23 ตุลาคม 2551 14:47 น.
กันนาเทวี
ล่องลำนำฮัมเพลงบรรเลงรัก
ชี้ชวนชักรักหวานเกินขานไข
รักเกิดที่จุดกลางหว่างห้องใจ
หรือเกิดในสมองตรองให้ดี
หญิงก่อนรักเลือกได้ชายตามตื้อ
ต่างแย่งยื้อคะแนนใจในโฉมศรี
กลยุทธ์จีบหญิงมากมายมี
ใช้เต็มที่เพื่อได้ใจเธอครอง
หญิงหลงกลมนต์ตราพาหวั่นไหว
จึงมอบใจให้เขาเป็นเจ้าของ
ส่วนชายนั้นสมใจได้ลิ้มลอง
ลอยลมล่องหาใหม่ไม่จีรัง
เพราะชายหญิงคิดฝันต่างกันนัก
จึงวุ่นรักมากมีที่ขึงขัง
เป็นเรื่องเศร้าข่าวเด็ดคดีดัง
บางคนคลั่งฆ่ากันจนบรรลัย
นี่แหละหนอความรักมักไม่แน่
ว่ารักแท้คือหลงอย่าสงสัย
หากรักแท้แม้เขาจะเป็นใคร
นานเท่าใดก็ย่อมรักภัคดีเธอ
ยามแรกรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน
เวลาผ่านนานไปใจลอยเผลอ
เบื่อเสียจริงหญิงเก่าไม่อยากเจอ
เฝ้าพร่ำเพ้อตามจีบใหม่สดใสดี
20 ตุลาคม 2551 01:10 น.
กันนาเทวี
ทารกน้อยเกิดมาแบมือเปล่า
ร้องไห้เอาไขว่คว้าด้วยมือสอง
เรียกร้องแต่สิทธิที่ครอบครอง
ไม่หันมองว่าใครไหนทุกข์ทน
ดูดู้ดู ดูนั่นสิมิยอมฟัง
ดันทุรังเห็นแก่ประโยชน์ผล
ยอมขายแลกศักดิ์ศรีความเป็นคน
ยุแยกชนแตกฝ่ายตายเป็นเบือ
วัตถุทาสเงินตราบ้าอำนาจ
กลืนกินชาติร่ำรวยจนล้นเหลือ
ยังไม่หยุดกักตุนมิจุนเจือ
แทะกินเนื้อเหลือกระดูกยังไม่พอ
ติดวังวนเมามัวเพื่อตัวเอง
ยอมข่มเหงผู้ด้อยให้กลัวหงอ
หมิ่นคนดียากจนผู้กล้านอ
ว่าบ้าบอยุ่งยากมากเรื่องจริง
ดูนั่นสิมือแบเหมือนเช่นเก่า
หมดสิทธิ์ยกยื้อเอาทุกทุกสิ่ง
เพราะมือนั้นวางไว้ไม่ไหวติง
จะพึ่งพิงสิ่งใดไร้ชีวา
หน้าเตาเมรุแต่งหรูดูวิจิตร
หมดชีวิตทรชนคนปัญหา
มือที่แบมิได้มีสิ่งใดมา
โลกภายหน้าเอาไปได้แค่กรรม.....
18 ตุลาคม 2551 18:16 น.
กันนาเทวี
คำ"รักนะขอบอก" ช่างแสนง่าย
น้ำคำชายพร่ำว่าหน้าตาเฉย
หญิงใดหลงคงช้ำเช่นอย่างเคย
ไยช่างเอ่ยเจรจาพาวกวน
หัวใจเธอทำด้วยสิ่งใดหนอ
ไม่เคยพอเพ้อรักสักหมื่นหน
หรือเป็นเรื่องธรรมดาชายสากล
ทุกทุกคนเจ้าชู้อยู่ในตัว
โลกไอทียิ่งกว้างทางล่อหลอก
เธอจึงบอก"รักนะ"ไปจนทั่ว
หญิงไม่รู้เผลอใจหลงเมามัว
จึงเกลือกกลั้วคำหวานซึ้งตรึงใจ
ชายกลิ้งกลอกบอกรักแล้วยักย้าย
เลยกลับกลายว่าหญิงนี่เหลวไหล
มาจับจองเป็นเจ้าของได้อย่างไร
เจอคนใหม่แล้วนะจะบอกเธอ
ไม่รักนะวันนี้ขอบายก่อน
อย่ามาอ้อนให้ยากไม่อยากเผลอ
อย่ามาตื้อเสียเวลาไม่อยากเจอ
คอยจนเก้อหน้าจออย่ารอเลย
อนิจจังไม่แน่นอนคำวอนรัก
จึงประจักษ์รักนะจะเฉลย
นั่นเป็นเพียงลมปากที่คุ้นเคย
เขาจึงเอ่ยกันง่ายง่ายชายหลอกลวง
17 ตุลาคม 2551 08:48 น.
กันนาเทวี
ปิดเทอมแล้วแม่จ๋าพาเที่ยวหน่อย
โอ้เด็กน้อยกลอยใจของใครหนอ
แม่ฟูมฟักรักเจ้าเฝ้าพะนอ
วันนี้รอก่อนหนอขอผลัดไป
สัญญาแล้วนะแม่อย่าแชเชือน
ทำเลอะเลือนลืมหลงแกล้งเฉไฉ
ลูกอุตส่าห์ร่ำเรียนอย่างตั้งใจ
แม่ต้องให้รางวัลฉันสักที
แม่ไม่ลืมวาจาเคยพร่ำบอก
จะพาออกเที่ยวไปไม่หลบหนี
ขอแม่ลางานก่อนนะคนดี
จะชวนชี้พาเที่ยวลดเลี้ยวไกล
ไปทะเลว่ายน้ำล่องเรือเล่น
ทานกุ้งเต้นปลาเผาเราแจ่มใส
ก่อเจดีย์ทรายเล่นเพลินกันไป
แดดรำไรวิ่งเล่นเป็นสุขพลัน
ปิดเทอมแล้วแม่จ๋าอย่าเนิ่นช้า
รีบรีบลางานก่อนนะแม่ฉัน
ไปพักผ่อนนะแม่สองสามวัน
ขอแบ่งปันเวลาอย่ารอรี ..
16 ตุลาคม 2551 06:17 น.
กันนาเทวี
กินข้าวอิ่มเอนกายหมายพักผ่อน
หลับตานอนวอนเทวามาห่มฝัน
ได้พบแต่สิ่งดีในเร็ววัน
จบสิ้นพลันเรื่องยุ่งในกรุงไกล
เกิดนิมิตประหลาดชาติผ่องแผ้ว
ดุจดวงแก้วมณีที่สดใส
งามพิสุทธิ์เพียบพร้อมชนจริงใจ
มีแต่ให้สละตนเพื่อผลดี
ชนขยัน มีวินัยใฝ่ธรรมะ
ต่างลดละทางอบายต่างหน่ายหนี
ที่โกงกินกลับใจในทันที
ชนน้องพี่โห่ร้องกึกก้องดัง
จับมือกันปรึกษาหารือว่า
จะนำพาบ้านเมืองให้ถึงฝั่ง
ชวนชำระเก็บล้างอย่างจริงจัง
แล้วมานั่งประชุมหาแนวทาง
พี่รู้หนึ่งน้องรู้สองปองแลกเปลี่ยน
ต่างวนเวียนบอกเล่าเฝ้าสะสาง
ความขุ่นมัวในใจเริ่มเจือจาง
ร่วมเสกสร้างเมืองใหม่ให้สมบูรณ์
สะดุ้งตื่นฟื้นกายคลายตึงเครียด
ลุกยืนเหยียดฝันหายกลายเป็นสูญ
ความเป็นจริงเทวดามิเกื้อกูล
ยังอาดูรเหมือนเก่าเศร้าใจจัง...
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
18 คน เลิฟกันนาเทวี
1545
