7 พฤษภาคม 2548 03:36 น.
กะเรกะร่อน
วิ่งวิ่งวิ่ง บนทางกว้าง
เคว้งคว้างเย็นเยียบเงียบเหงา
เอื้อมมือตะครุบจับความว่างเปล่า
แม้เงายังเล็ดลอด....หลุดลอย
น้ำค้างคืนอ้างว้าง
หยาดหยดลงคว้างคว้าง...รสกร่อย
สายรุ้งที่เฝ้าฝัน....ลับรอย
หายวับวูบผล็อยไปพร้อมใจ...
ไม่ใช่ไม่มีใครรัก...
แต่ทำไมเหนื่อยนัก....ไม่รู้ได้...
เหมือนฉันวิ่งตามใครต่อใคร
เงาหลัดหลัด เอื้อมไป...คว้าเพียงลม...
ฤาชะตาเดียวดายขีดไว้แล้ว
ต้องวาดทับรอยแนวความขื่นขม
โดดเดี่ยวทุกก้าวนึก...ลึกระทม
ตราบหัวใจยังกินลมเรื่อยหรือไร?
วิ่งวิ่งวิ่ง...บนทางกว้าง
เคว้งคว้างแต่ยังอยู่ยังสู้ไหว
ระทดท้อจะพ้อว่าจะด่าใคร
ฤาชะตาถูกว่าไว้....ให้เคียงลม....
เมื่อไหร่... ความรู้สึกคล้ายวิ่งตามคนมากมาย....จะหยุดลง.....................
เหมือนจุดหมาย...ไม่เคยมี
7 พฤษภาคม 2548 01:00 น.
กะเรกะร่อน
ฉันฝากฝันเกี่ยวโยงตามโค้งรุ้ง
อันวาดคุ้งคร่อมฟ้าหลังห่าฝน
หมอกระบายไอศรัทธาปรารถนาตน
จับลำนำพร่ำบ่นบนนาดาว
ฉันเปิบข้าวเช้าค่ำฉ่ำความคิด
กลืนน้ำแกงนิรมิตจากคำกร้าว
สองนัยน์ตาแวววิบเงาพริบพราว
สองเท้าจิกฝันมั่นบนดิน
ฉันมีฝันคอยโหมไฟในห้วงฝัน
ปณิธานตั้งมั่นมิรู้สิ้น
ระบำปลายเท้าฝันฉันได้ยิน
รอวันรุ้งทาบดิน...เพื่อคืนรัง
หน้าส่วนตัว
734
