19 มีนาคม 2552 16:39 น.
กิ่งโศก
ปฐมเริ่ม เติมรัก เสน่ห์ล้น
เคล้าระคน ขจรกลิ่น จันทร์กระพ้อ
มนต์มาลี คลี่บาน ตระกานรอ
ดุจลวงล่อ ภูมรินร์ บินลงชม
อวดสิริ ผลิเบ่ง เชวงทั่ว
นร-กลั้ว มัวเมา จนเขลาขรม
คว้าปลดปลิด พิศเชย เกยภิรมณ์
คราสุขสม ทิ้งทราก จากไม่ลา
จันทร์กะพ้อ พ้อครวญ ชวนเทวษ
ฤๅ..แค่เศษ เสี้ยวน้อย สเน่หา
เพียงใครเห็น เป็นลิ้ม ชิมผกา
ต้องชิวหา สนอง ...กิเลสคน
ยาม...สิ้นรส สิ้นกลิ่น สิ้นค่าแล้ว
จันท์กะพ้อ ดอกแก้ว จำร่วงหล่น
กลีบสลาย กลายสู่ ภูวดล
ผองผู้คน เหยียบย่ำ ไม่นำพา
ขอรักข้าฯ อย่าเช่น...จันทร์กะพ้อ
ขยายช่อ ก่อกำจาย ในเวหา
หาหลุดร่วง บ่วงรัก หักโรยรา
สถิตย์มั่น ค้ำฟ้า.....นะ....รักเรา
เครดิตภาพ..จากคุณAiMaMi (AiMaMi)
10 มีนาคม 2552 17:28 น.
กิ่งโศก
คีตบรรเลง เพลงแผ่ว..แว่วละล่อง
ร่ำทำนอง กำสรวล ถ้อยครวญขาน
แทรกสายลม..หวีดหวิว..รัตติกาล
บรุษหนึ่ง..ใจราน..ร้าวรำพึง
ใต้ไทรโศก กกโคน บนที่เก่า
ตะโกนเร่า เว้าดัง ด้วยคิดถึง
พี่มาแล้ว แก้วตา ช่อพลับพลึง
ใครคนหนึ่ง พึงมั่น แห่งสัญญา
คำสาบาน เคียงไทร ใต้ม่านราก
ขออย่าพราก จากนุช..สุดขอบฟ้า
แม้นภพไหน.ชาติใด.ร่วมชะตา
กำเนิดมา..คู่กัน นิรันดร
ค่ำคืนนี้ พี่ใย ไม่เห็นเจ้า
ไร้แม้เงา เจ้าหาย เหลือไม้ขอน
ตักเคยหนุน นิ่มกลาย แก่นไม้นอน
บรรจถรณ์ กระด้าง นาง..ไม่มี
อยู่แห่งหน ตำบลใด ให้เสียงบ้าง
โอ้อ้างว้าง เดียวดาย ใต้ไทรนี้
ม่านไทรย้อย ตอบคำ ข้าสักที
ป่านฉะนี้....ยอดรัก อยู่แห่งใด..
ขมา..ขอ ต่อไทร ไม้รากเส้น
ต้องกรรมเวร เทวะองค์ ..ลงทัณฑ์ไว้
จึ่งสนอง ต้องโทษ จองจำใจ
ร่ำลาไทร ด้วยน้ำตา....ข้ามีกรรม
2 มีนาคม 2552 14:16 น.
กิ่งโศก
เอนร่างพิง พริ้มตา ศิลาเรียบ
ณ..ถิ่นเก่า เหงาเงียบ ไร้คำขาน
บนโขดหิน ริมแก่ง กิ่วลำธาร
ทวนตำนาน แก่งคอย คอยคนลา
อดีตตรึง ซึ้งซ่าน สุดหวานล้ำ
ริมน่านน้ำ ฝากจุมพิต สิเน่หา
สักขีคำ พยาน คือธารา
หลั่งจากผา หล่นล่าง บ่ลางเลือน
สายน้ำหลาก ไหลเลี้ยว เกลียวกัดเซาะ
ท่วงเสนาะ ทำนองดีด คีตเสมือน
มโหรี โหมแว่ว มาแอ่วเยือน
สองใจเกลื่อน เดือนดาว ระดาษดวง
ก่อกำเนิด เกิดรัก แล้วลาจาก
เจ้ามาพราก รักหาย สลายร่วง
คำสาบาน ขานบอก คือคำลวง
ใจเจ้ากลวง ลดเลี้ยว ดุจเกลียวน้ำ
โอ้แก่งคอย จักคอยใคร ณ..ครานี้
เหลือซากที่ รอดับ ลับลงต่ำ
ฝากร่างจม ชาตินี้ ด้วยมีกรรม
ฤา..ช่วยนำ ซากร่าง..ให้แร้งคอย..
เครดิตภาพ..แก่งซอง จังหวัดพิษณุโลก.(บ้านข้าพเจ้าเอง) ที่มาภาพ..จากเวป http://www.banraomag.com/post8.php?id=143