17 สิงหาคม 2556 04:06 น.

จากใจ

กันนาเทวี

เพื่อนนักกลอนที่รักและคิดถึง

ทั้งที่ซึ้งเพิ่งได้พบและคบหา

กลอนบทนี้ที่ฉันพรรณนา

ด้วยเหนื่อยล้าอ่อนไหวใจอาวรณ์ 

 

ฉันหนาวเหน็บเจ็บร้าวใจป่วนปั่น

ไกลฝั่งฝันกวีกานท์ชาญอักษร

ไร้คนรักนำพามาต่อกลอน

สุดสะท้อนสุดตรมขมในใจ

 

คนท้ายแถวแมวมองไม่มองหา

โศกอุราหม่นเศร้าเขาผลักไส

ทุกคนเบือนเลือนห่างร้างสายใย

ดั่งหมอกไหววูบวับกับสายลม 

 

จะเป็นไปเช่นนี้อีกกี่หน

กาลวิกลจนวิกฤตจิตขื่นขม

น้ำตารินหยดไหลหทัยตรม

ไม่สุขสมในวงวรรณอันเกรียงไกร 

 

ไม่เด่นดาวพราวฟ้าแสนล้าหลัง

แถมคนชังนักหนาว่าเหลวไหล

หมดสิ้นหวังแววกวีมิก้าวไกล

คงจะใกล้อวสานกานท์กวี 

 

หมดพลังสร้างสรรค์อันแกล้วกล้า

ไร้คุณค่าใดใดในศักดิ์ศรี

ฝากลำนำย้ำเอ่ยเผยวจี

คิดอีกทีสู้ไม่ถอยข้อยรักกลอน...555 

 

ไม่มีข้อความส่งถึงกันนาเทวี