5 เมษายน 2549 16:33 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
1. อา...
ข้าพเจ้าจะวางเฉยต่อหัวใจของข้าพเจ้าอย่างไรดี
ในความคำนึงถึงวันที่ผ่านเลย
ที่ข้าพเจ้าได้เคยนั่งอยู่ต่อหน้าท่าน
ในการอันเอ่ยเอื้อน ยกเอาวาทะของเหล่าปรัชญาเมธี
เจ้าสำนักทฤษฎี บรมกูรู มามีแก่ใจแบ่งปันแก่ท่านผู้มีธุลีในดวงตา
2. ก็ในกาลนั้น ๆ
ท่านและแววตาของท่านมิได้บ่งสำนึกอันคดงอ
อันใดต่อข้าพเจ้าเลย
กิริยาเช่นว่านั้น
มันทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกยิ่งใหญ่อย่างมหาบุรุษ
ผู้ค้นพบสัจการแห่งตนกับความจริงอันยิ่ง แห่งสรรพสัจจะ
3. ในกาลที่ข้าพเจ้าได้ประกาศเว้นบรรทัด นั้น
ข้าพเจ้ารู้สึกถึงอุทกภัยในดวงตา( คำของคุณคุ่น)ที่เร่งรื้น ยากเลี่ยงเร้น
ของข้าพเจ้าเองกับมหามิตรไกลใกล้ ว่าคงจะท้นและนองท่วมไปทั่วในไม่ช้า
ต่อสายเป็นทะเลน้ำตาของเยื่อใยของใจระหว่างข้าพเจ้า มหามิตร
แลมหาประชาชน
4. ณ นาทีที่ข้าพเจ้าได้เว้นบรรทัดไปนี้
ขอท่านโปรดอย่าได้ตัดพ้อต่อว่าข้าพเจ้าเลย
ว่าไฉนไม่ทำหน้าที่อย่างที่เคยทำ
เพราะนั่นจะทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกผิด
ว่าได้ทอดทิ้งท่านกับทั้งมหาประชาชนด้วย
ข้าพเจ้าขอฝากชนผู้ยากทั้งมวลด้วย
ไว้ในเงื้อมมือเมตตาของท่าน
กับทั้งฝากคำของข้าพเจ้าไว้ด้วย ว่า..
ถ้าชาติหน้ามีจริง หรือข้าพเจ้าได้ผุดขึ้นจากโลกันตมหานรก
ข้าพเจ้าจะกลับมารักประชาชน เหมือนเดิม
ส่วนความคับข้องใจในเรื่องของจริยธรรม
ท่านไม่ต้องครุ่นกังวลใด ๆ
เพราะเมื่อโลกเหวี่ยงหมุนไปตามแรงของคลื่นความเปลี่ยนแปลง
ประชาชนคงสับสนจนชินชาไปเอง
ว่าไม่ใช่สาระสำคัญของการดำรงความเป็นสิ่งมีชีวิตต่างจากสัตว์
5. อา..
( ใช่ นั่นเป็นเสียงสูดหายใจเข้า สั้น และถอนหายใจยาวของข้าพเจ้าเอง)
แต่.. ดูเหมือนว่าข้าพเจ้าเกือบทำใจได้เท่านั้น
อืม..
ท่านยังจริงใจต่อข้าพเจ้าเป็นที่สุด
และแววตาของท่านก็แจ้งว่าจริงอย่างที่สุด
แต่ใยท่านไม่หลอกข้าพเจ้าบ้างเล่า
มหามิตร
เพื่อช่วยให้ข้าพเจ้าเว้นบรรทัดหัวใจได้จริง
พูดมาซักคำเถิด
ว่า.. ข้าพเจ้าจะวางเฉยต่อหัวใจของข้าพเจ้าอย่างไรดี
มนตรีแห่งรัฐ แห่งข้า ฯ
4 เมษายน 2549 18:12 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
1. ท่านช่างรู้หัวใจของข้าพเจ้า
มากกว่าที่ข้าพเจ้ารู้หัวใจของข้าพเจ้าเอง
ท่านกล่าวไม่ผิดเลย
ว่า..
ข้าพเจ้าหมายครอบหัวใจของหมู่ชน
กับทั้งครองสรรพสิ่งถ้วนแคว้นที่ผู้เกิดก่อนรุกรบเสาะหา
กับรบราพิทักษ์สงวนไว้
และก็เป็นจริงด้วย
ที่ว่า..
ทรัพย์สินเงินตรา
เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าหาได้ง่าย
เพราะกลและวิธีที่ข้าพเจ้าใช้นั้นเบ็ดเสร็จเด็ดขาดด้วยออกแบบไว้
สอดรับกับพยาธิสภาพของสังคมที่ข้าพเจ้าอยู่
คือประดาชน จน เขลา โซไข้ ไร้กำลังรวมกลุ่มหรือแข็งขืนทักท้วง
หรือตั้งคำถามใด ๆ ต่อข้าพเจ้า ในกลกรรมทั้งมวลที่ข้าพเจ้าได้ลงมือไป
2. และก็จริงยิ่งกว่าจริง
เหมือนที่ท่านว่า..
ว่า..
หัวใจของข้าพเจ้ากำลังอยู่ระหว่างห้วงอันเกือบจะหอนโหยหวน
ด้วยข้าพเจ้าไม่อาจขยับย่างไปทางใดได้อย่างสะดวกดาย
ทุกทางที่ข้าพเจ้าประสงค์จะขยับย่าง
มันถูกดึง ถ่วง หน่วง รั้ง กระทั่งเหนี่ยวเน้นและน้าวโน้ม
มิให้เป็นอิสระที่จะกระทำอย่างใจ
ข้าพเจ้าประสงค์ที่จะเว้นบรรทัดซึ่งยิ่งกว่าเว้นวรรคเสียอีก
แต่ข้าพเจ้าก็หาทำได้ไม่
เพราะมืออันทรงอำนาจ
พร้อมที่จะบีบกดหลอดลมหรือกำคั้นคอหอยของข้าพเจ้าทุกเมื่อ
หากข้าพเจ้าคิดจะทำอย่างไม่ขึ้นกับเหล่าเขา ..คนเคียงข้าง
..คนรอบข้างของข้าพเจ้า
3. ท่านช่วยข้าพเจ้าด้วยเถิด
ข้าพเจ้าอยากเว้นบรรทัด อย่างน้อยก็จัดวรรคใหม่
แบบที่ข้าพเจ้าไม่ต้องรับโทษานุโทษในกลกรรมอันข้าพเจ้าทำ
ตามอำนาจของคนรอบข้างทรงพลัง
4. ท่านจะไม่ช่วยข้าพเจ้าหรือ
ประดาประชาชน
5. ( ฮ่วย )
2 เมษายน 2549 19:48 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
1. ที่ข้าพเจ้าจำเป็นต้องเอาภาษีของทวยไทย
มาใช้ฟอกฝันและกรรมอันอำพรางของข้าพเจ้าเอง
เป็นเพราะข้าพเจ้าเหนื่อยและเหน็ดหน่ายอย่างยิ่ง
ที่จะตอบคำถามถึงจริยธรรม
ข้าพเจ้าคิดว่าข้าพเจ้าไม่มีหน้าที่ที่จะตอบ
กับทั้งไม่มีภาระที่จะครุ่นคิดถึงมัน
อย่ามอบอุดมคติใดแก่ข้าพเจ้าเพื่อจะออกแบบอุดมคติของประเทศ
ข้าพเจ้าเป็นเพียงนักลงทุน
ที่มีผลกำไรสำหรับเวิ้งวงเป็นคติอันอุดมเท่านั้น
2. ( ข้าพเจ้าถอนหายใจ )
เมื่อใดการฟอกฝันและกรรมอันอำพรางของข้าพเจ้าบรรลุเป้าหมาย
เมื่อนั้นข้าพเจ้าจะวางมือไปจากภาวะและภาระอันน่าเหน็ดหน่ายนี้เสียที
3. ใช่..น่าจะเป็นอย่างที่ท่านว่า..
ว่า..
ชาติหน้า !
15 มีนาคม 2549 14:45 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ลิ่มโลหิตอันเดิม เพิ่งจะผาก
ทะเลเลือดอันใหม่อันมาก มารอจะฝัง
หทัยทวยไท ฤาบมิหวั่นระย่อ
ต่อห่ากระสุน จากข้างหลัง
ทุกคราประชา ร่ำร้องหาอธิปไตย
แต่สิ่งที่ได้ หทัยหวิดจะขาดจะคลั่ง
มันคือการผลัดคนมากดขี่
และฤา ณ คราวนี้ .. แม่ธรณียิ่งจะสะอื้นดัง
10 มีนาคม 2549 23:52 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ผมกับลูกแวะร้านหนังสือก่อนกลับบ้าน
ทุกวัน เราใช้เวลายืนอ่านเล่มนั้นเล่มนี้อยู่
จนถึง 5 โมงเย็นก่อนแวะซื้ออาหารถุงกลับไป
กินที่บ้าน
ผมชอบหนังสือ ลูก ๆ ก็คงชอบหนังสือ
ด้วยมั้ง สังเกตที่เขาขอยืมการ์ตูนของคุณครูติด
มือกลับมาอ่านต่อที่บ้านเสมอ
หนังสือที่ผมสะสมไว้หลากหลายมาก
แรก ๆ เป็นวรรณกรรม หลัง ๆ มาเป็นวิทยา
ศาสตร์ ล่าสุดเป็นเรื่องเศรษฐกิจและการเมือง
ไม่รู้ล่ะ ถ้าลูก ๆ ไม่อ่านจริง ๆผมก็คงยกให้เป็น
ห้องสมุดเพื่อประโยชน์สาธารณะต่อ
หลายปีมานี้ หนังสือบนชั้นมีเยอะขึ้นมาก
บางเล่ม กระดาษเริ่มออกเหลือง และเปราะหัก
ง่ายเวลาบังเอิญพับ บางเล่มผมลืมไปแล้วว่าเคย
ซื้ออ่านเพราะมันนานมากคือนานเป็น 20 ปีแล้ว
บางเล่มผมอ่านซ้ำอีกหลายหนจนจำได้แม่น ทั้ง
อารมณ์เรื่องและลำดับการณ์
เมื่อลองไล่ประเภทและชื่อกลุ่มของหนังสือ
บนชั้นวางแล้ว ผมพบ ว่าหนังสือเกี่ยวกับนายก
รัฐมนตรีมีมากที่สุด
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อครับ หนังสือทั้งหมดนั้น
ทำให้ผมได้รับรู้ว่า..
ทักษิณ เป็นนายกรัฐมนตรีที่ดี
น้อยกว่าที่ผมรู้จัก
มาก
หน้าส่วนตัว
895
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
