13 ตุลาคม 2548 14:27 น.
กันเอง
หนาวแล้วนะ........ที่รัก
เธอรู้จักความหนาวไหม ?
ว่าคนที่หนาวนั้นรู้สึกเป็นเช่นไร
ที่หนาวน่ะหนาวกายหนาวใจไปด้วยกัน
เธอหนาวไหม.......ที่รัก
ถ้าหนาวเธอต้องรู้จักแสวงหาความฝัน
ถามหาใครสักคนที่แบ่งปัน
ให้ความอบอุ่นนั้นซ่านสู่เธอ
ฉันหนาว.......ที่รัก
เหมันต์เคลื่อนมาทายทักยามฉันเผลอ
ฉันหนาวฉันจึงเพ้อ
ฉันละเมอถามถึงเธอ
เธอคงหนาวเหมือนกันนะ......ที่รัก
ฉันประจักษ์อยู่เสมอ
เมื่อไรกันเล่าเจ้าจะออเออ
ให้หนาวฉันและหนาวเธอนั้น....หนาวเดียว
2 ตุลาคม 2548 12:26 น.
กันเอง
น้ำไหลบ่าท่วมท้นคนเศร้าโศก
น้ำท่วมโลกท่วมมนุษย์สุดแก้ไข
น้ำไหลบ่าท่วมทั่วเขตด้วยเหตุใด
น้ำบ่าจึงไหลรวมท่วมฉับพลัน
ฤาน้ำป่าพิโรจโกรธมนุษย์
เวรกรรมกระชากฉุดให้โศกศัลย์
น้ำป่าท่วมพาราในฉับพลัน
กรรมตามทันน่าจะใช่นะใจคน
ใช่...น้ำคงโกรธพิโรจเจ้า
สิ่งปวดร้าวเริ่มผุดในเหตุผล
วัฐจักรป่า-น้ำที่เวียนวน
จึงไหลล้นหนีป่ามามิเกรง
เสียงโหยหวนของมนุษย์มิฉุดอยู่
น้ำจากป่าโถมกรูมาข่มเหง
เสียงน้ำป่าฟังดูคล้ายบทเพลง
แต่บรรเลงความโศกเศร้าเคล้าน้ำตา
ด้วยน้ำมือของมนุษย์แท้ ๆมิแก้ต่าง
เป็นช่องว่างระหว่างการโหยหา
ผลลัพธ์มิอาจประเมินเกินราคา
กาลเวลาจึงตอกย้ำความโลภคน
น้ำไหลบ่าท่วมพาราพาโศกเศร้า
ด้วยมือเราแท้แท้อย่าฉงน
อาญาสิทธิ์จากสายน้ำทำลายคน
บ่าไหลล้นล้างชีวิตปลิดชีพเมือง
หน้าส่วนตัว
1115
