2 มีนาคม 2552 06:55 น.
กันนาเทวี
ควันรักจางจากใจใครคนหนึ่ง
รักเคยซึ้งเหลือเกินกลับเมินเฉย
คำหวานหูเคยปลอบชอบชมเชย
กลับละเลยแดเดียวไม่เหลียวแล
เปรียบควันไฟจุดเชื้อเมื่อแรงร้อน
ต่างเว้าวอนอาทรอ้อนดวงแข
ห่างเพียงใดใจเรามิเชือนแช
ดั่งรักแน่แท้นักประจักษ์ใจ
จะเช้าเย็นเป็นห่วงคอยทวงถาม
กลับมองข้ามเงียบงันพาหวั่นไหว
มีคนใหม่คนหวงตามห่วงใย
ลืมคนไกลใจห่างดุจร้างลา
ขาดข้อความชื่นใจมาให้เห็น
ขาดประเด็นติดต่อที่รอหา
ขาดแรงใจโบยบินรินน้ำตา
ควันรักมาจางหายกับสายลม
กลอนรักเศร้าเหงาจิตด้วยคิดถึง
คงไม่ซึ้งเหมือนเก่าเราขื่นขม
หักใจยอมพร้อมรับกับช้ำตรม
รักลมลมเพียงผ่านสะท้านทรวง
ควันรักจางจากใจไฟหมดเชื้อ
ขออยู่เพื่อห่วงใยใช่ตามหวง
จะรักใครให้สุขีที่ได้ควง
จะเก็บช่วงเคยรักไว้ไม่ขอลืม.....
กันนาเทวี
๒ มีนาคม ๒๕๕๒
1 มีนาคม 2552 09:20 น.
กันนาเทวี
ไฟรักมอดจอดแล้วใจแผ่วหาย
แสนเสียดายคนดีมาหนีห่าง
วาเลนไทน์ใยรักมักจืดจาง
เธอลาร้างไร้คำลาจำอาดูร
รักหวานชื่นคืนพบประสบรัก
ยามแปรพักตร์ใจหวั่นวันสิ้นสูญ
บอกสักนิดอยากรับรู้ดูข้อมูล
โปรดเกื้อกูลตอกย้ำกล่าวคำลา
เคยรักกันมิหวั่นพรั่นสิ่งใด
จักทำใจให้ขาดวาสนา
จะไม่ตามถามต่อกวนเวลา
เพียงรู้ว่าใจจางจากไม่อยากเจอ
ฤามนต์รักเสื่อมถอยเลยคอยเปล่า
ปล่อยให้เศร้ารักเอยเคยเสนอ
เคยพะนอคลอเคล้าเฝ้าบำเรอ
โอ้ไยเธอหมดเยื่อใยไร้อาวรณ์
รักเคยหวานพาลขมระบมจิต
คงชีวิตว้าเหว่ดังสังหรณ์
ไร้คนรักขาดคนคอยเว้าวอน
ผลสะท้อนความภักดีมีแต่ตรม
ไฟรักมอดจอดจมระทมทุกข์
ดั่งติดคุกขังใจให้ขื่นขม
ไม่มีแล้วหวังรักหวังชิดชม
เหลือแต่ลมอ้างว้างรักร้างไกล
กันนาเทวี
๑ มีนาคม ๒๕๕๒