13 มิถุนายน 2549 19:45 น.
กุมภกา
ดีใจได้พบเจอเธอในฝัน
แม้ว่าความจริงนั้นแค่ฝันค้าง
โยงใยกันด้วยเส้นด้ายสายบางบาง
เห็นเพียงเงาเลือนราง .. คนช่างฝัน ..
ดีใจได้เป็นคนในฝันเธอ
เพียงแค่นั้นก็หลงเพ้อ .. หัวใจฉัน ..
ดั่งท่านบนฟ้ามอบให้เป็นรางวัล
สองเราได้ผูกพัน .. แค่ฝันไป ..
ฉันเป็นคนช่างฝันคนหนึ่ง
ที่ซาบซึ้งซึมซาบความหวามไหว
ซาบซ่านถ้วนทุกอณูเนื้อหัวใจ
เพียงแค่ใครคนหนึ่งเขาฝันถึง
ฉันเป็นได้เพียงคนในฝันเธอ
มิเอื้อมอาจพลั้งเผลอเป็นคนหนึ่ง
อยู่ในห้วงแห่งความหวานอันตราตรึง
คนในฝัน ใช่ซาบซึ้ง ถึงเนื้อใจ ..
17 มกราคม 2549 10:09 น.
กุมภกา
เปิดจดหมายท้ายสุดที่หยุดไว้
อ่านข้อความข้างในด้วยใจสั่น
พบถ้อยคำเรียงร้อยเพียงสั้นสั้น
ขอหยุดไว้ -ความฝัน- ในวันเก่า
อ่านด้วยใจรำลึกให้นึกถึง
ในรู้สึกหวนคะนึงถึงวันเศร้า
ทุกอณูแห่งอารมณ์ -ขมปนเหงา-
ซึมซับความซมเซาเข้าถึงทรวง
ปิดจดหมายท้ายสุดหยุดแค่นั้น
ลืมความทุกข์ทิ้งความฝันอันเลยล่วง
ละความเจ็บเหน็บร้าวเศร้าทั้งปวง
หยุดความหวงห่วงหาเคยอาวรณ์
คลี่กระดาษจับปากกามาเริ่มใหม่
วาดหัวใจดวงใสใส่อักษร
เนรมิตฝันวันใหม่ใส่คำกลอน
เปิดจดหมายเริ่มใหม่ -ตอนไม่ย้อนคืน-
11 มีนาคม 2548 17:49 น.
กุมภกา
มีจดหมาย..หนึ่งฉบับ..ฝากเอาไว้
ด้วยหวังให้..คนรับ..ซับซาบซ่าน
ปรารถนา..ให้ทุกวัน..ที่ล่วงผ่าน
ในวันวาน..จวบวันนี้..มีสุขสันต์
นี่คงเป็น..จดหมาย..ท้ายที่สุด
มิอาจหยุด..เวลา..แปรเปลี่ยนผัน
กาลล่วงผ่าน..ก้าวต่อไป..ข้างหน้านั้น
เพื่อสร้างฝัน..ฟ้าใหม่..ให้เป็นจริง
12 ตุลาคม 2547 03:34 น.
กุมภกา
เขียนที่บ้านมีนบุรี
๑๒ ตุลาคม ๒๕๔๗ เวลา ๐๑.๔๑ น.
ถึงธันวรา...
เพิ่งกลับถึงบ้านเมื่อไม่นานมานี้เองค่ะ..
เหนื่อยแสนเหนื่อย...
แต่พอได้เห็นจดหมายจากคุณ...
ความปลื้มก็ล้นใจ ...ลืมหมดสิ้น...ความเหนื่อยล้า...
ตอนนี้ฝนตกค่ะ...
ขณะกำลังเขียนจดหมายตอบถึงคุณ...
ได้ยินเสียงฝนโปรยเป็นสายปรายเบาเบา...
นี่สินะ...เสียงสายฝนแห่งความชุ่มฉ่ำ..อันเป็นที่รักของคุณ...
เอ..ทำไมน้า...คุณถึงรักเสียงสายฝน.....
อาจเป็นเพราะมันฟังดูอบอุ่น...ห่วงหา.....
พาให้หัวใจคิดถึงใครบางคนที่อยู่ไกล.....
คุณเคยบอกว่า....สายฝนทำให้คุณอยากแอบอุ่นไอคนใกล้.....
อืม...แบบนี้นี่เอง.......คุณถึงหลงรักสายฝน....
คงเป็นสายฝนที่น่าอิจฉามากที่สุด...
ธันวราคะ....
แม้เราจะไม่ได้พบกัน....แต่ฉันก็รู้สึกถึงความเป็นคุณได้เสมอ...
แม้แต่จดหมายที่คุณส่งมา...ฉันรู้สึกได้ถึงไออุ่นที่แทรกอยู่ในทุกอณูตัวอักษรของคุณ...
ขอบคุณค่ะ...แค่นี้ก็เป็นไมตรีที่ประเสริฐที่สุดแล้ว
ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ...ฉันจะคอยดูแลตัวเองให้ดี...
แม้ยามต้องอยู่คนเดียว....
หวังเสมอว่า...คุณจะมีทุกนาทีที่แสนสุข...
ดึกมากแล้ว....ฝนซาขาดเม็ด....
และเพราะมัวแต่สดชื่นกับกลิ่นฝน...
และคอยเงี่ยหูฟังเสียงสายฝนอันเป็นที่รักของคุณ...
ทำให้กว่าจะตัดใจจบข้อความในจดหมายฉบับนี้ลงได้ก็เกือบตีสาม...
ตอนนี้คุณคงกำลังหลับอยู่สินะ...
ขอให้วันพรุ่งนี้เป็นวันที่สดใสอีกวันหนึ่งของคุณนะคะ....
และหวังว่า....คุณคงจะได้รับจดหมายฉบับนี้....ในตอนเช้า...
ด้วยใจระลึกถึงคุณเสมอ....
....กุมภกา......
ปล... ก่อนที่ฉันจะหลับตาลงนอน...ฉันขอฟังเพลงโปรด...
ที่ทำให้ฉันนึกถึงคุณเสมอ...ได้ไหมคะ...
.....สมมติว่าคุณอนุญาต.....ขอบคุณค่ะธันวรา...หวังเสมอว่าจะได้ยินเสียงคุณ...
หน้าส่วนตัว
899
