20 มกราคม 2549 05:42 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ฤา รามวตาล จึง
อาจ นฤมิตแบบบทประทานชน
สา ธิตสาทกยกสายอุทกสินธุ์
มารถ แม้นจรดธรณินทร์ ประจาน
----------------------------------
แด่..โมเดลการพัฒนาประเทศที่ยึดตัวกูเป็นสำคัญ
7 มกราคม 2549 23:48 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
รถโดยสารชั้นสามข้ามจังหวัด
ผู้โดยสารแออัดช่วงปีใหม่
แต่ละคนต่างต้องเดินทางไกล
มีปลายทางต่างไปแผกปลายทาง
ต่างคนต่างเตรียมไปเยี่ยมบ้าน
มีถิ่นฐานของตัวมีหัวหาง
ที่ทิ้งถิ่นของตนไปต่างบาง
เพราะเงินงานอันจ้างอยู่ต่างแคว้น
ดินดอนดงด่านคือบ้านนอก
แห้งแล้งเกินบอกแล้วเหลือแสน
แม้ของกินจากตลาดยังขาดแคลน
ความยากจนแร้นแค้นชวนขึ้งเคือง
หมู่บ้านนั่นโน้นล้วนเงียบหงอย
หญ้าฟางเหี่ยวคอยเห็นเขียวเหลือง
เมื่อทำนาทำไร่ไม่รุ่งเรือง
คนจึงกรูเข้าเมืองตลอดมา
เมื่อเงินงานทั้งหลายอยู่ไกลถิ่น
จึงอ้ายน้ำตารินไปเร่หา
เมื่อเมืองแมนแน่นเทินด้วยเงินตรา
จึงอีล่าบักหลำไปทำเงิน
ปีใหม่ได้กลับมาบ้านเกิด
สู้ต่อเถิดเมื่อไม่จัดว่าขัดเขิน
ทรัพย์หาได้แม้ไม่พอใช้เพลิดเพลิน
ก็ดีเกินที่ได้กลับมาเจอกัน
เมื่อหมดช่วงปีใหม่ก็ไปต่อ
งานยังมีพอจงแข็งขัน
เราต่างมีหวังว่าสักวัน
จะสมฝันด้วยลำแข้งเรี่ยวแรงตน
7 มกราคม 2549 06:28 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
รถเอ๋ยรถรา...............
เจ้าจะมาหรือเจ้าจะไป
นี่โน่นก็ดะดา............
เจ้าใช่เพื่อนของข้าหรือไม่
ไม่หลีกทางก็จะทับ.....
นายเจ้าจะขับเจ้าไปไหน
ข้าวของพะรุงพะรัง......
คนมากมายนั่งออข้างใน
ยืนโหนใช่น้อยกว่า......
กระเตงลูกเห็นแล้วพาฤดีไหว
ถ้าเปรียบก็ปานปลากระป๋อง..
โอพ่อแม่พี่น้องร่วมแดนไทย
เราเกิดมาร่วมยุค............
ที่คนหมู่มากมีแต่ทุกข์ท่วมใจ
แรมเอยเอ๋ยแรมรอน......
เส้นทางที่ต้องจร..ยังไกล
6 มกราคม 2549 00:59 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
เนือยหน่ายตอนปลายปี......เหนื่อยฤดีนักดวงแข
หมองหม่นไร้คนแล....แรงโรยถอยแกมหงอยหงอ
แลซ้ายฤาก็คว้าง......ถ้วนแนวทางเคยถักทอ
ไร้ฝันจะสรรค์ต่อ....มิตรเมินหมางเดินต่างสาย
เหลียวขวาก็แผกกลุ่ม......คอยจะรุมเอาเจียนตาย
เหลียวเห็นแล้วใจหาย..หวิดจะหอนอย่างโหยหวน
จึงแรมรอนนิราศ.......ก่อนศกจบขอทบทวน
ศกใหม่ใคร่สรวล......ลุศกหลังสิเริงแสน
4 มกราคม 2549 03:43 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
แรมรอนนอนต่างเบื้อง............บงฝัน
ทวนแต่งต่อการอัน...............ล่วงแล้ว
ราตรีต่างข้างวัน...............จรสู่ ใดฤา
เรียมเอ่ยคงบ่แคล้ว.....ขื่นห้วงหทัยขรม