15 พฤศจิกายน 2544 22:19 น.
กานต์..อันเป็นที่รัก
มองฟ้ากว้างอ้างว้างอย่างเงียบเหงา
ยืนซึมเซาใจลอยเหม่อคอยหา
ต่อจากนี้คนดีคงไม่มา
เธอวิวาห์คลอเคล้าเขาคนนั้น
เหม่อมองฟ้าน้ำตาคลอฉันร้องไห้
มันไม่เหลืออะไรแม้เศษฝัน
เธอ..โหดร้าย เธอ..ทำได้อย่างไรกัน
มาหลอกฉันให้รักแล้วจากลา
ฟ้าเอ๋ย..ฟ้า..เขาไม่มาหาฉันแล้ว
หัวใจแป้วเจ็บแปลบแสบนักหนา
สุดจะกั้นมันสุดฝืนกลืน..น้ำตา
ยิ่งไหลมา ยิ่ง..สะอื้นสุดฝืนทน
วอนฟ้าบอก..คำสุดท้ายชายคนนี้
ชาติหน้ามี..ขอได้รักเธอสักหน
ในชาตินี้..เพียงแค่นี้..ชีวีตน
ขอเป็นคนมีแต่กายไร้วิญญาณ../
9 พฤศจิกายน 2544 20:50 น.
กานต์..อันเป็นที่รัก
ร่วงเป็นสายโปรยพริ้วเป็นริ้วคลื่น
นับวันคืนบอกเวลาสื่อความหมาย
มองด้อยค่าเพียงเศษหินเม็ดดินทราย
หล่นเป็นสายแผ่วๆลงแก้วกลวง
นั่งเม่อมองเม็ดทรายที่ร่วงไหล
เหมือนสายใยจากดวงจิตคิดห่วงหวง
สู่อีกใจที่ว่างเปล่าอีกหนึ่งดวง
รินไหลร่วงชะโลมจิตมิตรนิรันดร์
กำลังใจที่ส่งไปในวันนี้
แม้ค่ามีเท่าเม็ดทรายที่ไหลนั้น
แต่จริงใจสู่อีกใจมีให้กัน
เพราะใจฉันมีค่า.....แค่นาฬิกาทราย../
9 พฤศจิกายน 2544 20:50 น.
กานต์..อันเป็นที่รัก
ร่วงเป็นสายโปรยพริ้วเป็นริ้วคลื่น
นับวันคืนบอกเวลาสื่อความหมาย
มองด้อยค่าเพียงเศษหินเม็ดดินทราย
หล่นเป็นสายแผ่วๆลงแก้วกลวง
นั่งเม่อมองเม็ดทรายที่ร่วงไหล
เหมือนสายใยจากดวงจิตคิดห่วงหวง
สู่อีกใจที่ว่างเปล่าอีกหนึ่งดวง
รินไหลร่วงชะโลมจิตมิตรนิรันดร์
กำลังใจที่ส่งไปในวันนี้
แม้ค่ามีเท่าเม็ดทรายที่ไหลนั้น
แต่จริงใจสู่อีกใจมีให้กัน
เพราะใจฉันมีค่า.....แค่นาฬิกาทราย../
4 พฤศจิกายน 2544 10:38 น.
กานต์..อันเป็นที่รัก
รอยลักยิ้มริมแก้มคราแย้มยิ้ม
พิศยิ่งพริ้มใจพึงตะลึงหลง
ชะม้อยม้ายชายตาน่าพะวง
อยากบรรจงจูบพิศ..สนิทนาน...
หน้าส่วนตัว
992
