1 กันยายน 2552 20:49 น.
กันนาเทวี
ลมรำเพยระรื่นชื่นเชยชิด
หวานซึ้งจิตรักผ่านปานลมหวน
กลางหทัยไหวหวั่นจิตรัญจวน
ใจปั่นป่วนสวนทางที่ร้างไกล
ฟากฟ้านี้มีไหมใครคิดห่วง
คืนเลยล่วงมองเดือนเอื้อนคำไข
ฝากคำวอนอิงแอบแนบในใจ
คนบ้านไกลรอรักจักหวนคืน
ปลายฝนนี้หนาวจิตคิดถึงรัก
เคยพิงพักไออุ่นครุ่นคิดฝืน
มองเขินเขาลำเนาเฝ้ากล้ำกลืน
อกสะอื้นเหงาเปลี่ยวและเดียวดาย
อยากตัดใจไม่รักหักสวาท
ยังไม่อาจตัดได้ดังใจหมาย
รักก่อเกิดซาบซึ้งตรึงใจกาย
ยากจะคลายถอนกลับลับล่วงลา
เป็นไฉนใจเราเฝ้าฉงน
เปี่ยมสุขล้นใจซื่อสื่อภาษา
ใช่เล่ห์ลิ้นกลลวงหรือมายา
เพียงสบตาบอกใบ้เข้าใจกัน
ก็รู้ว่าไร้สิทธิ์แม้คิดถึง
แต่ใจหนึ่งตระหนักรักแค่ฝัน
ใจสื่อใจห่วงใยด้วยผูกพัน
มิอาจกั้นหักใจให้ตัดรอน...
กันนา
๑ กันยายน ๒๕๕๒