คิดถึงนักความรักลอยลมมาห่มฝันไหวไหววนวนแต่ละวันรอยเอ๋ยรอยจันทร์พรรณรายคิดถึงนักความรักรั้งรอที่หล่นหายไหวไหวให้เหลียวมาเดียวดายรอยจันทร์พรรณรายอยู่ปลายฟ้าคิดถึงเอยฝากลมรำเพยปรารถนาฝากความคิดถึงส่งนิทราฝากความเสน่หาในครานี้
ชั่วขณะหนึ่งลึกซึ้งหวั่นไหวอย่างไพศาลซึมซาบทั้งใจก็ไม่ปานวันนี้วันเมื่อวานวันก่อนนั้นชั่วขณะหนึ่งคิดถึงเกินใครจะเสกสรรท่ามกลางดาวเดือนดวงตะวันดื่มดำคำรำพันอันอำไพชั่วขณะหนึ่งตราตรึงจับจิตพิสมัยอบอวลอายอุ่นละมุนละไมกับใจกับฝันและวันงาม...ชั่วขณะหนึ่งคิดไม่ถึงหัวใจจะไหวหวามชั่วขณะจรรโลงในโมงยามให้ความไร้สำเนียงนั้นเพียงพอ
ไม่มีจินตนาการจะสานฝันวันและวันผ่านพ้นอีกหนแล้วในเส้นทางกวีไร้วี่แววไม่ผ่องแผ้วละเหี่ย ขาดเสียจริงไม่มีจินตนาการจะสานก่อคงทดท้อไร้สุขกับทุกสิ่งเป็นเรื่องเศร้าอ้อมกอดถูกทอดทิ้งยังแตกกิ่งแหลมคมขื่นขมนักไม่มีจินตนาการ เมื่อวันนี้ขาดกวีกล่อมเกลาเสลาสลักไร้เส้นทางงดงามในความรักให้พิงพักคลายหนาวที่ร้าวราน............
วันเวลาผ่านเลยไม่เคยเปลี่ยนยังวนเวียนฝันเพ้อละเมอถึงเฝ้าทบทวนหวนหาเฝ้าตราตรึงใจดื้อดึงถึงเธอเสมอมาเหมือนไม่เคยลืมเลือนยังเหมือนเก่าวนเวียนเฝ้าหมายมาดตามปรารถนากายยังฝันใจยังเพ้อละเมอพาให้หวนคิดเสน่หาอุราหวาน............
ในวันที่ท้องฟ้าไสวสว่างฉันเห็นยิ้มกระจ่างกลางฟ้าใสกับวันที่มืดมิดเธอปิดใจฉันจะใช้อะไรเห็นยิ้มเธอในวันที่อากาศอบอุ่นฉันเห็นยิ้มละมุนยามเธอเผลอกับวันที่หนาวเหน็บเก็บละเมอที่ฉันเก้อชะเง้อหายิ้มละไมในวันที่สายฝนพรมพรำฉันเห็นถ้อยคำของเธอได้กับวันที่แดดจ้าเธอหมดใจฉันต้องทำอย่างไร ฤๅ อาลัยกัน...