11 มีนาคม 2548 12:20 น.
กากีนัง
ไม่มีเธออีกแล้วในวันนี้
ไม่มีความรู้สึกดีดีที่เคยห่วงหวง
ไม่มีกระทั่งความรักหลอกลวง
ไม่มีเธอเหมือนกับช่วงที่ผ่านมา
เธอขอให้เราเป็นเพื่อน
เป็นเหมือนวันเดือนก่อนความห่วงหา
มิตรภาพ-ความรักคงไม่ทำให้เธอฉันกลับมา
หนึ่งหยดน้ำตา..........
คงเกินกว่าเวลาของการเป็นเพื่อนกันวันวาน
จบลงตรงนี้
โดยไม่มีความรู้สึกดีดีของความหวาน
ไม่มีอีกแล้วคนที่เคยรู้จักในตำนาน
ไม่มีอีกแล้วคนที่สาบานว่าจะอยู่ด้วยกัน
5 มีนาคม 2548 18:18 น.
กากีนัง
อันความรักหรือเป็นเช่นมหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดความรักจักจริงหรือ
คำโบราณขานไว้ใช่ล่ำลือ
ว่ารักคือการพบพานทุกชาติไป
มาบัดนี้รักไม่เป็นเช่นที่รัก
มาบัดนี้ไม่ประจักษ์รักหลงใหล
มาบัดนี้รักหมดสิ้นกลิ่นกลุ่นไอ
มาบัดนี้รักไม่ใคร่จะเชยชม
โอ้ว่ารักมากลายกลับเป็นร้างรัก
โอ้ว่ารักได้ตระหนักรักลุ่มหลง
เมื่อสิ้นรักจึงเหลือเพียงปลิดปลง
โอ้รักคงเหลือเพียงเพรียกเสียงครางครวญ
แม้นม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
จงสิ้นสุดความรักไม่กลับหวน
ไร้กลิ่นไอไร้ซึ่งรักรัญจวน
โอ้ขอด่วนลาแล้วรักมิกลับคืน
4 มีนาคม 2548 16:30 น.
กากีนัง
เรียนๆไม่รู้อีท่าไหน
ทำข้อสอบไม่ได้มันน่าปวดหัว
ตกเรื่องเรียนไม่เท่าไหร่....ยังไม่น่ากลัว
แต่ที่ชัวร์ๆตกเรื่องรักด้วยนี่สิลำบากใจ
ได้ F ทั้งสองวิชา
เอาไปเอามาชักไม่อยากแก้ไข
เอาเป็นว่าซิ่วแล้วกันทั้งเรื่องเรียนเรื่องหัวใจ
ไม่อยากกลับไปตั้งต้นใหม่เรื่องเดิมๆ
กลับบ้านไปโดนแม่ด่า
ต้องพากเพียรเรียนวิชาเพื่อสร้างเสริม
ประสบการณ์ชีวิตในหนึ่งเทอม
ได้เพิ่มเติมสีสันของหัวใจ
ไปเริ่มต้นหาที่เรียนในที่อื่น
หาแฟนคืนความสุขความสดใส
เริ่มต้นด้วยเรื่องราวความเป็นไป
สิ่งใหม่ๆต้องดีกว่าวันวาน
เทอมนี้หนูจะตั้งใจเรียน
จะขยันหมั่นเพียรเขียนอ่าน
ไม่เอาอีกแล้วF เหมือนวันวาน
แต่จะเอาคนที่ไม่ทำให้ต้องขึ้นคาน.....เพิ่มอีกคน
เหอๆ...ไม่เข็ด
16 กุมภาพันธ์ 2548 21:07 น.
กากีนัง
โดดเดี่ยว......เดียวดาย......อ้างว้าง
ไร้คน.......ร่วมทาง.......ชิดใกล้
แอบเห็น.....เค้ามี........คู่ใจ
ร่ำไห้.........คนเดียว......ลำพัง
สายันต์....ตะวัน.....ลาจาก
พลัดพราก.....คนรัก......สิ้นหวัง
ไร้ซึ่ง......พละ.....กำลัง
ได้ฟัง.....เพียงเสียง.....เพรียกครวญ
ฝากดิน.....ช่วยเป็น......พยาน
ฝังร่าง......รักร้าว.......สุดหวนฯ
ชาตินี้.......โซ่รัก........ตรึงตรวน
ขอด่วน......จากรัก.......นิรันดร์
วอนดิน......ช่วยอยู่......เป็นเพื่อน
ย้ำเตือน..........ทับร่าง......ขาดฝัน
ร่ำไห้.......ปลิดชีพ......ชีวัน
สู่สรวง.....สวรรค์.......นิรันดร
15 กุมภาพันธ์ 2548 21:11 น.
กากีนัง
เป็นเพียงแค่บทเพลงที่เคยฟัง
ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริงจังในวันนี้
เธอ-ฉัน บทนิยามที่รักกันมาแรมปี
แต่วันนี้เป็นเพียงความทรงจำ
เราเคยผูกพันกันมากมาย
แต่ตอนนี้ไร้ซึ่งความหมายของคำนั้น
ไม่มีอีกแล้วคนที่เคยสำคัญ
ไม่มีแม้แต่วันที่เราเศร้า-สุขด้วยกันเหมือนที่ผ่านมา
แต่อีกซีกหนึ่งของคนคนนี้
ยังจะคอยหวังดีและห่วงหา
รอยคราบแห่งหยดน้ำตา
ไม่อาจลบเวลาที่ฉันมีเธอ
ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหน
ฉันยังจะคงทรงจำภาพเธอไว้เสมอ
เป็นหนึ่งความสุขที่ในชีวิตได้มีโอกาสพบเจอ
เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่จะยังคงรักเธอไม่เปลี่ยนไป
ไม่เรียกร้องให้กลับมา
หรือแค่ว่าต้องการผลักไส
แต่เธอจะอยู่ส่วนลึกของข้างใน
เก็บเรื่องราวของเราไว้เป็น ความทรงจำสีจาง
หน้าส่วนตัว
877
