12 พฤศจิกายน 2547 00:00 น.
ขลุ่ยหลิบ
ดอกรักเอยกลีบเจ้าเฉาและหม่น
คิดถึงคนอยู่ไกลแล้วใจหาย
คิดถึงด้วยความหม่นจนอยากตาย
ถ้าเขาคลายคำมั่นฉันคงตรม
คนนั้นเคยยิ้มแย้มแต้มสีหน้า
แล้วกระซิบปลอบว่าอย่าขื่นขม
เขาจะฝากใจกายกับสายลม
มาระทมแทบเท้าอย่าเศร้าเลย
โอ้หัวใจคนรออย่าท้อนะ
ก็เขาจะกลับหลังดังเอื้อนเอ่ย
จะเป็นพี่และเป็นเพื่อนอยู่เหมือนเคย
ความเฉยเมยคงไร้ในสายตา
ฟ้าวันนี้สีหม่นจนเกือบคล้ำ
หัวใจร่ำอยากพบกันในวันหน้า
อีกไม่นานคนนั้นให้สัญญา
นึกหวั่นว่าวันนั้นมันไม่มี
รักและหลงสงสารต้องการขวัญ
คือคำมั่นจากใจใครที่นี่
จะรอนะรอแก้วแววฤดี
รอทั้งที่แก้วห่างอย่างแสนไกล
ดอกรักเอยกลีบเจ้ายิ่งเฉาหม่น
ถ้าหากคนนั้นทำจำไม่ได้
และถ้าเขาคนนั้นผันเปลี่ยนใจ
ฆ่าฉันให้สาจิตค่อยคิดลืม
11 พฤศจิกายน 2547 23:48 น.
ขลุ่ยหลิบ
อยู่ใกล้เพียงมือคว้า........แต่เหมือนว่าแสนห่างไกล
สายตาไม่สื่อใจ................เราจึงได้ห่างไกลกัน
ความเย็นชาห่างเหิน........เธอมองเมินในตัวฉัน
ไร้สิ้นความผูกพัน............ให้หวาดหวั่นคราสบตา
ความเข้าใจในวันก่อน......ไม่มีย้อนกลับมาหา
อยากพบอยากพูดจา..........แต่ทว่าไม่กล้าพอ
โกรธเคืองกันอย่างไร........ไม่เข้าใจให้ทดท้อ
ทุกวันฉันยังรอ..................ขอเรากลับมาเหมือนเดิม
6 พฤศจิกายน 2547 20:00 น.
ขลุ่ยหลิบ
คิดถึงซึ้งทรวงใน
เสียงจากใครแว่ววอนหา
เสียงเศร้าร้าววิญญา
ว่าคอยท่าอยู่ทุกวาร
ใจชิดติดดั่งเงา
เสียงเศร้าเศร้าเว้าวอนหวาน
ว่ารักปักดวงมาลย์
ให้ซาบซ่านดาลฤดี
สดับเสียงสำเนียงแว่ว
ได้ยินแล้วในวาที
วาบไหวในใจนี้
ถ้อยวจีที่รำพัน
คิดถึงซึ้งตรึงทรวง
ห่วงและหวงยามไกลขวัญ
ขอบอกพี่เช่นกัน
ใจน้องนั้นมิแผกเลย
6 พฤศจิกายน 2547 10:09 น.
ขลุ่ยหลิบ
ความรัก.........
ใครประจักษ์สลักทรวงให้ห่วงหา
ฉันรักเธอแหนหวงเหมือนดวงตา
รักล้นฟ้าโศกล้นฟ้าคราจากกัน
คิดถึง.............
ใครจะซึ้งคำนี้ดีเท่าฉัน
ยิ่งเก็บแอบแนบใจไม่จำนรรจ์
ยิ่งนับวันเวลาจะอาดูร
4 พฤศจิกายน 2547 22:06 น.
ขลุ่ยหลิบ
ถ้าไกลกันเกินตาด้วยฟ้ากั้น
คงมีวันกลับมาพบกันใหม่
แต่นี่ใกล้เพียงตัวห่างหัวใจ
จนวันนี้วันไหนก็ไกลเกิน
เสียดายเอยโอ้สัมพันธ์วันเก่าเก่า
มาอับเฉาเริดร้างจนห่างเหิน
ยิ่งสบตาตาฉายประกายเมิน
หวาดสะเทิ้นหวั่นสะทกเพียงอกพัง
ทั้งที่รู้ไร้สิทธิ์แม้คิดถึง
ยังแอบซึ้งแอบหวานกับความหวัง
ห้ามหัวใจเท่าไรมันไม่ฟัง
ยิ่งยับยั้งกลับยิ่งย้ำความใยดี
ถามตัวเองก่อนหลับซบกับหมอน
จะอาทรเขาไปถึงไหนนี่
วันที่ลืมเขาลงคงไม่มี
เป็นเสียงที่ใจเน้นเหมือนเช่นเคย
แต่นั่นแหละเขาเพียงเห็นเราเป็นเพื่อน
จึงกล้าเบือนหลบตาอย่างชาเฉย
แววห่วงหาปราณีไม่มีเลย
นิจจาเอ๋ยเจ็บช้ำเหลือกล้ำกลืน
แม้วันไหนแพ้พ่ายถึงหน่ายโลก
เถอะทุกข์โศกแค่ไหนจะไม่ฝืน
ปล่อยกมลหม่นมัวชั่ววันคืน
มันอยากขื่นเพราะไม่จำก็ช้ำเอง
หน้าส่วนตัว
816
