข ทั่วแคว้นแดนดิน
ต่างคนนั้นแสวงแสงแห่งหวัง เป็นพลังสันติมิเพศภัย
อันตอนนี้กลีมีถมไป กาลหน้าไซร้คงใกล้ไม่เกินฝัน
โป้งเป้งป้างปังเปิงปางบ่เปรม หาเกษมจากนี้คงต้องขัน
นั้นเป็นศาสตรามายุทธ์กัน ที่ทุกวันคงเกิดมิเมินหาย
รุษฏ์เร้าเคล้าเจ้าให้เกิดทะเลาะ อันก่อเพราะเจาะจิตคิดมลาย
ปลุกเปิดปมอาฆาตมากเหลือหลาย จะบอก Bye ดีดีที่ไหนเล่า
โลกกาลนี้ทีทุกข์ทั่วที่หล้า อธรรมกล้าบ้าสิงปลุกตัวเรา
จักสันติมิได้ดูไม่เอา จะให้เศร้าเพราะรบจริงฤาไร
ทแกล้วเล่าท่านทิ้งจากจริงหรือ ขอร่วมมือสร้างสุขจากหวังไหม
เวลานี้ไม่ใช้ฝันฝังใจ โลกจะไปมุมมืดจืดไปเลย
ขอทิ้งเหงาหวังว้ให้เต็มร้อย มาเกี่ยวก้อยสัญญาอย่าอยู่เฉย
ก่อสันติในโลกสุขดั่งเคย ชาวโลกเอ๋ยละเลยไปทำไม
คำว่า Peace กีดกันไปแล้วหรือ Love ก็คือสิ่งเสื่อมเลือนใช่ไหม
งั้นความสุขสันตืมิสืบไป แต่สิ่งใดให้มุ่งคิดตามหา