7 พฤศจิกายน 2549 07:49 น.
กุญแจฟา
จะมีใครไหมเอ่ยที่รู้ว่า
ชีวิตคนโสดหนาเป็นเช่นไร
ต้องอยู่เพียงโดดเดี่ยวไร้คู่ใจ
โอ้ใครใครเขามีรักสุขสบาย
น่าอิจฉาคนมีคู่คอยเคียงค่าง
หมอกจางจางก็อบอุ่นเหมือนยามสาย
แต่ตัวเราปร่าวเปรียวหนาวเจียนตาย
คงไม่วายแหงนดูคานอนาจจริง
แม้ไรคู่แต่ใจไม่เคยไร้รัก
ด้วยจิตรพักต์แสวงหาในบางสิ่ง
ยังคงต้องการรักแท้และแน่จริง
เป็นคู่อิงเคียงค่างตลอดกาล
หากไม่เจอจะขออยู่เป็นคนโสด
อยู่เดี่ดวโดดไร้คนมาสมาน
อยู่อย่างนี้ไปตลอดนานเท่านาน
บุพเพกาลไม่ได้พบคงเศร้าใจ
เมื่อไหร่จะมีหนอ..........ช้วยมาจีบมาจีบฉันที.............ฉันคอยมานานแล้ว
7 พฤศจิกายน 2549 07:27 น.
กุญแจฟา
คิดถึงคืนวันเก่าเหล่ากระโปรงบานขาสั้น
คิดถึง ครูสมมั่น ครูสมศรี
คิดถึงคุณภารโรงอ๊อตและยามมี
คิดถึง ศรีสถาบันอันเกรียงไกร
คิดถึงแก๊งเพื่อนรักเก่าเพื่อนสนิด
คิดถึงมิตรเพื่อนตัวแสบแก๊งหน้าใส
คิดถึง กิจวีระกรรมที่ทำไป
คิดถึง ไม้เรียวลายยาวมิรู้ลืม
คิดถึง เสียงหัวเราะลั่นช่างน่าขัน
คิดถึง วันที่ร่วมทุกสุขดูดดื่ม
คิดถึง รักและมิตรภาพตลอดคืน
ดุจผ้าผืนท่อสานจากความผูกพันธ์
ฉันคิดถึง ฉันคิดถึง ฉันคิดถึง
ฉันคิดถึง ทุกทุกสิ่ง ในวันนั้น
ฉันคิดถึง ภาพเก่าเก่า เราเพื่อนกัน
แล้วเธอนั้นจะคิดถึงกันบ้างไหมเออ
กลอนบทนี้มอบให้ศิษเก่าโยธิน
หน้าส่วนตัว
1144
