ฤดูเปลี่ยนเวียนผันวันล่วง ฤดูใจเปลี่ยนลวงเสน่หา ร้อยลมร้อนบั่นทอนกายา หนึ่งร้อนรักหนักหนาเจียนบ้าตาย เฝ้ารำพันฝันหวานวานก่อน ซึ่งซุ่มซ่อนซอกใจมิใคร่หาย ลมหนาวเหน็บเจ็บแปลบแสบกาย แทบวางวายคราวหนาวเหน็บเจ็บที่ใจ เหงาเงียบเงียบเชียบไปกับสายฝน น้ำตาล้นเกินทับซ้อนความอ่อนไหว ถามสายฝน "เจ้าจะหยุดเมื่อคราใด" "คราน้ำตาเธอไหลหยดหมดพร้อมกัน" (สายฝนตอบ) *บันดาลใจจากงานเขียน ......8 ของท่าน 6uod
หน้าส่วนตัว
920
