15 กุมภาพันธ์ 2549 19:53 น.
ขาว-กรมท่า
ณ มหาวิทยาลัย
ที่ใครใครใคร่ได้จึงตั้งจิต
เพื่อพาฝันหลังฝ่าให้สมคิด
หาพิชิตสู่ศาสตร์สมกับตน
อยากเป็นนั่นเป็นนี้ตั้งซะสิ
อย่ามัวมิลังเลต้องรีบค้น
เดี๋ยวอดได้อย่าหาฟ้าแกล้งดล
ให้ทุกข์ทนตามทางไม่อยากไป
ปริญญาหวังหาไม่ใช่หรือ
ขอกำมือเป็นปั้นมั่นสุดใจ
ตั้งมั่นพร้อมไม่ว่าจะอยู่ไหน
จากอยู่ไกลสู่ใกล้ให้สมปอง
ขาวชมพูแดงเหลืองไฉนหวัง
แต่ลับหลังที่อื่นต้องเป็นรอง
ก็มีชื่อจึงเยี่ยมกระเทียมดอง
หวังจับจองมากหวังพากันไป
ค่านิยมแต่ละสถาบัน
ไม่เหมือนกันงงจริงช่างแปลกใจ
แค่ต่างถิ่นมาปนเกลียดจนไล่
เท่ากับใครไร้ชื่อตกไปเลย
แต่ละที่ท่าทางต่างก็ดี
แต่ก็มีค่านิยมมาให้เฉย
ที่ไสนต่างก็ทิ้งเฉยเมย
เบื่อจังโว้ยพวกบ้าคว้าที่เด่น
การเตรียมตัวใช่ว่าจะแต่เก่ง
แต่ตัวเก็งต้องตั้งพร้อมให้เป็น
หากตนโง่ถ้าพร้อมยังคนเข็ญ
ก็จะเป็นผู้คว้ามาใส่ใจ
ถูกหาว่าโง่เง่าขอคงเก๋า
เดี๋ยวถ้าเขาเศร้าเองยามไม่ได้
ถึงวันนั้นจงโต้ขำกลับไป
ให้เขาได้สำนึกจากเยาะเย้ย
ขอจงเริ่มตั้งใจให้มั่นมุ่ง
หวังพึ่งบุญบนบานห็อย่าเฉย
หวังขอโชคความรู้อย่าละเลย
ติวดั่งเคยแล้วค่อยพัฒนา
อย่ามัวมาผลัดวันประกันพรุ่ง
ถ้าไม่มุ่งสิ้นหวังจักหวนหา
ให้ไขว่คว้าตามคำจำนรรจา
จงบอกว่า"ช่วงเตรียมนี้ขอสู้โว้ย"
14 มกราคม 2549 21:32 น.
ขาว-กรมท่า
พ่อขอสอนลูกไว้ เตือนจิต
อะไรที่แฝงพิษ อย่าใกล้
อีกทั้งอธรรมชิด ยุ่งแล้ว แย่แฮ
เพราะพ่อเตือนเจ้าไว้ แน่แท้ลูกเอ๋ย
อันตัวพ่อแม่ไร้ เงินทอง
ให้ทุ่มสรรใช้สมอง ไขว่คว้า
ศึกษามั่นมองปอง ขืนเลี่ยง ทุกข์นา
งานจักไม่เรียกบ้า ไม่ร้ายเกินแรง
นิสัยขอเพียบพร้อม จรรยา
ผู้ใหญ่คนอื่นพา ชิดใกล้
สุวภาพต่อต่างหน้า วิสาสะ เปี่ยมแน่
ทำเป็นสันดานไว้ จักได้สมาคม
พบมิตรแสวงเพื่อนแท้ เอาไว้
ยามทุกข์เข็ญจักได้ ช่วยพ้น
เสพสหายป้อนสุขให้ อย่าลืม แลกกัน
โสภาคย์มิตรภาพล้น อย่าไร้ความสมาน
สิ่งเสพย์ติดชั่วช้า ต่ำทราม
ลูกรักจงเริ่มหยาบ อย่าใกล้
เผลอพลั้งเสพทุกข์ลาม ภัยร้าย เบียนเบียด
บอกจิตควบกายไซร้ บอกให้ปลดเลย
หวั่นลูกชายก่อนให้ สืบสกุล
เสาหลักจักเป็นคุณ ภาคหน้า
ยามได้แต่งงานจงหนุน ครอบครัว
ต้องจักทุ่มเท่าฟ้า สุขนี้ย่อมมี
ห่วงบุตรีก่อนได้ เป็นสะใภ้
ได้อยู่กินบ้านใหม่ แล้วเล่า
มรรยาทปรนนิบัติ ญาติใหม่ ให้ดี
ทว่าอย่าลืมญาติเก่า อย่าทิ้งปล่อยเหงา
เบญธรรมก่อไว้ เป็นศรี
จงอย่าว่าไม่มี ไป่รู้
ดำรงมั่นให้ดี บุญเยี่ยม เคียงเสมอ
ศีลห้าห้ามบ่ฮู้ อย่าเพี้ยนปนลืม
ประเพณีเก่าทิ้ง ทำไม
จารีตของชาติไทย เพียบพร้อม
ห้ามลืมอย่าปนไป ต่างชาติ มั่วซั้ว
ทำชาติเราให้ก้อง ทั่วหล้าเถิดเอย
งดจ่ายเงินเก็บไว้ ทำทุน
ออมอดเป็นแรงหนุน ช่วงหน้า
กระเหม็ดกระแหม่จุน ค้ำได้
เก็บหอมรอมริบน้า จ่ายใช้ให้ดี
จบสิ่งสอนสั่งแล้ว ลูกเอ๋ย
จงอย่าเชิดหน้าเฉย เบี่ยงทิ้ง
สิ่งดีที่พ่อเลย เพิ่มเติม ได้นา
สิบเอ็ดสรรพโคลงสิ้น เลิกแล้วกลัวเบื่อ
26 ธันวาคม 2548 19:30 น.
ขาว-กรมท่า
วันเอ๋ยวันคริสต์มาส
จากอยู่สุขสู่ครุ่นคิด
วุ่นวายว้าวุ่นจิต
กึ่งก็สุขกึ่งก็ทุกข์
ครามาถึงวันนี้
จิตบ่ดีต้องกระตุก
บ้างก็อยากสนุก
บ้างก็อยากเครียดหัวใจ
สุขที่ได้ของขวัญ
มาแลกกันเปลี่ยนกันให้
ทุกข์ที่ไร้ขวัญใจ
ชวนแล้วเล่าแต่ไม่มา
ญาติสนิทมิตรสหาย
อยุ่กับฉันพาหรรษา
แต่คำจำนรรจา
ที่เธอรับดันไม่ตรง
สงสารเรื่องตนเอง
ใจโทงเทงทำท้อปลง
สติตั้งไม่ตรง
เพราะเธอไปไร้แม้เงา
หรือเธอแสนสุดอาย
ซ่อนเร้นกายมัวให้เดา
ลับหลังอาจสองเรา
อยู่ฉลองสองต่อสอง
ดาวเดือนเอ๋ยดาวเดือน
เจ้ามาเยือนหาข้าหรือ
ถ้างั้นจงเป็นสื่อ
ให้สองเราฉลองกัน
ของขวัญที่เป็นของ
ยังเป็นรองแม้ไม่พลั้ง
ของขวัญใจเท่านั้น
ที่จะมาให้ข้าสุข
ขอให้ไดขวัญใจ
มาหาใกล้ไม่งั้นทุกข์
อย่าแฝงฝังรักคุด
เข้ามาอุดมากวนตา
ขอได้เดทกับเธอ
อย่าให้เพ้อแค่ฝันบ้า
ขอเทพไท้จากฟ้า
ได้เธอมาฉลองกัน
26 ธันวาคม 2548 18:28 น.
ขาว-กรมท่า
ถามไถ่ทั่วโลกหล้า จงจำ
สิ่งสื่อซึ่งว่าคำ รักนั้น
นิยามนั้นจะนำ คำใด
ที่สื่อว่ามีคู่หมั้น คลาดแคล้วคู่หมาย
ครบวันที่ห่างร้าง ตัวเธอ
ใจรับน้อมละเมอ ร่ำ ไห้
แม้แต่พักพร่ำเพ้อ อนิจจัง
โอ้เหล่าทวยเทพไท้ กลั่นแกล้งทำไม
เธอให้ใจหวั่นครั้น พรากสุข
เธอที่ทำอมทุกข์ มากได้
เธอจากก่อถวิลสุด คณณา
เธอนี่ที่อยากใกล้ ชั่วฟ้าดินสลาย
โหยหวนครวญรักแท้ ที่ลา
หาล่าให้กลับมา จากลี้
ไม่เลิกมุ่งแม้นบ้า ยังยอม
สิ้นชีพยังไม่ยี้ ห่างให้ไกลนาง
ช่างเช่นเป็นนกน้อย ต้องกล
บินเดี่ยวคู่เงาตน เปี่ยมเศร้า
ไร้ซึ่งคู่ผจญ ว่ายฟ้า
ถ้าหากเป็นตัวเจ้า อยู่ได้ฉันใด
มุ่งมั่นให้ต่างต้อง ประจักษ์
มุ่งยึดในเรื่องรัก ต่อหล้า
มุ่งให้ต่างคนทัก ขานไข
มุ่งก่อตำนานท้า ฟากฟ้ายังเกรง
คิมหันต์กรรมก่อร้อน เผาอก
วสันต์เฉกน้ำตาตก เปี่ยมเศร้า
เหมันต์ดั่งหนาวดก วังเวง เหตุเหงา
หวนปีหวนมาซ้ำ ชอกช้ำซ้ำซาก
ตรอมตำทำด่ำย้ำ ยามพราก
ใจจึ่งจำใจจาก จากเจ้า
ลาเลิกละแรงลาก เล็งเพ่ง
ตาตกจากตามเฝ้า แต่ต้องตนตรม
สลดสุดโศกเศร้า หดหู่
เชื่อรักแท้คงอยู่ นั่นนั้น
แต่ไม่รักษาดู จึ่งจาก
พลัดพรากยากอดกลั้น นิ่งน้ำเนตรเท
อย่าปลงปลูกต้นรัก ให้เฉา
อยู่คู่รักสองเรา สืบหน้า
อย่างที่พาใครเขา อิจฉา
อยากนี่แค่หวังกล้า แต่เศร้ายามจริง
ใฝ่ฝันหวังกอดอุ้ม ทายาท
ที่เกิดจากประสาน รักแท้
ขอครองคู่ชั่วกาล แม้นม้วย
รักมั่นคงมุ่งแม้ ชาตินี้ชาติหน้า
ที่ใดในตอนนี้ เธออิง
ที่นั่นจะตามติด ติดตื้อ
ที่นี้จะละทิ้ง เพื่อนาง
ที่นั่นที่นี้รื้อ หมายต้องจ้องกาย
10 ธันวาคม 2548 14:47 น.
ขาว-กรมท่า
จิตวิญญาณแกร่งกล้า ทรหด
แม้เลือดไหลหยาดหยด ก่อก้อ
แรงกายจิตไม่ลด ยามล้า
คนต่างชมและล้อ แล้วแต่บุคคล
ยืนยงคงมั่นตั้ง ให้เป็น
เด็ดเดี่ยวผู้โดดเด่น จากหล้า
ฝืนสู้อยู่แม้นเข็ญ ยังหยัด
จักเรียกหรือบ้า ที่ท้ากล้าตรง
ต่างห่างปลงปลีกทิ้ง เบี่ยงหนี
แต่นี่นั้นคงที่ หย่อนไร้
แทนที่ย่ำเพื่อลี้ บ่มี
ควรชอบหรือเกลียดไซร้ จึ่งได้เข้าใจ
ดุจดั่งเสาหลักตั้ง ตัวตรง
เหมือนหยิ่งอย่างทรนง มั่นตั้ง
คือคนใคร่ความคง ควรฤา
ทำถูกแล้วกระมั้ง ผิดได้บางที
บินเดี่ยวมั่นยึดพร้อม เป็นศรี
เขาเด็ดสะระตี่ แบบนี้
บุกบั่นอย่างบ่บัดสี ส่อยวน-ย่าเหล
ใคร่ยกย่องหรือยี้ ที่เค้ายรรยง
เขาคงเปรียบดุจคล้าย ภูผา
ยืนเพื่อหวังรอครา พรุ่งนี้
หาไป่หวั่นนภา ราตรี
จักร่วมหรือลาลี้ พี่น้องลองติ
ทำเด่นชวยผิดพ้อง- หมองใจ
ดูดั่งแฝงเล่ห์ไป แต่งแต้ม
ขอดูนิดเพื่อไข น้ำใส-ใจจริง
ควรคิดครบก่อนแย้ม รับยิ้มไมตรี
ดรรชนีที่ชี้ นำทาง
ควรต่อหรือลบลาง ลับสิ้น
เขาร่างอาจรางชาง เป็นได้
หรือจักพาดับดิ้น จึ่งต้องไตร่ตรอง
ยังคงฝืนซ่าบ้า สุดสู้
ไม่หวั่นหน่ายจากผู้- ล่ามล้าง
ไม่เหมือนตุ่นมุดรู เผ่นโผน
แทนที่หนีให้กว้าง ติดตื้อตั้งตัว
ลูกผู้ชาย แห่งเชื้อ เลือดธรรม
ฆ่าได้ ถ้าเป็นกรรม ก่อนหน้า
หยาม เข้ากระดูกดำ ไม่ยอม ใครนา
ไม่ได้ ให้ใครท้า บีบบี้ศักดิ์ศรี
เสีย แรงรุกดับแล้ว กาลนาน
ชีพ อาจสิ้นสังขาร ย่อมได้
อย่าเสีย สิ่งในการ- เป็นคน
สัตย์ นั่นอย่าทิ้งไซร้ โปรดค้ำสถิตคง
เขา ดีมีพลาดบ้าง โปรดอภัย
เขา ชั่วแต่กลับใจ เลิศแท้
เขา ชวนปลุกขวัญให้ ไตร่ตรอง ก่อนเทอญ
เขา ถ่อยถ้าไป่แก้ จึ่งต้องบอกบาย
หน้าส่วนตัว
1453
Lovers
0 คน เลิฟขาว-กรมท่า
Calendar
