24 มีนาคม 2554 14:24 น.

ระยะเวลา

ระยะเวลาเกือบตลอด 2 ปี มานี้
ฉันใช้ชีวิตอยู่ด้วยความเคยชินเป็นส่วนใหญ่
โดยที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองป่วย

ใช่

ฉันป่วย

เมื่อไม่เคยมีวันไหนที่ฉันไม่รู้สึกไม่อยากมีชิวิตอยู่

ถึงแม้จะมีสิ่งดีๆผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย

ฉันก็ยังคงรู้สึกเช่นเดิม

ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่

ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่

แต่ฉันก็ไม่ตายสักที แม้ฉันจะร่ำร้องหามันสักเท่าไร

บ่อยครั้งที่ฉันร้องไห้มากเข้า และเริ่มหายใจไม่สะดวก
ฉันก็จะดิ้นรนด้วยการหยุดร้อง 
เพราะฉันรู้ว่า ถ้าฉันหยุดร้อง 
ฉันจะหายใจสบายขึ้น

นี่คงเป็นสัญชาตญาณสินะ

ฉันจึงเริ่มเศร้า

ฉันบอกกับตัวเองว่า ฉันต้องอยู่เพื่อคนรอบๆข้าง

ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อทำประโยชน์ให้กับคนอื่นๆ
ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมได้บ้างก็ยังดี

พอเริ่มรู้สึกดีขึ้นสักพัก

ฉันก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม

ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่

แต่ฉันก็ยังคงมีชีวิตอยู่ โดยใช้ความเคยชินเดิมๆหล่อเลี้ยงจิตใจ

ใครบางคนที่สวยงาม

ใช่

สวยงาม

ฉันเห็นเขาสวยงาม

แต่ภาพของเขาเศร้าพอๆกับเรื่องราวแสนเศร้า

ฉันรับเอาความเศร้าของเขามาสะสมไว้

โดยที่ไม่รู้ตัว

นานเพียงใดไม่อาจรู้

เมื่อเรื่องเศร้าของฉันผสมปนเปกับเรื่องเศร้าของเขา

ฉันยิ่งเศร้าเป็นทวีคูณ

.

.

ฉันคิดถึงพ่อกับแม่เป็นที่สุด


..  ..  ..  ..  ..  ..  ..  ..  ..  ..  ..  ..