หน้าส่วนตัว
.
รถมอไซต์วัยโจ๋ที่โก้สุด
บิดอุตลุดไร้เกียร์มาเขี่ยขวาง
ต้องออโตเมติกคลิ๊กมีโอโชว์เต็มทาง
ขาดไม่ได้น้องนางซ้อนท้ายพลัน
เมื่อก่อนนี้สีสันตรงคันรถ
จะถูกจดจ้องมองเป็นของขวัญ
โมดิฟายกลายกลับปรับโรมรัน
ทั้งสีสันเครื่องยนต์ท่อพ่นไอ
ถ้าคนซ้อนงอนงามพลามยิ้มสวย
นุ่งสั้นด้วยผิวขาวนวลยะยวลใส
จากมองรถบดสายตาอาหารใจ
มากลิ่มกล่ำทรามวัยที่ซ้อนมา
ปัจจุบันทันด่วนล้วนเปลี่ยนแนว
หรือคิดแล้วว่าผู้คนไม่สนข้า
กางเกงในใส่ทำไมไม่สะดุดตา
แล้วฉีกขาซ้อนสามตามแหล่งคน
แต่อ้ายหนูไม่พอขอจะเด่น
เลยลงเส้นสีของลับกับกอขน
ฉีกขาแข้งแอ่งอ้ามาย่านชน
กลับได้ผลเหลียวมองทั้งท้องทาง
เจ้าอ้างเอ่ยถึงกระแสแลของนอก
แล้วมาลอกเลียนแยบแบบถอดถ่าง
ไม่แปลกเลยคดีข่มขื่นทุกคืนค่าง
จะอวดอ้างไปใยเล่าเด็กเอ๋ย
ดีแล้วหรือ"กางเกงในใส่สีเนื้อ"
จะเอื้อเฟื้อทำไมเล่าเจ้าเขนย
ชายที่มองเขาไม่คิดริดชมเชย
แต่กลับเปรยในใจใคร่"ดอกทอง"
............กะลาสีเบจ (๒๙ กันยายน ๒๕๕๐)
1375
ร้อยเรื่องราวสาวโยงเป็นโคลงเค้า
กวีเกลาวจีใส่สีสัน
แต่งเติมแต้มแกล้มทำนองคล้องสัมพันธ์
วาจากลั่นเป็นอักษรกลอนชีวา
อันผู้แต่งแก่งกอทอถักเรื่อง
ต้องปราชญ์เปรื่องเท็จจริงกิ่งปัญหา
มิใช่แต่งแร่งรอยคล้อยตำรา
มินำพาความคิดเห็นเบนเข้าตน
กวีใดใคร่แต่งเพียงแข่งขัน
เพื่อประชันประชาที่มาสน
เพียงตัวเลขยอดเข้าชมลมปากคน
สูงกว่าชนอื่นใดก็ใคร่พอ
กวีใดใคร่ครวญจวนข้างต้น
เป็นแค่"อาชีพกวี"ชนเท่านั้นหนอ
เทิดทูนไว้ในเลขปัจเจกสอพลอ
แล้วเยินยอว่าควรค่ากวีดี
ผิดกับชนคนกวีที่คิดแผก
ที่คิดแยกคนละทางห่างวิถี
ยอดผู้ชมไม่จูงใจในกวี
ร้อยประชาชมนี้หรี่สำคัญ
ถึงมีคนเพียงหนึ่งพึงชมอ่าน
แต่กลับดัดสันดานให้แปรผัน
ดีกว่าร้อยผู้ชมอ่านผ่านมานั้น
มิแสบคันกับข้อคิดชีวิตคน
ยึดหลักมั่นในข้อคิดปริดความทุกข์
ชี้ทางสุขด้วยกาพย์กลอนสอนเหตุผล
มิชักพาความเห็นเบนเข้าตน
ควรค่าคน"กวีอาชีพ"ประทีปไกล
จะเป็น"อาชีพกวี"หรือ"กวีอาชีพ"
จะเลือกกลีบความงามตามไฉน
กลีบข้อคิดสะคิดคนดลจิตใจ
หรือกลีบใคร่จำนวนมวลผู้ชม
.........กะลาสีเบจ ( ๒๖ กันยายน ๒๕๕๐ )
ข้าวข้าวข้าว ผลิตผล ชนสยาม
ของส่งออก ลือนาม ไทยทั้งผอง
หอมมะลิ ผลิผงาด ตลาดจอง
นำเงินทอง ไหลกลับ สู่พลับพลา
เป็นสมบัติ ดั้งเดิม แต่เริ่มต้น
เป็นสมบัติ ของกรรมาชน คนรากหญ้า
เป็นสมบัติ ชาติไทย แต่ใดมา
แต่วันนี้ มีปัญหา มันหายไป
ความฉาวโฉ่ ยุ้งฉาง บางจังหวัด
เริ่มแจ่มชัด เม็ดข้าว หายไปไหน
เกือบพันตัน ปล้นสมบัติ งัดเอาไป
สมบัติไทย ไม่เว้น เดนมันทำ
จะเสี่ยหลง เสี่ยแหลม ที่แง้มงัด
หรือคนใน ที่รวบรัด มัดขยำ
หรือหนูนา ที่อิงแอบ กินแกลบรำ
ก็ไม่พ้น กฎกรรม ที่ทำตัว
แสร้งปิด ยุ้งฉาง เพื่อพรางหน้า
ได้ขนค้า เม็ดข้าว ได้ถ้วนทั่ว
เหลือกระสอบ เปล่าเปล่า เงาตามตัว
แม้งานนี้ ใบบัวปิด ไม่มิดทาง
เดรชน คนชั่ว เริ่มปรากฏ
แต่กลับปด เท็จอบาย หมายเบนบ่าง
กลิ้งเกลือกกลอก หลอกล้ำ บังอำพราง
เพื่อหนทาง สายนี้ ที่หากิน
สมบัติชาติ แม้อาจน้อย ด้อยคุณค่า
หรืออาจแพง หรูหรา น่าถวิล
อย่าเลยหนา มาคดคิด ริดโกงกิน
เพราะอาจไม่- "มีแผ่นดินอยู่" เหมือนบางคน
........กะลาสีเบจ ( ๘ กันยายน ๒๕๕๐ )
