24 กรกฎาคม 2548 07:53 น.

::เสียงและภาพอันแคล้สสิก::

คุณรู้จักเครื่องคนดรีอะไรบ้างต่อไปนี้ ครับ

กีตาร์.. ออร์แกน .. เปียโน .. แซ็กโซโฟน ..ทรัมเป็ต
ไวโอลิน .. วิโอล่า.. ไวบราโฟน..เบสแอนด์สะแนร์ดรัม
พิณ .. หวูด .. แคน .. โปงลาง .. สะนู
ระนาดเอก-ทุ้ม ..ซอด้วง-อู้..รำมะนา..ตะโพน..อังกะลุง
..

ผมเชื่อว่าคุณรู้จักทั้งหมด

และคงเคยเล่นเครื่องดนตรีบางชิ้นอย่างเข้าถึงอารมณ์ของตนเองมาแล้ว

ผมชื่นชอบดนตรีนะครับ

นิยมนักดนตรีด้วย ทุกแนว

นิยมความเพียรของเขาครับ เพราะกว่าจะเล่นถึงขั้นออกแสดงได้เขาย่อมต้องซ้อมหรือเล่นไม่น้อยกว่าวันละ 8 ชั่วโมง หรือทั้งชีวิตของเขา

แต่นักดนตรีที่ผมชื่อชมสุดๆ เท่าๆ กับบาร์ค คือบุญโฮมครับ

ผมเห็นเขาครั้งแรก ก็แปลกใจ
ว่า..โอ้โฮ..ทำได้ยังไงนี่

แต่ก่อนที่ผมจะเห็นบุญโฮม ผมเห็นผู้หญิงของบุญโฮมก่อนนะครับ

เธอแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด กระโปรงย้วย แดงแจ๊ด
ไหวตัวพลิ้วไปพลิ้วมา

ใครบังเอิญเหลือบมาทางนั้น ต้องสะดุด และหยุดกับที่ทุกคน

ผู้หญิงวัยราว 40 ปลาย ๆ ร่างเล็ก ผอม ๆ บาง ๆ ที่พลิ้วไหวอยู่กลางวงของคนที่เริ่มมุงดูนั้น เธอยักย้ายร่างกายไปตามจังหวะของเพลงที่คลาสสิกมากของบุญโฮมเองล่ะครับ

เอากล้องจากมุมสูงจับจากไกล โคล้สอัพเข้ามาทีละน้อยดีไหมครับ

นั่นแหละ

บุญโฮมล่ะ

ตรงหน้าเขา ผู้หญิงกระโปรงย้วยผิวคล้ำพอกแป้งขาว กำลังออกท่าทางอย่างอ้อนแอ้น ไปตามจังหวะและทำนองเพลงที่บุญโฮมคนเดียวอาร้านจ์ด์

เครื่องดนตรีของบุญโฮมมีอะไร

เครื่องดนตรีที่คุมจังหวะ : ฉิ่ง ด้วยเท้าซ้ายและพื้นซีเมนต์

เครื่องดนตรีที่ไล่เมโลดี้ : พิณ ด้วยเท้าข้างขวา
และแคนด้วยมือทั้งสองข้าง

วิทยุเทปอันเล็ก ๆ มีแผงวงจรขยายเสียงไม่เกิน 40 วัตต์ ให้เสียงได้ยินได้ในรัศมีของวงไทยที่เริ่มจะมุง

ดนตรีและสำเนียงของมันสะกดผมไว้แทบกลั้นหายใจ

เสียงเศษเหรียญร่วง เปาะ แปะ สลับ ท่วงทำนองเพลงชีวิต ที่ผู้ยากไร้ดิ้นรนไปโดยลำพังบนถนนเศรษฐกิจทุนนิยมอันซับซ้อน

เห็นภาพชัดไหมครับ

ผมจับเสียงและภาพนั้นชัด