10 มิถุนายน 2547 14:57 น.
กุ้งหนามแดง
เสียงฟ้าร้องสั่งลาน้ำตารื้น
เสียงครืนครืนร่ำลาใจข้าหาย
เสียงฝนซ่าซึมกลบลบรอยทราย
เสียงลมกลายสะบัดพัดใบบิน
เปียกปอนทั่วกายาฤทธาฝน
อัสสุชลเอ่อท่วมร่วมกระสินธุ์
อัสนีฟาดเปรี้ยงดังเหวี่ยงวิญญ์
ธรณินสั่นไหวหทัยครวญ
เพียงเดียวดายกายยังภวังค์ดับ
คงซึมซึบความเหงาเศร้ากำสรวญ
จำต้องพรากจากกันวันแปรปรวน
ร่างเซซวนเลอะเทอะกระเซอะกระเซิง
ลิขิตฟ้ากำหนดหมดวาระ
เพียงตกชะหน้าดินสิ้นความเหลิง
หยาดลงมาพาชื่นพอรื่นเริง
ใยเปิดเปิงแตกกิ่ง..ลืมทิ้งใบ..
..
9 มิถุนายน 2547 16:37 น.
กุ้งหนามแดง
..ทุกถ้อยคำรำพันฉันคนบ้า
บ้างว่ากล้าก่อกวนทวนกระแส
บ้างก็ว่าอบอุ่นวุ่นวายแล
บ้างก็ว่าช่างแคร์กันเหลือเกิน
บ้างก็ว่างี่เง่านั่งเล่าเรื่อง
บ้างก็ว่าฝันเฟื่องเรื่องสุดเขิน
บ้างก็ว่าระห่ำเกินคำเพลิน
บ้างก็ว่าหกเหินช่างเกินจริง
ทุกถ้อยคำที่กล่าวร้าวเกินรับ
สุดระงับฟูมฟายคล้ายผีสิง
นั่งมึนงงเพ้อเจ้อ เฮอะ! ชังชิง
ดูเหมือนสิ่งน่ารังเกียจเสนียดเดน
ไร้ดวงใจฟูมฟักหักจนแหลก
ทำก๊อกแก๊กลบรอยฟื้นฝอยเห็น
กลบเรื่องราวหลายหลากช่างยากเย็น
ช่างลำเค็ญชีวิตลิขิตใคร...
7 มิถุนายน 2547 21:49 น.
กุ้งหนามแดง
งัวเงียตื่นขึ้นมาเห็นหน้าแม่
เหลืออีกแค่ครึ่งชั่วโมงน่ะลูกเอ๋ย
บิดขี้เกียจลุกยืนหน้าตื่นเลย
แม่เฉลยชี้นำกำลังใจ
ตรวจข้าวของให้พร้อมค้อมหัวเก็บ
รอยตะเข็บแอบแฝงผื่นแดงไหม้
กางเกงยีนส์ตัวโปรดเจ้าโกรธใย
เติบโตใหญ่เอวพับขยับดุม
หยิบยาหม่องทาแผ่วตามแนวปื้น
น้ำตารื้นแสบร้อนดังขอนสุม
เดี๋ยวก็หายสนิทฤทธิ์ครอบคลุม
เพราะลิงอุ้มลูกท้อมาต่อกร
สถานีต่อไปรถไฟเขย่า
บ้านหนองเต่าเก่าแก่แม่เคยสอน
รถจอดเทียบชานชลาขาสั่นคลอน
แม่ลงก่อนอุ้มรับขยับเดิน
แม่กางร่มบังเงาเราทั้งสอง
ถือข้าวของพัลวัลน่าสรรเสริญ
เดินขนานทางรถไฟใจเพลิดเพลิน
ซนเหลือเกินเดินเก๊กรางเหล็กเงา
ลงมานี่เดี๋ยวตีด้วยก้านร่ม
แม่ไม่ข่มความโกรธลั่นโสตเหมา
เพราะแดดร้อนและเหนื่อยเมื่อยไม่เบา
ช่างหาเหาใส่หัวกลัวอารมณ์
แสงแดดจ้าฟ้าสว่างทางขรุขระ
หินคลุกคละเดินดิ้นดินผสม
ดอกหญ้าพริ้วเบาเบาเคล้าสายลม
ช่างงามสมธรรมชาติสะอาดตา
เหงื่อชุ่มโชกแล้วหนากว่าจะถึง
ยังติดตรึงในจิตคิดโหยหา
โน่นไงบ้านที่หมายของยายตา
กลางทุ่งนาเลยประดู่ก้ามปูไป
แล้วเดินลงทางลาดอย่างหวาดเสียว
แม่ให้เกี่ยวเกาะมือถือของให้
ต้องข้ามหนองน้ำนี้ตรงรี่ไป
สะพานไผ่ไม้ลำทำสัญจร
เดินตะแคงเกาะราวตาวาวลุก
ความสนุกนำร่องไม่ต้องสอน
ไผ่สองลำบนล่างตีข้างชอน
เดินแอ่นอ่อนตามแรงแฝงเหยียบลง...
7 มิถุนายน 2547 17:06 น.
กุ้งหนามแดง
รักนิดนิดให้กันนานนานหน่อย
รักกร่อยกร่อยให้ไกลไวไวเหวย
รักเอ่ยเอ่ยให้กันปันปันเชย
รักเลยเลยให้ไกลไปไปลา
รักเก็บเก็บมิดชิดปิดปิดหลบ
รักพบพบเปิดเผยเคยเคยหา
รักลาลาคราก่อนย้อนย้อนมา
รักชาชาคืนสิ้นชินชินใจ
รักใสใสนำใจสว่างสว่าง
รักห่างห่างร้างเรื่อเบื่อเบื่อไหม
รักใครใครไปทั่วกลัวกลัวภัย
รักใหม่ใหม่ลืมเก่าเศร้าเศร้าจริง
รักแน่แน่ครวญคำพร่ำพร่ำพูด
รักบูดบูดไม่ทำย้ำย้ำหญิง
รักแล้วแล้วผ่านมาลาลาชิง
รักนิ่งนิ่งแต่เธอเธอผู้เดียว..
6 มิถุนายน 2547 11:29 น.
กุ้งหนามแดง
ขบวนรถแกว่งไกวใจเริงรื่น
แสนสดชื่นลมเย็นเห็นว่าสาย
แม่ถามว่าหิวหรือยังนั่งวุ่นวาย
ดับกระหายให้สิ้นน้ำรินมา
เอ๊ะ! นั่นลุงตำรวจมาตรวจตั๋ว
แม่ก็กลั้วหัวเราะเจาะจงหา
ตั๋วรถไฟจากถุงลุงตรวจลา
และบอกว่าเข้าใจผิดที่คิดไป
เครื่องแบบสีเดียวกันขยันเปรียบ
ถูกระเบียบองค์กรย้อนสมัย
ต่างกันที่เครื่องหมายหลากหลายนัย
เรียนรู้ไปเก็บครบประสบการณ์
รถไฟจอดอยู่นานบ้านพาชี
เวลามีค้าขายหลายอาหาร
ข้าวเหนียวหมูไก่ย่างชูข้างชาน*
เรียกร้องขานให้ซื้อเหมือนตื้อเลย
ตะกร้าหวายมองเมียงเสบียงพร้อม
ช้อนกับส้อมเตรียมแลแม่เฉลย
หิวเมื่อไรซักถามน่ะทรามเชย
แม่จะเผยเมนูให้รู้กัน
รถแล่นผ่านพระนครศรีอยุธยา
ท้องทุ่งนาฟ้ากว้างสร้างสวรรค์
แหล่งกำเนิดข้าวปลาสารพัน
รวงประชันแกว่งไกวตามสายลม
เพลินทิวทัศน์ริมทางกระจ่างนัก
เกิดความรักในแดนดินถิ่นงามสม
ธรรมชาติรอบตัวมัวชื่นชม
อภิรมย์นักหนาข้าฯ จดจำ
ท้องเริ่มร้องจ๊อกจ๊อกบอกกับแม่
หิวแน่แน่คราวนี้มิมีขำ
จัดเตรียมในทันทีมิขาดคำ
ข้าวผัดนำยื่นแบ่งแตงกวาตาม
เอร็ดอร่อยข้าวกล่องสองแม่ลูก
รสชาดถูกปากนักขยักถาม
ผลไม้มีส้มขนมตาม
ท้องแทบหลามอิ่มเอมแสนเปรมปรีด์
แสงแดดจ้าแยงตาทำท่าง่วง
เวลาล่วงเที่ยงกว่าหันหาที่
ขอพักผ่อนสายตาหยุดพาที
ตื่นอีกทีที่หมายบ้ายยายเอย...
Calendar
Lovers
34 คน เลิฟกุ้งหนามแดง
หน้าส่วนตัว
828
