18 กรกฎาคม 2548 19:15 น.
ขลุ่ยหลิบ
สงสารใจอดทนจนทุกสิ่ง
พูดความจริงกันเสียทีจะดีไหม
ถ้าเธออยากเอ่ยเองยังเกรงใจ
ไม่เป็นไร ฉันคิดว่าฉันกล้าทำ
ฉันรู้ตัวเองคิดผิดไปมาก
ผิดที่พากเพียรซึ้งถึงดื่มด่ำ
ซึ้งในตาว่ากระจ่างต่างน้ำคำ
ซึ้งในน้ำใจว่ามันนั้นมีจริง
ฉันเสียใจไม่น้อยที่พลอยเหลิง
หลงกระเจิงตามใจไปทุกสิ่ง
งอนให้ง้อพ้อให้คิดผิดให้ติง
เพราะเผลอหยิ่งว่ามีใครคอยไยดี
ฉันน้อยใจไม่หายที่หมายมั่น
หวังและฝันเอาไว้ไกลกว่านี่
ไม่ว่าอยู่ที่ไหนต่อไปนี้
มีคนที่ห่วงใยในสายตา
เมื่อคืนวันผันผ่านนานเช่นนี้
ความสนใจไยดีไม่มีค่า
ความห่างเหินเมินเลยและเฉยชา
บอกฉันว่าอัปยศหมดทั้งใจ
ฉันทุ่มเทหัวใจลงไปมาก
คงจะยากและนานกว่าฟันฝ่าได้
แต่เมื่อใจอีกหนึ่งดวงหมดห่วงใย
ไม่เป็นไรอย่างยิ่งฉันหยิ่งพอ
18 กรกฎาคม 2548 19:09 น.
ขลุ่ยหลิบ
อยากให้เธอเข้าใจฉันในวันนี้
เหมือนกับที่เคยเข้าใจในวันก่อน
ไม่ต้องเผยเอ่ยปากวากย์เว้าวอน
สายตาซ้อนเหลือบดูก็รู้กัน
ความเหินห่างสร้างกำแพงอันแข็งกล้า
สูงและหนาไกลและกว้างออกกางกั้น
เหลียวชำเลืองแอบมองสองเนตรนั้น
รู้ฉับพลันไม่เหมือนเก่าเคยเข้าใจ
ตาต่อตาผสานแล้วผ่านผาด
เกินบังอาจจะจ้องมองได้ใหม่
หลบตาต่ำนึกจะโกรธแต่โทษใคร
อยู่ใกล้ใกล้รู้สึกคล้ายไกลเหลือเกิน
อยากให้เธอเข้าใจฉันในวันนี้
ปรายไมตรีสายตาให้หายขัดเขิน
สบเนตรกันจะได้ไม่ต้องเมิน
เผื่อเผอิญเข้าใจกันเหมือนวันวาน
28 มิถุนายน 2548 21:35 น.
ขลุ่ยหลิบ
ณ ถิ่นท้องทะเลเหมันต์เศร้า
ความเปลี่ยวเปล่าหม่นหมองครองใจฉัน
ที่หาดทรายแห่งเก่าเราพบกัน
บัดนี้พลันเหลือตัวเราเศร้าระทม
คำสัญญาว่ารักประจักษ์มั่น
ไม่มีวันร้างไกลให้ขื่นขม
เพียงไม่นานคำหวานคลายกลายเป็นลม
หัวใจบ่มรักเศร้าทุกเช้าเย็น
ทุกภาพรักภาพฝันเมื่อวันก่อน
เมื่อไรหนอจะย้อนมาให้เห็น
ชีวิตต้องอยู่กับความลำเค็ญ
หรือว่าเป็นกรรมเก่าตามเผาใจ
22 มิถุนายน 2548 10:11 น.
ขลุ่ยหลิบ
รัตน์กวีชื่อกระฉ่อนสุนทรภู่
บรมครูกานต์กลอนอักษรศิลป์
เรียงร้อยคำสัมผัสซึ้งตรึงดวงจินต์
นามระบิลก้องอยู่คู่ชาติไทย
กลอนนิราศเก้าเรื่องประเทืองจิต
สุภาษิตสอนสตรีที่ขานไข
วะหวานแว่วแผ่วเพลงปี่พระอภัยฯ
นิทานไทยสอนชีวิตให้คิดตาม
ยี่สิบหกมิถุนาเวียนมาครบ
คุณครู "ภู่" ผู้เจนจบอักษรสยาม
ประชาชนชาวไทยทุกเขตคาม
น้อมกราบกราน "สุนทรภู่" ครูกวี
4 มิถุนายน 2548 00:04 น.
ขลุ่ยหลิบ
ฉันคิดถึงเธอแค่ไหนใยไม่รู้
จากใจผู้มีสิทธิ์เพียงคิดถึง
อยากฝากคำหวานหวานดวงมานซึ้ง
ถึงก้นบึ้งหัวใจใครเขาหวง
ทุกวันนี้ฉันเหงาเปล่าเปลี่ยวนัก
ใยหาญหักดวงจิตไม่คิดห่วง
ส่วนฉันนั้นคิดถึงซึ้งแดดวง
ใยเธอลวงทิ้งฉันช้ำระกำใจ
โปรดมาหาฉันบ้างแม้บางครั้ง
ส่วนฉันยังคิดถึงอยู่เธอรู้ไหม
รอวันชื่นคืนสุขหมดทุกข์ใจ
หรือให้ได้เพียงสิทธิ์คิดถึงเธอ
หน้าส่วนตัว
1796
