20 กันยายน 2551 08:26 น.
กันนาเทวี
ค่าของคนจนมีหรือดีชั่ว
หากรู้ตัวมิยอมให้ใครเหยียบหยาม
ก็ฝึกฝนตนไว้ใกล้นิยาม
นั่นคือความเป็นมนุษย์สุดยอดคน
เป็นมนุษย์เป็นได้เพราะใจสูง
ไม้ยางยูงป่าใหญ่ในไพรสนฑ์
กว่าจะเติบโตใหญ่สู่เบื้องบน
ต้องอดทนมากมายก่อกายมา
จะตัดสินค่าคนสมควรหรือ
ชีวิตคือสิ่งดีที่สรรหา
จะวัดกันว่าดีมีราคา
มาตรฐานคุณค่าที่อะไร
วัดตำแหน่งการงานหรือความรู้
ชนเชิดชูยกย่องฤๅไฉน
วัดสมองหรือวัดผลกำไร
ที่หาได้จากการค้าว่ารวยจน
ทุกคนล้วนเกิดมาทำหน้าที่
ล้วนมุ่งดีจริงใจไม่สับสน
สังคมแปลกแยกทางต่างดิ้นรน
สอนเล่ห์กลดลใจให้ต่างกัน
จึงผู้คนมากมายหลายร้อยเล่ห์
บ้างโฉเกปิดบังยังสุขสันต์
ค่าของคนวัดได้ที่ไหนกัน
ค่าคนนั้นไม่อาจวัดเป็นอัตรา....
ค่าของคน อยู่ที่ว่า เป็นคนของใคร?
แต่ " คน กลับ ใจ" ต้องให้กำลังใจกัน อิอิ
18 กันยายน 2551 06:29 น.
กันนาเทวี
ยามรุ่งรางขอบฟ้าทอแสงเรื่อ
ตะวันเอื้อไออุ่นหนุนนำช่วย
เรืองรำไรลมอ่อนชอนระรวย
แต้มฟ้าสวยขลิบทองมองสุขใจ
ไก่แก้วขันบรรเลงเพลงย่ำรุ่ง
จึ่งสะดุ้งตื่นฝันในวันใหม่
อดีตลับเลือนลางกลางหทัย
เสียงแจ่มใสเจื้อยแจ้วแว่วกังวาน
ม่านหมอกขาวเฉียบเย็นเป็นม่านฟ้า
เหล่าดาราวิบวับลับสังขาร
ร่วงหายลับไปกับราตรีกาล
ล่วงเลยผ่านสู่สว่างกระจ่างวัน
จะค่ำแจ้งกี่ครั้งยังไม่รู้
ต้องเตรียมอยู่กี่คราจะแปรผัน
วันเดือนปีคลาเคลื่อนชั่วกัปกัลล์
กาลมิหันคืนหวนหรือรวนเร
ยามมืดมนทนฝืนเช่นคืนค่ำ
ดั่งจะย้ำซ้ำซากจากหันเห
รอรุ่งรางอีกครั้งหวังคะเน
ที่จำเจซ้ำซากขอจากลา
ยามรุ่งรางขอบฟ้าพาสดใส
ขอเพียงใจเปี่ยมพลังสู้ปัญหา
ปิดฉากเศร้าเคยผ่านม่านน้ำตา
สักครั้งคราสมหวังดังตั้งใจ.....
14 กันยายน 2551 20:50 น.
กันนาเทวี
เสียงฟ้าครวญชวนใจสุดไหวหวั่น
ปลายวสันต์ฝนรินมิสิ้นสาย
นภาปิดอับแสงแห่งดาวราย
หนาวมิวายฝนชื้นชื่นฉ่ำเย็น
ลับเลือนลาฟ้าไกลใจหวนหา
จากสายตาหายวับกลับแลเห็น
อุ่นด้วยรักอื่นใดใช่ประเด็น
ร้อยเรียงเป็นถ้อยรสบทกวี
ฟ้าลิขิตหรือไรไยพานพบ
ยอมสยบดั่งมนต์พ้นศักดิ์ศรี
โอบเอื้อด้วยน้ำใจมอบไมตรี
สถิตที่กลางใจไปชั่วกาล
รวยระรินกลิ่นหอมอ้อมอกอุ่น
อวลละมุนน้ำคำที่พร่ำขาน
กระซิบแว่วดังแผ่วพริ้วดวงมาลย์
คล้ายลมผ่านฝนพราวหนาวเนื้อใน
หนาวฝนลาครานี้นี่ร้าวลึก
ลมเย็นดึกเยือกเย็นเป็นไฉน
ล่วงราตรีผ่านพ้นทนหนาวใจ
ยามเมื่อไร้คู่เชยเคยพนอ
สายฝนพรำก่อนลาน้ำตาหลั่ง
ขุนเขายังโอบอ้อมล้อมธารไหล
มาลีบานดูเด่นเห็นแต่ไกล
รอดวงใจอีกคราย้ำอาลัย.....
11 กันยายน 2551 23:44 น.
กันนาเทวี
รักเพียงใจชิดชมอารมณ์หมาย
รักมิคลายมั่นอยู่เพียงรู้เห็น
รักมิหวั่นโลกนี้ร้อนหรือเย็น
รักเปรียบเป็นตะวันอันอำไพ
เพียงแค่ใจคิดถึงซึ้งในรัก
เพียงประจักษ์คำมั่นมิหวั่นไหว
เพียงหลับตาเห็นภาพความจริงใจ
เพียงอุ่นไอนิทราด้วยอาทร
ใจเปี่ยมรักภัคดีมีสุขยิ่ง
ใจแอบอิงสื่อใจในอักษร
ใจมีเธอแนบข้างกระซิบวอน
ใจฝากกลอนพร่ำมาสัญญากัน
ให้รอยยิ้มแก่เธอเสมอเพื่อน
ให้เสมือนพี่น้องปองสุขสันต์
ให้สิ่งดีแทนคำพร่ำรำพัน
ให้จอมขวัญคนดีมีพลัง
สร้างเสริมต่อก่อรักถักทอค่า
สร้างชีวารื่นรมย์สุขสมหวัง
สร้างรักนี้เติมฝันมั่นจีรัง
สร้างฝันดังใจรักมั่นภักดี
สรรหารักสมัครชิมลิ้มลองรัก
สรรทอถักรักไว้ไม่หน่ายหนี
สรรคัดไว้แค่รักจักยอมพลี
สรรแต่ดีมอบไว้ให้เธอครอง...