13 กรกฎาคม 2547 12:26 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
บนถนนทุกสายใต้ปลายฟ้า
ได้นำพาเด็กน้อยร่อนเร่ไป
ไร้จุดหมาย...ไร้อนาคต...ไร้หนทาง
ก็เพื่อสร้างความฝันหวังเป็นจริง
ยามหนทางมืดมิดไร้ทิศทาง
กลับสว่างพลันสดใสมีแสงฉาย
ยามกลางวันดวงตะวันสาดส่องแรง
ยามกลางคืนแสงจันทร์นวลรวมแสงดาว
มาเปลี่ยนไปเป็นไฟส่องมองหมุนไป
ผ่านทั้งกาลผ่านเวลาผ่านร้อนหนาว
ผ่านทุกข์สุขเคร้าทั้งรอยยิ้มคราบน้ำตา
หลงชื่อเสียงหลงเงินทองของนอกกาย
เลยลืมเพื่อนลืมสัมพันธ์กลับห่างหาย
กลับมาใหม่ในวันนี้ดีกว่าเก่า
ถักทอฝันวันก่อน ๆ ย้อนคืนมา
เรื่องครั้งหลังกลายอดีตไม่มีเหลือ
ทั้งต่างวัยต่างเวลาและต่างกรรม
เพียงวันนี้และวันหน้า ข้า เพื่อน กัน
12 กรกฎาคม 2547 19:40 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
กำลังใจอันนี้พี่มีให้
มีมากมายเท่าฟ้ามหาสมุทร
มีให้มากเท่าที่ใจน้องต้องการ
แต่สำคัญ ! กำลังใจสร้างได้เอง
ชีวิตหนึ่งเกิดมากว่าจะดับ
ต้องผ่านพบหลากหลายในปัญหา
ทั้งชั่วดีมีให้พบปะปนไป
เพื่อสร้างใจให้เข้มแข็งและทระนง
เดินต่อไปเถิดน้องพี่ขอบอก
ใช้ปํญญาของตนเลือกหนทาง
แม้วันนี้วันหน้าเป็นเช่นไร
ก็อย่าหวั่นอย่าไหว ใจมั่นคง
10 กรกฎาคม 2547 20:46 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
เมื่อความรักมาทักทาย
แล้วบินหายไปกับกาลเวลา
สิ่งที่เหลือไว้เป็นความทรงจำ
ที่มีค่าและงดงามเสมอ
ความรักที่เกิดขึ้นจากหัวใจ
อะไรอะไรภายนอกที่เปลี่ยนแปลงไป
ก็ไม่อาจลบล้างความงามในใจได้
แม้ รัก เป็นคำพยางค์เดียวที่เรียบ ง่าย
แต่ให้ความรู้สึกมากมายที่บางครั้งยากเกินอธิบาย
เป็นคำที่ไม่มีนิยามตายตัว
เพราะคำนิยามเป็นของแต่คนแต่ละใจ
ที่มักให้คำนิยามในแบบฉบับของตัวเอง
แม้ในบางครั้งจะมีคำถามมากมายภายในใจ
ในขณะที่คุณรู้สึกมากมายกับคำถามนั้น
บางคำถามที่เราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้
เหมือนมีคำถามมากมายในโลกที่ต้องการคำตอบ
อาจมีคำตอบเดียวที่ตอบได้ทุกคำถาม
คำตอบนั้น คือ ฉันรักเธอ
10 กรกฎาคม 2547 14:05 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
บ้านเราคือ วิมานสำราญบนแดนดิน
กลับจากเหนื่อยหากินได้พักพิงกายใจ
บ้านจะเป็นแดนสวรรค์ดังฝันใฝ่
บ้านจะเล็กหรือจะใหญ่น้ำใจสำคัญ
บ้านหลังเล็กอยู่มานานวัน
ต่างสุขสันต์สบายใจดี
บ้านมีรักเมตตาปรานีให้แต่สิ่งดีงาม
บ้านเรามีแสงจันทร์ แสงตะวัน เดือนดาว
จะสนุกทุกคราเมื่อมีใครมาเยือน
บ้านเรามีแต่รอยยิ้มและความสุข
ไม่มีทุกข์ไม่มีเศร้าเหงาใจไม่มี
บ้านหลังเล็กเปี่ยมความการุณ
อบอุ่นรักจากใจไมตรี
สุขเกษมอิ่มเอมเปรมปรีด
ให้แต่สิ่งดีงาม
ลา ลา ลัน ลา ลา ลา....
6 กรกฎาคม 2547 13:01 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
ชีวิตคนเมือง...วุ่นวายสับสน
วนเวียนวกวน...เดินกันขวักไขว่
หลายคนมุ่งมั่น...เดินทางฝ่าไป
หลายคนทอดอาลัย...จะไปไหนดี
ชีวิตคนเรา...มันก็เท่านี้
เกิดแก่เจ็บมี...สุดท้ายตายไป
ช่วงมีชีวิต...คิด ทำ สิ่งดี
สร้างสมความดี...ประดับไว้ในโลกา
หน้าส่วนตัว
817
