28 กุมภาพันธ์ 2548 23:58 น.
กิรณา
จรดปลายปากกา ..
ลงบนกระดาษสา .. สีขาว ..
ด้วยหวัง .. เพียงเรียบเรียงเรื่องราว ..
ครั้งย่างก้าว .. เข้าสู่ .. โลกใบใหญ่ ..
เริ่มแรกที่มอง .. โลกใบนี้ ..
ทุกอย่างเป็นสีสัน .. สนุก .. สดใส ..
ร่าเริง .. บันเทิง .. ตามประสา .. เยาว์วัย ..
ร้อง .. เล่น .. เต้น .. ไป .. ด้วยหัวใจ .. เบิกบาน ..
ครั้นเริ่มเติบโต .. มีหน้าที่ ..
ลูกที่ดี .. ต้องตั้งใจเรียน .. เขียนอ่าน ..
ขยันศึกษา .. หาความรู้ .. ประสบการณ์ ..
ฝึกสันดาน .. สร้างสม .. ปมดี ..
เมื่อเป็นผู้ใหญ่ .. ตั้งใจ .. ทำงาน ..
สร้างพื้นฐาน .. ตอบแทน .. พระคุณ .. หนี้ ..
ท่านบิดร .. มารดา .. ค่า .. ยอมพลี ..
ทั้งชีวี .. เพื่อลูก .. ปลูกย้ำ ..
หลากเรื่องราว .. คาว .. หวาน .. ซาบซ่านทรวง ..
จริง .. แท้ .. หลอก .. ลวง .. ติดบ่วง .. ล่วงถลำ ..
ผ่านมาเข้า .. ในชีวิต .. ให้คิด .. เลือกทำ ..
ควรจดจำ .. สิ่งสร้างสรรค์ .. เหนี่ยวรั้งใจ ..
นับจากนี้ .. มีทาง .. ต่างเลือกเดิน ..
หัวใจ กล้า .. เผชิญ .. มิยอมแพ้ .. แม้หวั่นไหว ..
จะผิดหวัง .. ท้อแท้ .. สักเพียงใด ..
ก้าวต่อไป .. ข้างหน้า .. ตามล่าฝัน ...
" .. คู๊ณ!! .. หายไปไหน? " ... เสียงนายโก๊ะนี่!!! ..
เฮ่อ .. โล่งอก .. ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นยืน .. ในความมืด ..
"อ้าว .. คุณ !! .. ไปนอนเล่นทำไมตรงนั้น ..?"
ฉันมองค้อน .. ก็เพราะนายนั่นแหละ .. ทำตกใจหมด ..
อ้อ .. ไปเก็บกิ่งไม้มาทำฟืน .. เติมกองไฟนี่เอง ..
ฉันเดินไปนั่งลงข้างกองไฟใกล้มอด ..
นายโก๊ะ เอากิ่งไม้ที่เก็บมาได้ ใส่ลงไปในกองไฟ ..
แต่กิ่งไม้ชื้น .. จึงเกิดควัน ..
ลมพัดแรง .. ฉันสั่นสะท้าน .. หูทั้งสองข้างชา .. เหมือนจะหลุด ..
เสื้อเปียกชื้นไปหมด ..
โอย .. ทำไมหนาวอย่างนี้ .. ปากฉันเริ่มสั่น ...
"คุณ .. ใส่ซะ .. อาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก .. แต่ก็มีแค่นี้ .. "
เขาส่งเสื้อม่อฮ่อมให้ฉัน .. แล้วก็เอาผ้าขาวม้าคลุมศีรษะ .. กันน้ำค้างให้ ..
ลมพัดอื้ออึงตลอดเวลา .. ฉันเขยิบเข้าใกล้กองไฟอีก ..
มันทรมานมากจริงๆ .. ลมพัด .. น้ำค้างลง .. อากาศหนาว .. ข้างในร่างกายเย็นเยียบ ..
ในขณะที่ .. ผิวหนังแสบร้อน .. จากไอความร้อนจากกองไฟ ..
.. ควันเข้าตา .. เถ้าฟืนปลิวว่อน ..
ฉันไม่เคยอยู่ในสถานการณ์ที่ทรมานแบบนี้มาก่อน ..
หันไปมองนายโก๊ะ .. เขาอยู่ในเสื้อยืดแขนยาวตัวเดียว ..
เพราะอุทิศเสื้อม่อฮ่อมให้ฉันเสียแล้ว .. มีผ้าขาวม้าอีกผืนคลุมศีรษะ ..
ฉันเห็นเขาเป่าปาก .. ควันออกจากปาก ..
เขาหันมามองฉัน ...
"อยากฟังเพลงอีกไหม?" ... เขาถามเสียงสั่น .. คงหนาวเหมือนกัน ..
ฉันพยักหน้า ... ทำได้แค่นั้นแหละ .. ปากคอสั่นไปหมด .. พูดไม่ออก .. หนาวจัง ..
เขาหยิบกีต้าร์ .. นิ่งสักพัก .. แล้วกรีดสายกีต้าร์ .. แต่มือสั่น .. เพราะหนาว ..
"ไม่ไหว .. หนาวจริงๆ" เขาบอก ..
ฉันได้แต่พยักหน้า .. ตัวสั่น .. โอย .. ทรมาน ..
ดูนาฬิกาข้อมือ .. ตีหนึ่ง .. อีกห้าชั่วโมง จะสว่าง ..
ฉันเขยิบเข้าใกล้กองไฟอีก ..
.. กระโดดเข้าไปเลยดีไหม .. จะได้อุ่น ..
แต่พอไอร้อนถูกผิวหนัง .. มันแสบ .. ทำให้ฉันต้องถอย ..
ไอหนาวปะทะร่าง .. เสื้อผ้าเปียกชื้นเพราะน้ำค้าง ..
โอย .. จะตายไหมนี่? ..
เขาหันมามองฉัน .. "อีกไม่กี่ชั่วโมงก็สว่างแล้ว .. ทนหน่อยนะคุณ" เขาบอก
ฉันได้แต่พยักหน้า .. ตัวสั่น .. ปากสั่น ..
นั่งก็ทรมาน .. ล้มตัวลงนอนก็ห่างกองไฟ .. หนาว ..
ใกล้กองไฟก็แสบร้อน .. โอ๊ย .. ทรมาน ..
ฉันหันมองเขา .. เห็นเขามองฉัน ..
" .................. "
"... ขอโทษครับ ..." เขาพูด ... เสียงเบาแทบกระซิบ ...
แล้วก็เขยิบตัวเข้ามาใกล้ .. อ้าแขนรับฉันเข้าไปในอ้อมกอด ...
ฉันตกใจ .. แต่มันอุ่นขึ้นนี่ ..
เพิ่งรู้ว่า แต่ละนาที ยาวนานเหลือเกิน ... เรานั่งรอแสงอาทิตย์ ...
ถ้าตะวันขึ้น .. ความทรมานจะหมดไป ...
เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ .. รู้แต่ .. ช่างยาวนานเหลือเกิน ..
เราสองคน .. นั่งมองขอบฟ้า .. รอดวงตะวัน ..
26 กุมภาพันธ์ 2548 20:09 น.
กิรณา
จรดปลายปากกา ..
ลงบนกระดาษสา .. สีขาว ..
ด้วยหวัง .. เพียงเรียบเรียงเรื่องราว ..
ครั้งย่างก้าว .. เข้าสู่ .. โลกใบใหญ่ ..
เริ่มแรกที่มอง .. โลกใบนี้ ..
ทุกอย่างเป็นสีสัน .. สนุก .. สดใส ..
ร่าเริง .. บันเทิง .. ตามประสา .. เยาว์วัย ..
ร้อง .. เล่น .. เต้น .. ไป .. ด้วยหัวใจ .. เบิกบาน ..
ครั้นเมื่อเติบโต .. มีหน้าที่ ..
ลูกที่ดี .. ต้องตั้งใจเรียน .. เขียนอ่าน ..
ขยันศึกษา .. หาความรู้ .. ประสบการณ์ ..
ฝึกสันดาน .. สร้างสม .. ปมดี ..
นายโก๊ะกลับมาพร้อม ไม้ฟืนท่อนเล็กๆ .. แล้วก็ .. น่าจะเป็น ท่อนไม้อะไรสักอย่าง ..
พอเข้ามาใกล้ ฉันจึงเห็นว่า เป็นต้นกล้วย .. ที่กว้านเนื้อหยวกตรงกลางออกหมดแล้ว ..
เหลือแต่เปลือก .. ภายในมีน้ำ .. เขาคงไปตัดมาจากที่ไหนใกล้ๆ นี่ แล้วก็เอาหม้อสนามรองมา .
.. ฉันยิ้ม .. สาวชาวกรุงอย่างฉัน .. เพิ่งรู้ .. น้ำในหยวกกล้วยกินได้ ..
.. ธรรมชาติ .. มีทางรอดให้มนุษย์ผู้รู้เสมอ ..
เขาส่งเจ้าหยวกกล้วยให้ฉัน ..
ฉันจิบน้ำ .. รสชาติของมันเฝื่อนๆ แต่แก้กระหายได้ดี ..
เราแบ่งข้าวเหนียวหมูสวรรค์กัน ..
ฉันรู้ .. ผู้ชายอกสามศอกอย่างเขา .. ไม่อิ่มหรอก ..
ก็ขนาดผู้หญิง (ตัวโตๆ) อย่างฉัน .. ยังไม่อิ่มเลยนี่ ... แต่ก็มีแค่นั้นแหละ ...
.. ฉันดูนาฬิกาข้อมือ .. สามทุ่มกว่าๆ .. อีกเก้าชั่วโมง .. ถึงจะเช้า ..
ลมพัดแรงขึ้นอีก .. ฉันกอดตัวเอง .. ห่อตัว .. โอย .. หนาว....
เต็นท์ไม่มี .. เสื้อกันหนาวไม่มี .. เสื้อยืดสีขาวแขนยาวธรรมดาตัวเดียว .. จะไหวไหมนี่? ..
นายโก๊ะก็คงไม่ต่างกัน .. เขามีเสื้อม่อฮ่อมคลุมเสื้อยืดแขนยาวที่อยู่ข้างใน ..
แล้วก็มีผ้าขาวม้าโพกหัวหนึ่งผืน .. กับอีกผืนคาดที่เอว ..
เขากำลัง .. เอากิ่งไม้เล็กๆ ที่เก็บจากแถวนั้น ใส่ไปในกองไฟ ..
เพราะลมแรง .. พัดให้กิ่งไม้แห้งไหม้เร็ว ..
ฉันเขยิบตัวเข้าใกล้กองไฟอีก .. โอย .. หนาวชะมัด ..
เขาหันมามองฉัน ...
24 กุมภาพันธ์ 2548 01:54 น.
กิรณา
จรดปลายปากกา ..
ลงบนกระดาษสา .. สีขาว ..
ด้วยหวัง .. เพียงเรียบเรียงเรื่องราว ..
ครั้งย่างก้าว .. เข้าสู่ .. โลกใบใหญ่ ..
ครั้งแรกที่มอง .. โลกใบนี้ ..
ทุกอย่างเป็นสีสัน .. สนุก .. สดใส ..
ร่าเริง .. บันเทิง .. ตามประสา .. เยาว์วัย ..
ร้อง .. เล่น .. เต้น .. ไป .. ด้วยหัวใจ .. เบิกบาน ..
"เราจะหา .. เพื่อนๆ ฉันเจอไหมคะ??"
ฉันถาม .. พราน .. ผู้นำทาง พาเดินป่า .. ด้วยเสียงเหนื่อยแสนเหนื่อย ..
"ผมกำลังพยายามอยู่!!!" แหม .. ตอบดีดีก็ได้ .. ต้องทำเสียงเครียด ..
"ฉันเห็นคุณ พยายามมาสามชั่วโมงแล้วนะ .. แล้วนี่ก็ห้าโมงครึ่งแล้ว ...
นี่ !!!... ถามจริงๆ .. คุณรู้หรือป่าว? ว่าตอนนี้เราอยู่ตรงส่วนไหนของเขาใหญ่?.."
ฉันถามเสียงเครียดมั่ง ..
"ผมกำลังพยายามอยู่!!!" คำตอบเดิม ..
ทำไม? ฉันต้องมาหลงป่าพร้อมตานี่ด้วยนะ ..
นายโก๊ะ .. ประสาท .. รู้ทางจริงหรือป่าวก็ไม่รู้ ..?
พวกเรามากันยี่สิบสองชีวิต .. มีโก๊ะ สามคน .. นำทางขึ้นสู่เขานมนาง ...
แต่ฉัน และ ... เขา .. พลัดหลงจากกลุ่ม ..
นี่ก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว .. เรายังหาเพื่อนๆ ฉัน ไม่เจอ ..
"นี่คุณ .. ฉันเดินไม่ไหวแล้วนะ .. พักก่อนได้ไหม?" ฉันแทบจะก้าวขาไม่ออก ..
"..ไม่ได้.." เขาตอบ พลางก้าวไม่หยุด .. แล้วก็ไม่เหลียวหลังเสียด้วย ..
ฉันจำต้องลากขา .. ตามไป .. ก็กลัวหลงน่ะสิ ..
ความจริง .. อยู่กับเขาฉันก็กลัวเหมือนกัน .. แต่ถ้าฉันต้องอยู่คนเดียว .. ในป่า ..
หยึยยย! .. แค่คิด .. ก็สยองแล้ว .. ยอมอดทนกับนายโก๊ะนี่ก็ได้ ..
เขาพาฉันเดินไต่เขา .. ที่ชันขึ้นเรื่อยๆ .. หญ้ารกสูงท่วมหัว ..
จนเขาต้องเอามีดพร้าฟันหญ้าข้างทาง .. เพื่อเป็นทางสำหรับเดิน ..
ฉันได้แต่หวังว่า .. เมื่อเราขึ้นไปถึงยอดเขา .. จะพบกลุ่มเพื่อนๆ ของฉัน ..
.. ความมืดค่อยๆ คืบคลานเข้าครอบคลุมท้องฟ้าจนมัวหม่น ..
ในที่สุด .. เราก็มาถึงยอดเขา ..
มองเห็นพระอาทิตย์ดวงกลม .. สีแสด .. กำลังลับเหลี่ยมเขา ..
8 กุมภาพันธ์ 2548 22:28 น.
กิรณา
คงเพราะเสียงทุ้ม...นุ่มนี้กระมัง...ที่สะกดให้ฉัน...ลืมความกลัว...
ก้าวเท้า...ฝ่าสายฝน...ไปตามเสียงห้าว...และ...เสียงกีต้าร์...
รองเท้าผ้าใบสีขาวคู่เก่ง...ที่ย่ำลงบนผืนทราย...
...เสื้อยืดสีขาว...กับ...กางเกงยีนส์สีซีดของฉัน...เปียกฝน...
ฉันก้าวไปตามทาง ... ที่เห็นเงา ใครบางคน นั่งอยู่ข้างโขดหิน...
... ฉันคิดถึงเธอ ... ไม่อาจบอกกับใครเขา...
... ชายหนุ่มแปลกหน้า ... ในกางเกงยีนส์ ...ไม่ใส่เสื้อ... เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ...
เขาเงยหน้ามองฉัน ... หญิงสาวแปลกหน้า ... ตัวเปียกฝน เช่นกัน ...
... อยู่กับใจของตัวเรา ... อยู่ในความคำนึงผู้เดียว...
ฉันทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขา ... แลเห็นกีต้าร์โปร่ง ในวงแขนกำยำ...
... ฉันคิดถึงเธอ ...
... เพลงจบลง ... ตาสบตา ...
ฉันมองเห็น ... แววตาเศร้า ... ปนกระแสปวดร้าว ...
... เหมือนฉันส่องกระจก !!! ...
............................................
8 กุมภาพันธ์ 2548 00:42 น.
กิรณา
"มาคนเดียวหรือ?... แฟนไปไหนซะล่ะหนู?"
คุณป้า เจ้าของบังกะโลริมทะเล... ณ อ่าวหนึ่ง บนเกาะเสม็ด ถามฉัน...
"อยู่อ่าวโน้นค่ะ....เมื่อคืนทะเลาะกัน...เดี๋ยวหายงอนก็ตามมาแหละค่ะป้า..."
มีซะที่ไหนล่ะ...แฟนน่ะ...ฉันมาคนเดียว...
แต่เพื่อความปลอดภัย...คงต้องยอมผิดศีลซะหน่อย...
"อ้อ...หนุ่มสาว ก็แบบนี้ล่ะนะ...นี่กุญแจห้องหนู...เดี๋ยวจะให้คนไปส่งนะจ้ะ..."
คุณป้าส่งกุญแจห้องพักให้ฉัน...
ฉันเดินตาม ... บ๋อย ... ไปสู่บังกะโลหลังเล็กๆ ริมทะเล ราคาสี่ร้อยบาท...
มีแค่พัดลมเพดานเก่าๆ กับ เตียงเก่า ๆ แต่ดีที่มีห้องน้ำอยู่ในห้องพักด้วย...
ถึงทุกอย่างจะเก่า... แต่ ... มันอยู่บนชายหาดนะ... ได้ยินเสียงคลื่นซัดหาดทราย...
บรรยากาศช่างดีแท้...
ฉันล้มตัวนอนบนเตียงเก่าๆ ...
ระลึกถึงสาเหตุ...ที่ทำให้ฉัน ต้อง ระเหระหน มาถึงเกาะเสม็ด...คนเดียว...
...ความน่าเบื่อ...
...ชีวิตประจำวันที่ซ้ำซากจำเจ...ความสับสนวุ่นวายในเมือง...???
...งานที่มากล้นขึ้นทุกวัน...???
...คน...???....
...ตัวเอง...???
...ไม่รู้สิ...ว่าฉันเบื่ออะไร..??? ... อาจจะทุกอย่างที่บอกมานั่นมั้ง..
เลยหนีมันซะเลย... หนีมาอยู่คนเดียว...
เผื่ออะไรๆ ... มันจะดีขึ้น...
เผื่อความเศร้า...มันจะจมทะเลหายไปซะมั่ง....
............................................................................
ZZZzzz....zzz.......................................................
............................................................................
หน้าส่วนตัว
1057
