22 ตุลาคม 2549 03:01 น.
กันเอง
น้องลอยกระทงปลงใจตัดชายคนหนึ่ง
ผู้ชายคนซึ่งทำน้องหม่นหมองหัวใจ
ผู้ชายคนนั้นรักกันมานานกว่าใคร
อยู่อยู่ก็มาแปรไปหัวใจชายไม่แน่นอน
น้องนี้เจ็บปวดอยากบวชแต่ยังไม่กล้า
กลัวแม่ท่านด่าคำนึงในคำแม่สอน
น้องหลงฮักอ้ายใจชายบ่เคยออนซอน
ทุกคืนสวดมนต์ก่อนนอนอ้อนวอนให้รักกลับมา
ดึงอ้ายไม่อยู่น้องรู้ว่าไม่สำเร็จ
แม่บอกให้เข็ดแต่น้องก็ยังใฝ่หา
เอ่ยตัดใจฮักบอกฝากกับแม่คงคา
ปล่อยฮักอ้ายไปแล้วหนาน้ำตาน้องเต็มกระทง
น้องลอยกระทงปลงใจว่าไม่มีอ้าย
ไร้ซึ่งความหมายฮักเฮาน้องขอลืมหลง
ปล่อยให้อ้ายไปปล่อยไปกับกระทง
ฮักลวงของอ้ายน้องปลงจมลงไปกลับสายน้ำ
22 ตุลาคม 2549 02:37 น.
กันเอง
คนเดียวในคืนหนาว
ดึกสงัดลมพัดเพียงเบา ๆ
ความเย็นสัมผัสเราเริ่มหนาว ๆ
ใจสับสนบ้างบางครั้งคราว
มีความหลังให้กล่าวเรื่องวันวาน
คนที่เรารักและภักดี
ไฉนเขาจึงหนีไม่สงสาร
ทำไมเขาจึงให้เราทรมาน
จิตฟุ้งซ่านเริ่มหนาวคราวเดียวดาย
ดึกสงัดลมหนาวเราไม่หลับ
จิตจ่อกับคนรักที่หนีหาย
ใจหว้าวุ่นกระวนกระวาย
ทุรนทุรายในคืนฝืนหลับตา
ข่มตาให้หลับกับความเศร้า
ถวิลในสิ่งเก่าอันปรารถนา
หนาวหมอกหนาวลมหนาวกายา
หนาวในคุณค่าของตัวเอง
หน้าส่วนตัว
947
