6 ธันวาคม 2549 14:13 น.
กันมัทรี
...ในรอยทราย..
เขียนรอยจารึกความรู้สึกบนพื้นทราย..
คลื่นซัดสลาย...ทุกทุกตัวอักษร...
ในสายน้ำ...
ทุกทุกตัวอักษรเย็นฉ่ำอยู่มิอาทร
ทุกบทกลอนอยู่ลึกล้ำในสายน้ำ ทุกพันไมล์...
6 ธันวาคม 2549 10:25 น.
กันมัทรี
.....นักเดินทาง.....ครั้งก่อนเอาหยาดน้ำเล็กๆมาฝาก
บังเอิญเมล็ดพันธ์ที่ติดมากับหยาดน้ำที่บังเอิญมิได้นำกลับไป
ที่ดวงดาวนี้ไร้ค่า...เพราะดวงดาวนี้มีร้อยแสน........
ดวงดาวที่มากลับไม่มีสิ่งนี้เลย.....ทุกสิ่ง...มีค่าเฉพาะที่........
.......มาเพื่อกลับไป ทิ้งหยาดใสใสจากหัวใจไว้ให้เธอ...จำจด
....เมื่อแสงอาทิตย์ส่องหมอกจะค่อยจ่างไป.....
......นิทานจากดวงดาว...font>
6 ธันวาคม 2549 09:56 น.
กันมัทรี
ในตัวตนนั้นหรือ คือคนเศร้า
ในตัวตนคนเหงากว่าใครใครในโลกนี้
ในตัวตนคือคนที่อ้างว้างทางชีวี
ในตัวตน เป็นคนที่มิยอมลบพบแต่รอย
จดจำเพียงรอยอดีตคล้ายกรีดเล็บ
ที่แสนเจ็บรอยตะเข็บเหน็บเป็นฝอย
สะกดถ้อยร้อยเรื่องราวคราวรอคอย
แล้วแสร้งปล่อยให้ใจไหวเอียงเอน
ยอมรับในบางครั้งคล้ายพลั้งพลาด
เหมือนขี้ขลาดคล้ายเสแสร้งแกล้งให้เห็น
เพราะนั่นคือ หนึ่งตัวตนที่ฉันเป็น
มิซ่อนเล้น ล้นขอบกรอบหัวใจ
คล้ายมีสองร่างบนทางรัก
ร่างหนึ่งภักดิ์รักครั้งเยาว์ที่มีให้
อีกร่างเรื่มถางสร้างทางแห่งหัวใจ
เพียงแต่ใยที่ร้อยเกี่ยวมิเหนียวพอ
จำต้องถอยออกห่างอย่างที่เห็น
ก้าวเพื่อเว้นรอยทางมิถางต่อ
มิพร้อมเจ็บแบบครั้งเก่าเลิกเคล้าคลอ
ฉันจึงขอยุติลงตรงบทกลอน..
......เติมรักในฝัน.....
หน้าส่วนตัว
1389
