จดหมายถึงธันวรา

กุมภกา

เขียนที่บ้านมีนบุรี
	๑๒  ตุลาคม  ๒๕๔๗   เวลา ๐๑.๔๑ น.

	ถึงธันวรา...

	เพิ่งกลับถึงบ้านเมื่อไม่นานมานี้เองค่ะ..
	เหนื่อยแสนเหนื่อย...
	แต่พอได้เห็นจดหมายจากคุณ...
	ความปลื้มก็ล้นใจ ...ลืมหมดสิ้น...ความเหนื่อยล้า...

	ตอนนี้ฝนตกค่ะ...
	ขณะกำลังเขียนจดหมายตอบถึงคุณ...
	ได้ยินเสียงฝนโปรยเป็นสายปรายเบาเบา...

	นี่สินะ...เสียงสายฝนแห่งความชุ่มฉ่ำ..อันเป็นที่รักของคุณ...
	เอ..ทำไมน้า...คุณถึงรักเสียงสายฝน.....
	อาจเป็นเพราะมันฟังดูอบอุ่น...ห่วงหา.....
	พาให้หัวใจคิดถึงใครบางคนที่อยู่ไกล.....

	คุณเคยบอกว่า....สายฝนทำให้คุณอยากแอบอุ่นไอคนใกล้.....
	อืม...แบบนี้นี่เอง.......คุณถึงหลงรักสายฝน....
	คงเป็นสายฝนที่น่าอิจฉามากที่สุด...

	ธันวราคะ....
	แม้เราจะไม่ได้พบกัน....แต่ฉันก็รู้สึกถึงความเป็นคุณได้เสมอ...
	แม้แต่จดหมายที่คุณส่งมา...ฉันรู้สึกได้ถึงไออุ่นที่แทรกอยู่ในทุกอณูตัวอักษรของคุณ...
	ขอบคุณค่ะ...แค่นี้ก็เป็นไมตรีที่ประเสริฐที่สุดแล้ว

	ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ...ฉันจะคอยดูแลตัวเองให้ดี...
	แม้ยามต้องอยู่คนเดียว....

	หวังเสมอว่า...คุณจะมีทุกนาทีที่แสนสุข...

	ดึกมากแล้ว....ฝนซาขาดเม็ด....
	และเพราะมัวแต่สดชื่นกับกลิ่นฝน...
	และคอยเงี่ยหูฟังเสียงสายฝนอันเป็นที่รักของคุณ...
	ทำให้กว่าจะตัดใจจบข้อความในจดหมายฉบับนี้ลงได้ก็เกือบตีสาม...

	ตอนนี้คุณคงกำลังหลับอยู่สินะ...

	ขอให้วันพรุ่งนี้เป็นวันที่สดใสอีกวันหนึ่งของคุณนะคะ....
	และหวังว่า....คุณคงจะได้รับจดหมายฉบับนี้....ในตอนเช้า...

	ด้วยใจระลึกถึงคุณเสมอ....

	....กุมภกา......


ปล...	ก่อนที่ฉันจะหลับตาลงนอน...ฉันขอฟังเพลงโปรด...
ที่ทำให้ฉันนึกถึงคุณเสมอ...ได้ไหมคะ...

	.....สมมติว่าคุณอนุญาต.....ขอบคุณค่ะธันวรา...หวังเสมอว่าจะได้ยินเสียงคุณ...