1 มิถุนายน 2551 09:57 น.
กันนาเทวี
ล้มให้หมดกลไกไทยพี่น้อง
ใยเราต้องช่วยเหลือเกื้อกูลฉันท์
อยู่กันอย่างตัวใครก้อตัวมัน
เดือดร้อนกันช่างใครฉันไม่แคร์?(อย่างนั้นหรือ)
ไทยยุคใหม่ก้าวหน้าข้าเดินห้าง
ฝันที่กลางทุ่งนานั้นยิ่งแย่
ทั้งปุ๋ย ยา หนี้สินใครดูแล
คงเหลือแต่ชื่อไทยในโลกา
แสนอนาถไม่รู้ตัวกลัวลำบาก
คิดหรือหากใครยึดครองจะหรรษา
มาบัดนี้เกือบสิ้นเขาตีตรา
ทั้งร้านค้าสื่อสารและน้ำไฟ
(เป็นของเขาเราก็ซื้อแพงขึ้นเรื่อยๆ
แต่ของเรากดราคาซื้อถูกๆ)
จากโรงงานโรงเรียนและโรงหมอ
เขาซื้อต่อหากปล่อยไม่แก้ไข
แต่ละยุคทยอยขายออกไป
อ้างเปลี่ยนใหม่เสรีมีราคา
เปลี่ยนทรัพย์สินเป็นทุนหมุนเวียนคล่อง
เถอะขอร้องใครกันแน่รุกบุกป่า
ชนบ้านเราอ่อนแอแพ้ชะตา
เขาขายค้าบ้านเมืองกันเฟื่องฟู
(คนจนจะมากขึ้น โจรมากขึ้น
และคนตายข้างถนนมากขึ้น)
เปิดลูกตาเสียบ้างอย่าวางเฉย
ตามเสบยให้เขามาลบหลู่
หรือเห็นดีให้เขาขนออกประตู
ช่วยกอบกู้หน่อยซีนี่อะไร
(ขนไปเยอะละนะ ยังไม่พอ
ขอเข้ามาขนอีก)
ได้โปรดเถิดเข้าใจให้เขาสู้
โปรดจงรู้จำเป็นเห็นบ้างไหม
บรรพบุรุษเลือดอาบมาเท่าไหร่
ลูกหลานไทยยอมเสียหายขายแผ่นดิน
ใช้กลไกกลยุทธ์ยุดแย่งยื้อ
คนซื่อซื่อชอบสงบก็หวั่นไหว
ไม่ได้คิดแก่งแย่งชิงดีใคร
รักษาไทผิดหรือคือชาติเรา
หมดสมัยบ้านเมืองเรื่องของเขา
ส่วนตัวเราหลบลี้หนีหน้าหาย
ความคิดต่างสร้างสรรค์ใช่ทำลาย
อย่าให้อายฟ้าดินสิ้นเมืองไทย
(เราจะถูกต้อนให้จนมุม หมดทางเลือกหลากหลาย
ต้องทำงานในโรงงานหรือฟาร์มเขา ซื้อสินค้าในห้างเขา
ใช้บริการของเขา กินเหมือนเขา ทำเหมือนเขา
เป็นเหมือนไก่พันธ์ ทีเขาเลี้ยงไว้
กำหนดแผนการเชือดไว้แล้ว
ชีวิตคนนะ มิใช่ไก่....)