24 เมษายน 2548 01:40 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
1. อาทิตย์หลับไปนานแล้ว
ส่วนจันทร์แก้วยังผ่องใส
เชิญจันทร์อันอำไพ
กล่อมคืนเหงาเถิดจันทร์หงาย
2. หริ่งหรีดเรไรร่ำ
ในคืนค่ำอันเดียวดาย
ตื่นตามาเหนื่อยหน่าย
หวังหนึ่งวายในห้วงวัน
3. ปลอบข้าหน่อยเถิดเพื่อน
อย่าแชเชือนเหมือนแหนงขวัญ
หนึ่งมิตรสนิทกัน
มาห่างหายให้โหยหา
4. จันทร์แจ่มอย่าแรมร้าง
เถิดส่องทางอย่าห่างตา
ส่องใสสู่ใจข้า
ที่ทึมเทาและถดถอย
5. แม้นมีที่สมหวัง
สัมฤทธิ์ดังตั้งตาคอย
ถัดนี้ข้ามีถ้อย
กรองพจน์ร้อยไพเราะแสน
มอบจันทร์กระจ่างฟ้า
กล่อมเวิ้งหล้าวิมานแมน
เถิดจันทร์ปลอบขวัญแคว้น
กล่อมฝันข้าอย่าแหนงชัง
23 เมษายน 2548 07:07 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
จริงไหม.. ถนนทุกสายเชื่อมถึงกัน
และตาน้ำ ก่อธารอันเย็นและใส
เหมือนกับ มิตรภาพอันอาบใจ
โยงสายใย เชื่อมไมตรีให้ปรีดา
สายฝนย่อมหยาดสู่กลุ่มภูเขา
เพราะป่าไม้ให้ร่มเงาชื้นเย็นกว่า
และฝนย่อมหยาดทะเลทุกเวลา
เพราะผืนน้ำสุดสายตากว้างกว่าดิน
มิตรภาพเชื่อมใจเชื่อมไมตรี
กำซาบซึ้งตรึงฤดีไม่มีสิ้น
ไกลเหมือนใกล้ไมตรีกล่อมชีวิน
เหมือนฝนรินหยาดหล้าพาชื่นทรวง
21 เมษายน 2548 09:37 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
1. ทุกเช้าและเย็นนกกระจอกฝูงใหญ่มากจะส่งเสียงจ็อกแจ็กจอแจ
อยู่บนต้นมะฮ็อกกานีที่ยืนต้นเก่าและแก่อยู่หน้าหอพักนักศึกษาชายที่สี่
ตอนสายเสียงนั้นก็เงียบทำให้เหมือนกับแถวนั้นเย็นเยียบเต็มที่
นักศึกษาพากันเข้าเรียนแล้วซีหอพักจึงเหมือนกับไม่มีผู้คน
2. แน่แล้วที่ฝูงนกนั้นปลุกนักศึกษาให้ตื่นแต่เช้า
เพื่อจะได้เข้าห้องเรียนทันโดยทุกวันบ่ต้องหงอฉงน
นักศึกษาเหล่านั้นส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของคนจนจน
ที่พ่อแม่ของเขาดิ้นรนส่งเสียหวังให้ลูกมีคุณภาพชีวิตอันควร
3. วันหนึ่งในฤดูเริ่มจะทำนา ฝนโหมซัดมาแบบพายุคลั่ง
ลูกเห็บเย็นเยียบกระหน่ำถั่งประดาประดังลมวนหมุนปั่นป่วน
ฝนตกไม่ลืมหูลืมตานกน้อยเปียกตกลงมาไม่เป็นกระบวน
หนาวสั่นงันงก แทบทุกตัวนกล้วนเหมือนปีกหักเสียหลักจะบิน
4. นักศึกษาที่ยากจนคนหนึ่งถือกระสอบป่านคล่องแคล่วปานนักล่า
เขารุดกวาดเก็บเอานกที่ตกเกลื่อนอยู่ต่อตามาเกือบทั้งสิ้น
หลายชีวิตเกิดมาเป็นชีวิตดิ้นรนอยู่ก่อนจะกลับคืนเป็นก้อนดิน
ประสบกับชะตากรรมได้เห็นได้ยินชวนสะท้อนใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
5. ฝนหยุดตก เสียงนกหน้าหอ เงียบ รอบหอพักเย็นเยียบจนไม่อยากจะเชื่อ
เสียงพูดคุยของบางคนเหมือนสั่นเครือแต่ตอนท้ายก็เหลือเพียงแค่นขัน
รุ่งเช้าและย่ำเย็นถัดมา ไม่ได้ยินเสียงนกที่ขับลำนำเวลาที่ว่านั้น
นกหน้าหอหายไป แต่ก็ไม่ได้ยินว่าใครถามหามัน
6. -
20 เมษายน 2548 08:00 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
1. ไม่พักบ้าง ไม่รู้ล้า หรือตาวัน
ใยไม่แรมอย่างจันทร์คืนอันเหงา
ไม่หลุบแสงแรงร้อนให้ผ่อนเบา
ไม่คิดเนาเรือนเย็นเลยหรือไร
2. หรือว่าชอบแต่เดินทางอย่างตาวัน
มีภาระอเนกอนันต์สร้างวันใหม่
และเก็บบ่มถมอดีตกาลไว้
เพื่อบางคนขุดใช้เลี้ยงอารมณ์
3. งั้นก็เดินทางต่อเถิดตาวัน
อุ่นโลกที่โศกศัลย์ให้สุขสม
เหน็บหนาวร้าวใดในสุ่มกลม
อบและรมให้กล้า อย่างตาวัน
ฯ
19 เมษายน 2548 14:57 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
เชื้อทุกข์ทบทุรยุค
เห็นเข็ญขุกแต่นานครัน
ขอบแคว้นแดนกล่าวขวัญ
โศกรันทดสลดเหลือ
ร่างแหลกกะโหลกหาย
ปราณจบสายลงเป็นเบือ
กี่เชื้อจึงก่อเชื้อ
กลายเชื้อต่อทรชน
โทษทุกข์ยังถมทับ
ชนเจ็บกับหลากเหลี่ยมฉล
หน่อกอแห่งหมากกล
ยังแตกกอกำจายสาน
ถ่างช่องว่างชีวิต
ระหว่างสิทธิ์เกินประมาณ
กับสิทธิ์อันเกือบราน
ลงแล้วโดยการโบยตี
เชื้อทุกข์ทบทุรยุค
เข็ญทบขุกเกินยุคผี
ปราศภัยใยจักมี
ในโลกแลเห็นแต่ตน
ฯ
หน้าส่วนตัว
1040
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
