11 มกราคม 2554 10:29 น.
ก้าวที่...กล้า
ฉันไม่รู้
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
แต่ฉันบอกกับตัวเองได้ว่า
ฉันร้องไห้ไปกับเธอเมื่อเธอเศร้า
ฉันหัวเราะไปกับเธอเมื่อเธอยิ้ม
ฉันจะกังวลใจเมื่อเธอนิ่ง
ฉันรักเธอ มันจำหลักอยู่ในใจฉันและพร้อมที่จะพรั่งพรูออกมาอย่างไม่มีวันหมด
.
.
ฉันเขียนเพราะเธอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
ปาฏิหาริย์อาจไม่มีจริง แต่ฉันเชื่อในมหัศจรรย์แห่งรัก
5 มกราคม 2554 14:35 น.
ก้าวที่...กล้า
และแล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึง
วันแรกของการได้ไปโรงเรียน
ฉันไม่รู้หรอกว่าโรงเรียนเป็นอย่างไร
ฉันเห็นแต่ญาติผู้พี่เพื่อนเล่นของฉัน
ที่เช้าต้องไปโรงเรียน และเย็นถึงจะกลับมา
มันจึงทำให้ฉันอยากที่จะไปโรงเรียนนักหนา
ถึงกับเฝ้านั่งนับวันรอคอย
ฉันพบเจอเพื่อนใหม่หลายคน
มี 3 คนที่ฉันสนิทสนมด้วย และก็จำได้ว่าบ้าน
คนนึงอยู่หน้าโรงเรียน อีกคนอยู่ตรงสามแยกถนนสายเดียวกับบ้านฉัน
และอีกคนอยู่ในซอยวัดทอง
ในห้องเรียนขณะที่ฉันกำลังก้มหน้าวาดตุ๊กตา
อยู่บนโต๊ะเรียนหลังห้องติดประตู เพลินๆ
ฉันต้องสะดุ้งขึ้นสุดตัว
และเห็นว่าเพื่อนๆในห้องต่างก็หันมามองฉัน
ฉันรู้สึกเจ็บตรงกลางหลังมาก ก่อนที่ฉันจะหันไปมอง
ฉันก็ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่ง ถามฉันลั่นห้อง นี่เธอทำอะไร ทำไมไม่ตั้งใจอ่านหนังสือ
ฉันจึงได้หันไปมอง เห็นชายคนนั้นสูงมาก ยืนถือไม้เรียวอยู่ในมือ
ฉันจึงเข้าใจได้ว่า ฉันถูกครูตี
และวันต่อๆมา ฉันก็ถูกบิดหูบ้าง ดึงหูบ้าง
ทุกๆเช้า แม่จะพาฉันข้ามถนนคอยส่งฉันขึ้นรถรับ-ส่งนักเรียน
แต่เช้าวันนี้พอแม่ส่งฉันขึ้นรถ รถวิ่งมาได้ระยะนึงก็จอดรับนักเรียนอีก
จังหวะนั้น ฉันตัดสินใจกระโดดลงจากรถ และวิ่งเลาะๆถนน กลับไปแอบอยู่หลังบ้าน
โดยไม่กล้าให้แม่เห็น ฉันทำซ้ำอยู่ 2-3 ครั้ง แม่ก็รู้ว่าฉันกระโดดลงจากรถ โดยลุงคนขับรถ
แม่จึงไปส่งฉันที่โรงเรียนด้วยตัวเอง
เช้าวันต่อมา
ฉันบอกแม่ว่า ฉันปวดหัว แม่ให้กินยาและนอนพักอยู่ที่บ้าน
ฉันรู้สึกดีใจมาก เพราะมันง่ายกว่าการกระโดดลงจากรถและต้องมาคอยแอบแม่อยู่เป็นวัน
ต่อมาเช้าอีกวัน ก็ปวดท้อง ฉันกินยาแก้ปวดหัว กินยาแก้ปวดท้อง ทั้งๆที่ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย
สำหรับฉันแล้วการกินยามันเป็นเรื่องเล็ก
และฉันก็ปวดหัว ปวดท้อง สลับกันอยู่แบบนั้น
จนวันนึง แม่บอกว่า กินยา แล้วก็ไปโรงเรียน
นั่นหละ มันทำให้ใจฉันตกตุบ ทุกข์ทรมานเป็นที่สุด
ไม่มีวันไหนที่ฉันจะไม่หาหนทาง ในการหยุดโรงเรียน
ฉันปิดปากน้องชายด้วยค่าขนมกลางวัน ฉันอ้อนวอนขอร้องตาไม่ให้บอกแม่
ในยามที่ตาเห็นฉันแอบอยู่หลังบ้าน
และฉันก็เพียรพยายามทำอะไรต่อมิอะไรเท่าที่เด็ก ป.1 จะคิดและทำเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปโรงเรียน
เมื่อไหร่ที่เป็นวันเสาร์ วันอาทิตย์ หรือวันหยุด
ฉันจะดีใจเหมือนได้แก้วสารพัดนึก
และวันหนึ่ง
พ่อ กับ ลุง ก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไรฉันไม่รู้
แต่ นั่น ทำให้ฉันรู้สึกดีใจมาก มากมาก
พ่อพาเราย้ายบ้านไปอยู่กรุงเทพฯ
ไชโย ฉันไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟก้าวที่...กล้า
หน้าส่วนตัว
2949
