2 กันยายน 2546 11:49 น.
กิ่งไฝ่
สายลมเบาบางพัดปรอยผมสลวยพริ้วปลิวไหว หัวใจข้างในรู้สึกเย็นฉ่ำมากๆ เลยนะ ปลายฝนต้นหนาวมาแล้วแต่ทำไม?จึงเหงาหัวใจอยู่เหมือนเดิมนะ
"ลมหนาวมาเมื่อไหร่ ใจฉันมันยิ่งเหงา คืนวันที่มันเหน็บหนาวไม่รู้จะทนได้นานเท่าได ลมหนาวมาเมื่อใดกลัวฉันกลัวขาดใจ........"
ปลายฝนต้นหนาว....หัวใจก็่ยังคงเหงาอยู่อย่างนี้เสมอนะ และคงจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปนะ คลื่นฝนพายุกระหน่ำชีวิต เมื่อได้ผ่านพ้นไปก็คงต้องถึงเวลาที่อบอุ่นกับความรักสักทีนะ
แต่ทำไงดียังตามหาความรักนั่นอยู่เลยนะ ว่าอยู่ที่ไหน? เป็นใคร?
1 กันยายน 2546 16:55 น.
กิ่งไฝ่
เมื่อมีความรักทุกอย่างก็ช่างดูสดใสเสียจังเลยนะ
อย่างน้อยหัวใจก็มีแรงที่จะเดินต่อไปในวันข้างหน้า จริงอยู่การมีชีวิตอยู่มันช่างยากลำบากนัก แต่ถ้ามีคนที่รักก็สามารถอยู่ด้วยกำลังใจจากคนที่รัก
********** บ่ายวันอาทิตย์ กับชีวิตที่เรียบง่ายของผู้คนหนึ่งที่มีแต่หัวใจให้แม่ แต่เมื่อไม่มีแม่แล้ว.....หัวใจทำไมรู้สึกเหงาและอ่อนล้ามากมายขนาดนี้นะ แล้วก็ไม่มีใครให้อุ่นใจเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ แล้วเมื่อวันหนึ่งมีใครเข้ามามันทำให้หัวใจมีความสุขรู้สึกอบอุ่นและมั่นใจที่จะก้าวไปในแต่ละวัน..........
แต่ก็ไม่อยากที่จะรักเขา กลัวความผิดหวัง กลัวจะหลงทาง กลัวทุกอย่าง เขาคงไม่ได้ทำอะไรให้เรามั่นใจในตัวเขา เราถึงได้รู้สึกหวั่นไหวขนาดนี้
****** .....กับการได้รักใครสักคนมันคงจะเกินพอแล้วหรือเปล่า?....******
แค่นี้ก็คงจะเกือบพอแล้วนะ....สำหรับชีวิตของผู้หญิงคน 1
***********แต่ทำไม?จึงอยากจะรักเขาล่ะ ไม่รักไม่ได้เหรอ? แล้วรักเขาเพื่ออะไร เพื่อที่จะได้มีที่ให้ใจได้หยุดพักงั้นเหรอ ....แค่พักก็คงจะไม่เป็นไรแต่ถ้าหัวใจไม่อยากเดินต่อ ไม่อยากค้นหาเมื่อไหร่หัวใจคงจะปวดร้าวแน่เลย...เพราะเราเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าอนาคตมันจะเป็นยังไง หรือจะขอแค่ได้รักงั้นเหรอไม่นะ...ไม่อยากเจ็บปวด ไม่อยากทรมานกับการรักใครสักคน หากจะรักขอให้รักนั้นมีความสุขสมหวังไม่ได้เหรอ?.................
บทเรียนแห่งรักบทบาทของชีวิตมันจะมีอะไรที่แปลกมากกว่านี้อีกหรือแต่ก็ขอให้ช่วงหนึ่งของชีวิตได้รักใครสักคนที่จริงใจและพร้อมที่จะเป็นคนทึ่คอยเคียงข้างยามที่อ่อนล้าเท่านี้ก็คงจะเกินพอ.....
จะขอมากเกินไป...มั้ยเนี๊ย................
1 กันยายน 2546 08:51 น.
กิ่งไฝ่
อากาศยามเช้าดูแล้วทำไมไม่สดใสเลยนะ
คิดแล้วก็แปลกจังหัว้ใจกลับเหงาไปพร้อมกับบรรยากาศที่ครึ้มนี้
"เช้าหนึ่งของการทำงาน บนโต๊ะเต็มไปด้วยกองเอกสาร มนสิการชีวิตของเธอมีอยู่แค่นี้ งาน งาน แล้วก็งาน"
จนเมื่อมีคนที่เป็นใครก็ไม่รู้เข้ามาในวงโคจรชีวิตของเธอ ซึ่งมนสิการเองก็ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร จริงใจ จริงจังแค่ไหน แต่วิจารณญานของเธอในการที่ได้พูดคุย ทำให้คิดไว้ใจ หรือบางที่อาจจะให้ใจเขาไปด้วยซ้ำก็ได้
ประวัติของผู้ชายคนนี้เหรอ
ชื่อ นภัท อายุ 46 ปี มีลูกมีเมียแล้ว
มีเมียถึง 2 คน ลูกกับเมียคนแรกลูกสาว 2 คน เมียคนที่ 2 ลูกชาย 1 คน
แต่ไม่รู้จะเป็นด้วยเหตุผลอะไร ทำให้ชีวิตล่มสลายถึง 2 หน 2 ครา ผู้ชายคงจะเจ้าชู้เหมือนกันหมดทุกคนเป็นแน่เลยนะ คงจะเป็นการหลอกลวงผู้คนหนึ่งแต่งเรื่องขึ้นมาหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ มนสิการก็คอยถามตัวเองเสมอแต่ก็หาคำตอบไม่ได้เพราะข้อมูลของเขาก็มีแค่นี้ เพราะเขาอยู่ไกลนะ ในมุมหนึ่งของประเทศไทยนี่แหล่ะ แต่ก็คงไม่กล้าที่จะจริงมากถึงขนาดติดตามหา...
หน้าที่การงานก็มีกิจการส่วนตัว มนสิการเธอเองก็คิดและเผื่อใจอยู่เสมอ เธอกลัว กลัวกับการที่ไปรักคนที่ตัวเองไม่รู้จักคุ้นเคย เขาเป็นใครแต่ทุกครั้งที่เขาโทร.มามันทำให้ในใจรู้สึกดีมากเลยนะ และทุกครั้งที่ได้คุยมันทำให้เธอรู้สึกดีทุกครั้ง อบอุ่นในหัวใจ รู้สึกไม่เดียวดาย รู้สึกเหมือนมีเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษา ปลอบโยนให้อุ่นในหัวใน บางครั้งเธอก็ถามตัวเองว่า อายุเขามากเกินไปไหม? แต่ก็ขัดกับสเปค ที่มนสิการตั้งไว้นะ
สื่อ online ในโลกอินเตอร์เน็ตนี้มีใครบ้างนะที่จริงใจหรือจริงจัง
หน้าส่วนตัว
1268
