2 ตุลาคม 2546 07:34 น.
กัญญา
อย่าพยายามที่จะเอาหัวใจของคุณ..
ไปผูกติดไว้กับใคร..
เพราะมันคงเป็นไปไม่ได้..
ที่ใครคนนั้น..
จะมีหัวใจสองดวงได้.. ในหนึ่งชีวิต
และแน่ใจ.. หรือว่า
เขาจะดูแลรักษาหัวใจของคุณได้ดีพอ
หัวใจของคุณ..
ตัวคุณเองต่างหาก.. ที่ต้องใส่ใจดูแล
อย่าคาดหวัง..ว่าใครคนนั้น
จะดูแลมันได้.. ดีกว่าคุณ
ขอเพียงแต่..คุณอย่าหลงลืมสิ่งหนึ่ง
คุณจงวางมันไว้..ในที่ที่มันควรจะอยู่
และพึงระวังไว้เสมอว่า..
หัวใจ กับ ลมหายใจ
ไม่ได้จำเป็นต้องอยู่คู่กันเสมอไป
เพราะหัวใจ..มีวันแตกสลายได้หลายครั้ง
ในขณะที่ลมหายใจ..ดับสลายได้เพียงครั้งเดียว..
2 ตุลาคม 2546 07:26 น.
กัญญา
ฉันไม่ได้สนใจหรอกนะว่า..
ชีวิตในวันข้างหน้า..จะเป็นอย่างไร
ขอเพียงแค่วันนี้...ยังมีความสุข
และไม่เหงา...จนเกินไปนัก
เพราะในวันข้างหน้า..
หลายสิ่ง..หลายอย่างรอบตัวฉัน..
.........อาจเปลี่ยนไป...
ใครบางคน..ก็อาจหายไปในช่วงชีวิต
ดื่มด่ำ..กับความสุข.. ในวันนี้ให้พอเพียง
เพราะอย่างน้อย..เมื่อเวลามันผ่านไป
ก็ยังรู้สึกได้ว่า..
ยังมีช่วงหนึ่งในชีวิต..
ที่อิ่มเอมกับความสุข...จนพอเพียงแล้ว
1 ตุลาคม 2546 11:39 น.
กัญญา
ในวันที่เขากล่าวลา..
และ น้ำตา.. ไม่อาจฉุดรั้งเขาไว้
ฉันร้องไห้ราวกับว่า
ไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว.. ในชีวิต
หัวใจของฉัน.. คงแหลกสลายไม่เหลือดี
แล้วฉันจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไร
ยาวนานเหลือเกิน..
สำหรับค่ำคืนแห่งการลาร้าง
ไม่ง่ายเลย... กว่าจะก้าวผ่านคืนนั้นไปได้
แต่ในตอนเช้า..
เมื่อฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง..
ฉันกลับพบว่า..
ทุกสิ่งรอบตัวฉัน.. ยังคงเหมือนเดิม
พระอาทิตย์ยังขึ้นเหมือนทุกวัน..
และ.. พระจันทร์ก็ยังหายไปในตอนเช้า
ผู้คนรอบข้าง.. ยังคงมีรอยยิ้มและ กำลังใจ
ใช่สินะ.. ก็แค่เขาคนเดียวที่เปลี่ยนไป
และแค่เขาคนเดียวที่หายไปจาก.. ชีวิต
แต่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม..
ฉันก็ยังสามารถยิ้มให้..ใครคนอื่น
เพียงแต่... แค่เหงามากกว่าเมื่อวาน..
.......................
และ.. หัวใจของฉันก็ยังคงอยู่..
ไม่ได้แหลกสลาย..อย่างที่หวาดกลัว
เพียงแต่..
มันเพิ่มร่องรอย.. แห่งความเจ็บช้ำขึ้นมา..
เท่านั้นเอง...
......................................................
1 ตุลาคม 2546 11:35 น.
กัญญา
ฉันไม่เคยลืมหรอกนะว่า..
การรักใครสักคน..
ย่อมมีผลกระทบกับหัวใจเสมอ..
นั่นคือ..
ฉันอาจจะอิ่มเอม.. ในความรัก..
หรือ.. หัวใจอาจแตกยับ...หากรักไม่สมหวัง
ฉันไม่เคยหาคำตอบให้ตัวเองได้สักที..
เพราะ..ในขณะที่ฉันรัก
หัวใจของฉันก็เปียกปอนด้วยน้ำตา
ฉันไม่กล้าที่จะเอ่ยคำร่ำลา
เพียงเพราะตลอดเวลา
ฉันกลัวจะต้องสูญเสีย..
สูญเสียทั้งใครที่ฉันรัก..
และ.. สูญเสียความรักไปพร้อมๆกัน
เพราะอย่างน้อย..
ในขณะที่ฉันรัก..
ก็ยังรู้สึกอุ่นใจ...ว่าความรักยังอยู่
แม้มันไม่ใช่.. ความรัก
ตามที่ฉันคาดหวัง..ไว้
แต่ฉันก็ยังดึงดัน..
ที่จะครอบครองหัวใจเปื้อนน้ำตาอยู่อย่างนี้..
.....................................................
1 ตุลาคม 2546 11:31 น.
กัญญา
อาจเป็นเพียงแค่.. ความผูกพัน..
กับ.. มิตรภาพที่ไม่อาจมองเห็น
แค่.. ความห่างไกล
ที่ยาก..จะเอื้อมคว้า..
สำหรับ..ใครคนหนึ่ง
แต่สิ่งหนึ่ง.. ที่ฉันรับรู้และสัมผัส
พอใจ.. ที่ได้รู้จัก
รับรู้ถึงความรู้สึกที่ส่งถึงกัน..
ขอบคุณ..
ที่รู้สึกถึง.. ความเหงาที่ฉันมี
ขอบคุณ..
ทุกถ้อยคำดีๆ.. ที่ส่งถึงกัน
และ.. ทุกคำปลอบใจในวันที่ฉันทุกข์ท้อ..
เธอคงไม่รู้..
ในวันที่หัวใจสุดเหงา
ขอแค่ใครสักคน..มาเป็นเพื่อน
ไม่จำเป็น..ต้องเหงาไปด้วยกัน
แค่ยังอยู่ตรงนั้น..ไม่ไปไหน
ขอเพียงแค่..รู้สึกว่ามีใครสักคนอยู่..
หลงเหลืออยู่บ้างในชีวิต..
เพียงแค่นั้น..
หัวใจที่ล้า..และ อ่อนแรง ดวงนี้
ก็รู้สึกว่า...
มันช่างมากมาย จนเกินพอแล้ว
.............................................
หน้าส่วนตัว
773
